Tag Archives: ΚΑΛΛΙΘΕΑ (ΙΣΤΟΡΙΕΣ)

Ο Εσπερος και η σημασία του για μία Καλλιθέα με ταυτότητα

Αντιγράφουμε από τη σελίδα ενός Εσπεριώτη στο facebook:

Με τον Έσπερο η πρώτη μου γνωριμία ήταν στα μέσα της δεκαετίας του ’70. Μικρό παιδάκι ακόμη είχε αρχίσει να μου αρέσει το μπάσκετ σε μία Ελλάδα που στην μόδα ήταν τα αλησμόνητα σπορτέξ και το σπορ αυτό έμοιαζε κάτι σαν πολύ trendy…

Μέχρι τότε ήξερα μόνο για την ποδοσφαιρική ομάδα της Καλλιθέας είναι η αλήθεια.

Ενας Λαρισινός γειτονάς μου είχε προσφερθεί να με πάρει μαζί του σε ένα ματς Καλλιθέα – Λάρισα για την Β’ εθνική στο κατάμεστο, αλλά πολύ πιο μικρό σε σχέση με σήμερα σε εξέδρες, Ελ Πάσο… Περίμενε και αυτός πως θα λατρέψω τη Λάρισα του Μαντζουράκη, μία πολύ καλή ομάδα, αλλά εγώ ήξερα πως ο πρώτος δικος μου πάτησε το πόδι του στο προάστιο της Καλλιθέας το 1928….

Στη γειτονιά μου, κοντά στη Χαροκόπου το μπάσκετ γινόταν σιγά σιγά το σπορ που ανέβαινε. Πηγές ενημέρωσης δεν υπήρχαν και πολλές, αλλά το πάθος μας να το γνωρίσουμε καλύτερα ηταν μεγάλο… Τελευταία νομίζω τάξη του Δημοτικού (σίγουρα ήμουν πριν το γυμνάσιο) ένας φίλος μου άρχισε να μου μιλά για τον Έσπερο. Είχε πάει σε κάποιες προπονήσεις και μία μέρα ανέβασε και εμένα με την άδεια των δικών μου στο Λόφο της Σικελίας

Το ανοιχτό γηπεδο ήταν περιστοιχισμένο από σπιτάκια, προσφυγικά νομίζω τα περισσότερα, ελάχιστα από τα οποία σώζονται ως και σήμερα… Έτσι σιγά-σιγά είδα και την ανδρική ομάδα που έκανε προπόνηση αργά.

Ήταν εποχή που ο Έσπερος ανέβαινε για δεύτερη φορά στην Α’ Εθνική και στην προπόνηση άρχισα να ξεχωρίζω και κάποιους αθλητές όπως ο Λιβέρης Ανδρίτσος που θυμάμαι μαζευόμασταν για να τον δούμε να “γράφει” άγγιχτο χωρίς να βλέπει ταμπλό από τη γωνία… Απορούσαμε πως τα έβαζε ακόμη και με αέρα που καμμιά φορά φυσούσε δυνατός εκεί ψηλά. Τρίποντο δεν υπήρχε ακόμη, ούτε αθλητές σταρ που να δίνουν αυτόγραφα όπως σήμερα. Στο μπάσκετ τουλάχιστον όχι…

Μας έκανε μάλιστα εντύπωση πως στα μονά που παίζαμε, όταν τέλειωναν τα επίσημα τμήματα τoυ Εσπέρου ήταν και 3-4 κορίτσια μαζί μας, τρελαμένα να βάλουν καλάθι και να κάνουν figure eight όσο και εμείς.

Εγώ δεν μπόρεσα να συνεχίσω στο μπάσκετ. Δεν είχα το μπόι και ο ανταγωνισμός στα μικρά τμήματα του Εσπέρου ήταν τεράστιος. Θυμάμαι στα φιλικά μπορούσαμε να κατεβάσουμε ακόμη και 5 πεντάδες όλες αρκετά καλές… Το μπάσκετ ήταν στα ντουζένια του. Φαινόταν πως πάει να γίνει “έκρηξη” στη χώρα μας, κάτι που βέβαια ολοκληρώθηκε λίγο μετά, με τον ερχομό στην Ελλάδα του Γκάλη.

Λίγο πιο μεγάλος, μαθητής ακόμη Γυμνασίου θυμάμαι, ως θεατής πια, ένα ματς ιστορικό για την προσέλευση κόσμου. Τον αγώνα με τον Μίλωνα στο κλειστό του Σπόρτιγκ για την άνοδο στην Α’ Εθνική, αρχές δεκαετίας του ’80. Ο κόσμος είχε γεμίσει τις εξέδρες μία ώρα πριν τον αγώνα και εγώ ήμουν από τους τελευταίους τυχερούς εκεί.

Μπήκα χωρίς εισιτήριο, καθώς ο αστυνομικός που ήταν για να ελέγχει τον κόσμο στη μία απ’ τις πόρτες προσπάθησε να κρατήσει τους πιο μεγαλόσωμους απ’ το να κάνουν μπούκα… Πέρασα κάτω από το χέρι του, ξεγλίστρησα κάπως και από τον τουρνεκέ και χώθηκα μέσα. Είχε τόσο κόσμο που ούτε όρθιος δεν υπήρχε μια σταλιά γης για να πατήσεις. Τελικά λίγο-λίγο, σπρώχνε-σπρώχνε έφτασα τελευταία σειρά πάνω, προς το κέντρο. Κάτι θα έβλεπα και εγώ…

Το δεύτερο ημίχρονο ήταν συγκλονιστικό. Στην αποβολή -όταν συμπλήρωσε φάουλ- του Ανδρίτσου, ο ίδιος ο “Μπέρι” αν θυμάμαι καλά έσκισε τη φανέλα του καθώς πήγαινε στον πάγκο. Για να πω την αλήθεια πάγωσα… Πάνω όμως που η ήττα διαγραφόταν, άρχισε η μάχη καλάθι-καλάθι… Απτόσογλου, Καρυπίδης και οι λοιποί πήραν τελικά τη νίκη εκείνη τη μέρα…

Και το Ε…Ε…Έσπερος δονούσε τη γαλανόλευκη πλευρά του Σπόρτιγκ (το κοινό ήταν πραγματικά μοιρασμένο κυανό και πράσινο) με την οροφή αν θυμάμαι καλά ανοιχτή απ’ τα μέσα του αγώνα και μετά, γιατί η κάπνα των τσιγάρων από την αγωνία για τον νικητή έτεινε να καλύψει τα πάντα…

Τον Έσπερο τον είδα αρκετές φορές από εκεί και μετά. Με στιγμές που ξανάμειναν στην μνήμη μου την ομάδα του Μηνά Γκέκου, μια ομάδα που πίστευε στο όνειρο παραμονής στην Α1 για πρώτη φορά, χάρη και σε ένα μεγάλο σουτέρ τον Άλβιν Γιανγκ. Τελικά το όνειρο αυτό κράτησε λίγο και μετά άρχισαν τα βάσανα.

Εφέτος αφορμή για να ξανασυνδεθώ με τον Έσπερο ήταν μία βράβευση που έχασα, αυτή του Λιβέρη Ανδρίτσου, το φθινόπωρο. Την είδα κατόπιν εορτής, σερφάροντας στο ίντερνετ και έτσι έμαθα για τα νέα του πρωταθλητή και κυπελλούχου ΕΣΚΑΝΑ.

Στο επόμενο ματς στην Καλλιθέα πήγα μια βόλτα για να δώ από κοντά πως ήταν ο νέος Εσπερος.

Εντυπωσιάστηκα. Ο Εσπερος που είχε χάσει στο προηγούμενο ματς εντός από το Λοκρό, εμφανίστηκε τρομερά διψασμένος για τη νίκη και πέρασε σαν σίφουνας με τον Έσπερο Λαμίας. Από τότε έχασα ελάχιστα εφετινά του ματς.

Την Κυριακή στην Αταλάντη η πρώτη σκέψη που είχαν κάποιοι από την παρέα του Εσπέρου ήταν να μπει πούλμαν για όσους ήθελαν να τον ακολουθήσουν στο εκτός έδρας ματς με τον Λοκρό. Νούμερο ικανό δεν συμπληρώθηκε και τέτοιο ταξίδι δεν έγινε. Ήταν όμως μία καλή σκέψη για μία ομάδα που μακριά από την Αθήνα δεν πρέπει να μένει μόνη…

Κάποιοι που ήθελαν να δουν το μεγάλο ματς τόλμησαν να κάνουν τα 150 χιλιόμετρα μέχρι την Αταλάντη, έστω και την τελευταία στιγμή. Ο καιρός άλλωστε άνοιξε μετά τη σαββατιάτικη μπόρα. Ηταν σαν ο Θεός να έβαλε το χέρι του για μια τέτοια εκδρομή. Οι φίλοι του Εσπέρου στο “Αtalanti Arena” μαζεύτηκαν σιγά-σιγά σαράντα. Φουστάνος, Απτόσογλου, Χοντζόπουλος, η σειρά των παλιών παικτών του ’70 ήταν εκεί…

Κάθε φορά που βλέπω τον Απτόσογλου θυμάμαι πως από αυτόν πήρα τα πρώτα μου Converse. Από τον Σιώκο, τον άλλο Βασίλη που είχε μαγαζί αθλητικών ειδών στην Καλλιθέα, μπακ μιας μεγάλης εποχής του Ολυμπιακού, της εποχής Γουλανδρή, αγόραζα “Nike”… Tώρα οι μικροί ξέρουν μόνο τα Intersport στη Θησέως… Άντε να τους εξηγησεις που ήταν το Sport Market…

Η αλήθεια είναι πως για μια Καλλιθέα των 200.000 κατοίκων αυτοί που έφτασαν στην Αταλάντη ήταν λίγοι. Και οι μικροί και μικρές κάτω από τα 30, αν εξαιρέσει κανείς τους συγγενείς των παικτών, ελάχιστοι…

Ο Έσπερος όμως κρατά ψηλά μια σημαία. Είναι ένα σύμβολο μιας Καλλιθέας που πρέπει να θυμάται και κάτι από την ιστορία της, την ιστορία της πόλης που είχε μέχρι και παράρτημα του Γαλλικού Ινστιτούτου. Να ξέρουν τα παιδιά πού ήταν ο Κελέφας (ζαχαροπλαστείο που και εγώ το πρόλαβα μικρός πριν βγουν άλλα πιο μοντέρνα) και πού το βιβλιοπωλείο του Λουκάτου…. Αυτά που έδιναν στην πόλη ταυτότητα. Εγώ θα την δίδασκα και στα σχολεία σαν τοπική ιστορία. Το κάνουν στην Αμερική…

Στο ματς με την Πεντέλη, μια κυρία, συγγενής παίκτη, με ρώτησε: “Εσύ ποιόν έχεις και είσαι εδώ κάθε Κυριακή;” “Κανένα” της απάντησα τότε και με κοίταξε με μια μικρή απορία.

“Τα παιδικά μου χρόνια” θα ήταν όμως η πιο σωστή απάντηση. “Τα παιδικά μου χρόνια”.

Φίλε σε ευχαριστούμε γι’ αυτό το ταξίδι με τον ΕΣΠΕΡΟ.

Μπάσκετ ανδρών: Ο «λεπρός» και ο «πρεζάκιας»

Φίλος του esperos.com μας έστελε το παρακάτω ανέκδοτο:

Στη φυλακή είναι συγκάτοικοι στο κελί ο λεπρός και ο πρεζάκιας. Κάποια στιγμή ο λεπρός ξύνει το αυτί του, που ξεκολλάει και του μένει στο χέρι. Ο λεπρός το πετάει έξω από το παράθυρο του κελιού. Ο πρεζάκιας μέσα στη θολούρα του κοιτάζει απορημένος.

Την επόμενη μέρα ο λεπρός ξύνει τη μύτη του, που ξεκολλάει και του μένει στο χέρι. Ο λεπρός την πετάει έξω από το παράθυρο του κελιού. Ο πρεζάκιας μέσα στη θολούρα του κοιτάζει πάλι απορημένος.

Την τρίτη μέρα ο λεπρός ξύνει την ωμοπλάτη του με το δεξί του χέρι. Ξεκολλάει ολόκληρη και πέφτει μαζί με το αριστερό του χέρι. Ο μονόχειρας πια λεπρός αρπάζει το χέρι που ξεκόλλησε και το πετάει έξω από το παράθυρο. Ο πρεζάκιας μέσα στη θολούρα του κοιτάζει απορημένος, αλλά αυτή τη φορά δεν κρατιέται και λέει στον λεπρό:

«Μεγάλε, την κάνεις σιγά-σιγά, βλέπω. Ε;»

Φιλάκια …

Ποδόσφαιρο: Ο ΕΣΠΕΡΟΣ στην ΚΑΛΑΜΑΤΑ το 1952

Στα γραφεία του συλλόγου υπάρχει σε κάδρο η παρακάτω φωτογραφία της ποδοσφαιρικής ομάδας του ΕΣΠΕΡΟΥ. Είναι τραβηγμένη στην Καλαμάτα το 1952, στο γήπεδο του ΜΕΣΣΗΝΙΑΚΟΥ, που υπάρχει και σήμερα. Τότε ο ΕΣΠΕΡΟΣ ήταν μια από τις καλές αθηναϊκές ποδοσφαιρικές ομάδες και η Ε.Π.Ο., με σκοπό την τόνωση του ποδοσφαίρου στην επαρχία, έστελνε τις ομάδες αυτές να παίξουν φιλικά παιχνίδια σε επαρχιακές πόλεις.

1952: Ο ΕΣΠΕΡΟΣ στην Καλαμάτα. Από αριστερά: Μάντικας, Ευσταθιάδης, Πιτιλάκης, Καρακατσάνης, Χαμπέρης, Νικολαϊδης, Κυπριώτης, Κουρτίδης, Συρανίδης, Περισανίδης, Παυλίδης, Ορφανίδης.

Από ένα τέτοιο φιλικό παιχνίδι είναι λοιπόν η παραπάνω φωτογραφία, αλλά περισσότερα δεν ήξερα. Πρόσφατα όμως, ψάχνοντας το ψηφιακό αρχείο της “ΑΘΛΗΤΙΚΗΣ ΗΧΟΥΣ“, έπεσα στο φύλλο της 19ης Δεκεμβρίου 1952 (σελ. 7), που περιέχει το παρακάτω άρθρο:

Τον Δεκέμβριο λοιπόν του 1952 ο ΕΣΠΕΡΟΣ, μια από τις ομάδες που συγκρότησαν την ΚΑΛΛΙΘΕΑ το 1966, έδωσε φιλικούς αγώνες στην Καλαμάτα με αντιπάλους τα ΠΡΑΣΙΝΑ ΠΟΥΛΙΑ και τον ΑΠΟΛΛΩΝΑ ΚΑΛΑΜΩΝ, δηλαδή με δύο από τις τρεις ομάδες που συγκρότησαν την ΚΑΛΑΜΑΤΑ το 1967. Η δημοσιογραφική περιγραφή της αποστολής είναι ενδιαφέρουσα από πολλές απόψεις. Την αναπαράγω λοιπόν μεταγλωττισμένη από την καθαρεύουσα εκείνης της εποχής στη σημερινή καθομιλουμένη, για να μπορούν να την παρακολουθήσουν και οι νεαροί αναγνώστες μας. Η περιγραφή αυτή δεν έχει μόνο ποδοσφαιρικό ενδιαφέρον. Δείχνει συνθήκες, καταστάσεις και νοοτροπίες σε μια εποχή (πριν από 59 χρόνια), που δεν είναι τόσο μακρινή, αφού αρκετοί από τους πρωταγωνιστές της ιστορίας κυκλοφορούν ακόμη ανάμεσά μας στην ΚΑΛΛΙΘΕΑ.

«ΤΑ ΠΑΡΑΛΕΙΠΟΜΕΝΑ ΜΙΑΣ ΑΠΟΣΤΟΛΗΣ ΣΤΗΝ ΕΠΑΡΧΙΑ:
ΕΝΤΥΠΩΣΕΙΣ ΚΑΙ ΣΚΙΤΣΑ ΑΠΟ ΤΗ ΜΕΤΑΒΑΣΗ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ ΤΟΥ ΕΣΠΕΡΟΥ ΣΤΗΝ ΚΑΛΑΜΑΤΑ.
Το κουραστικό ταξίδι της μετάβασης και η αδιαφορία των αρμοδίων ποδοσφαιρικών αρχών της Καλαμάτας προς τους παίκτες της Καλλιθέας.

Στις 7.15′ μ.μ. η δημοφιλής αθηναϊκή ομάδα, επιβαίνοντας σε πολυτελές λεωφορείο, αναχώρησε από του Χαροκόπου για την Καλαμάτα. Ενθουσιώδη πλήθη φιλάθλων αποχαιρετούν με συγκίνηση τη λαοφιλή ομάδα τους:

– Στο καλό λεβέντες μας…

– Και με τη νίκη!

– Καλό ταξίδι…

Οι επικεφαλής της αποστολής, αντιπρόεδρος κ. Γ. Ευθυμίου, γεν. αρχηγός κ. Λ. Αντωνιάδης και έφορος ποδοσφαίρου κ. Π. Δεμέναγας, προσφέρουν στους παίκτες μπισκότα.

– Αντίο πρωτεύουσα !!!

Ενθουσιώδης είναι ο παλμός της φωνής του Περισανίδη, ενώ το λεωφορείο αφήνει πίσω του τα τελευταία σπιτάκια της γραφικής και πολύβουης συνοικίας του Αιγάλεω…

Οι αποστάσεις καταβροχθίζονται κυριολεκτικά και ο Νικολαϊδης δίνει τον απαράμιλλο τόνο της χαράς με τη γάργαρη και μεταλλική φωνή του: «…Τα καϋμένα τα καβουράκια», «…Είναι κρίμα», «…Ο μαχαραγιάς», «…Τζελελέλι» και «Απόψε το κορίτσι θέλει θάλασσα» και «Μανώλη Τραμπαρίφα», είναι τα τραγουδάκια που διανθίζουν την «προς Καλαμάτα» κατεύθυνση…

Μεγάλο Πεύκο, Άγιοι Θεόδωροι, Κόρινθος, Άργος, Τρίπολη, Μεγαλόπολη, Θουρία και ώρα 4.40 το πρωί του Σαββάτου στο ξενοδοχείο ο «Λευκός Οίκος» της πλατείας του Σιδηροδρομικού Σταθμού Καλαμάτας.

Το λεωφορείο σταθμεύει και ο αρχηγός της oμάδας με το ελπιδοφόρο χαμόγελό του, ο σέντερ μπακ Μάριος Μάντικας, κτυπά το κουδούνι. Ο ξενοδόχος, αγουροξυπνημένος, ανοίγει «τις πύλες» για ανάπαυση…

Ταχύτατα, όλοι ανεξαιρέτως, βρίσκονται στα κρεβάτια τους και απολαμβάνουν τον «ύπνο του δικαίου…»

Εννιά ώρες ταξίδι, με μία μόνο στάση στo Άργος!!

Σηκώνονται από τα κρεβάτια τους την ώρα που διαλέγει ο καθένας, αλλά στις 11 το πρωί του Σαββάτου είναι όλοι έτοιμοι να βγουν από το ξενοδοχείο.

Μια ακόμη δεκαπεντάλεπτη αναμονή, μήπως εμφανιστεί κανένας αντιπρόσωπος της Ε.Π.Σ. Καλαμάτας ή των ποδοσφαιρικών Σωματείων, πείθει ότι κάθε περαιτέρω αναμονή είναι μάταιη…

Δεν βρέθηκαν, δυστυχώς, χείλη Καλαματιανού εκπροσώπου της εκεί Ένωσης και των εκεί Σωματείων, να απευθύνουν ένα «καλωσορίσατε» στην αθηναϊκή ποδοσφαιρική αποστολή…

Το γεγονός αρχικά προκαλεί έκπληξη και όσο κυλά ο λεπτοδείκτης, η παράξενη αυτή στάση κατασταλάζει πικρία στις ψυχές των Αθηναίων ποδοσφαιριστών.

Στην αίθουσα του εστιατόριου «Η Ήβη» ο Χαμπέρης διεκδικεί για τη μητέρα του τον λαγό που… με «πλονζόν» γύρω στις 2 τη νύχτα «μπλόκαρε» ο τερματοφύλακας της ομάδας Ευσταθιάδης μετά την Τρίπολη… Χαρούμενοι όλοι οι άσσοι του Εσπέρου, αποφασίζουν να δοθεί ο λαγός στον μάγειρα της «Ήβης» διά τα περαιτέρω…

Στις 3.10’ μ.μ. το λασπώδες γήπεδο του Μεσσηνιακού, με γενικά άτακτη όψη εσωτερικά και με τους φιλάθλους μέσα στον αγωνιστικό χώρο, δεν δίνει εντύπωση καλής λειτουργίας των ποδοσφαιρικών πραγμάτων. Δεν υπάρχει καν ένα απλό περίφραγμα, έτσι ώστε ο αγωνιστικός χώρος να είναι στην πλήρη διάθεση μόνο εκείνων που δικαιούνται να βρίσκονται εκεί.

Ο Γεν. Αρχηγός του Εσπέρου κ. Λ. Αντωνιάδης παίρνει την πρωτοβουλία και «ρωτώντας» έξω από το γήπεδο ανακαλύπτουμε τον χώρο που χρησιμοποιεί ως αποδυτήρια η ομάδα «Πράσινα Πουλιά».

Ο Έσπερος, χωρίς τους Τομπάτση, Τσιτούρα, Ελευθερίου, Χρονόπουλο και Παπαδόπουλο στη σύνθεσή του, παρατάσσεται χωρίς να χειροκροτηθεί μπροστά στον διαιτητή τού α’ ημιχρόνου κ. Γεωργόπουλο (γιατί στο β’ ημίχρονο ήταν άλλος διαιτητής… αφού ο διαιτητής του α’ ημιχρόνου δήλωσε αδυναμία να συνεχίσει τον αγώνα, γιά λόγους υγείας), με τους Ευσταθιάδη (Πιτιλάκη), Καρακατσάνη, Παυλίδη, Χαμπέρη, Μάντικα, Κυπριώτη, Νικολαϊδη, Συρανίδη, Περισανίδη, Κουρτίδη και Ορφανίδη.

Τα «Πράσινα Πουλιά», ενισχυμένα με τους Τσιβελίκη (του Απόλλωνα Πατρών), Σακελλαρόπουλο και Μανούσο (του Απολλωνα Καλαμών), προσπαθούν να προσαρμοστούν προς το παιχνίδι των Αθηναίων.

Η παρεξήγηση όμως φαίνεται ότι ήταν επιβεβλημένη εκδήλωση απέναντι σε εκείνους, που ξεκίνησαν από την Αθήνα για να τονώσουν την ποδοσφαιρική τεχνική των εδώ… Η μοναδική επιτυχία ήταν το τέρμα που επιτεύχθηκε στο 6’ από τον Κουρτίδη, ο οποίος, ύστερα από άνοιγμα του Μάντικα προς τον Περισανίδη και τραβέρσα του Ορφανίδη, με παρέμβαση του Νικολαϊδη άνοιξε τελικά το σκορ…

Τά «Πράσινα Πουλιά», που είχαν στη σύνθεσή τους πέρα από τις προαναφερθείσες ενισχύσεις και τους Στραβάκο, Ασημακόπουλο, Λούκο, Μποζέκα, Κτεναβέα, Σταματέα, Καρυγώνα και Καβουράκη, «πάλαιψαν ηρωικά».

Στο 12’ του β’ ημιχρόνου ο Μπόταρης, σε εμφανή θέσιν οφσάϊντ, το οποίο υπέδειξε επίμονα ο επόπτης γραμμών κ. Πετρόπουλος, πέτυχε γκολ, το οποίο ο διαιτητής του β’ ημιχρόνου καταλόγισε ως κανονικό.

Διακόπηκε έτσι ο αγώνας, εισήλθαν όλοι οι φίλαθλοι στον αγωνιστικό χώρο και μόνο χάρη στην ομολογουμένως αξιέπαινη παρέμβαση του Γεν. Αρχηγού του Εσπέρου κ. Λ. Αντωνιάδη, κατορθώθηκε με τον ίδιο διαιτητή η συνέχιση και τελικά το «ισόπαλο αποτέλεσμα» του αγώνα, με τις τόσες περιπτώσεις σκληρού και αντιαθλητικού παιχνιδιού…

Ο Απόλλων Καλαμών είναι η πιό δημοφιλής και ισχυρή ομάδα όχι μόνο της πρωτεύουσας της Μεσσηνίας αλλά συγχρόνως και από τις ισχυρότερες της Πελοποννήσου.

Ο Απόλλων παρατάχθηκε μέ πλήρη τη δυναμική σύνθεσή του, αποτελούμενη από τους Ραμέα, Κεμαλέα, Σακελλαρόπουλο, Σπάλα, Σταμούλη, Καραμιχαλάκο, Μπιτζουνίδη, Μανούσο I και ΙΙ, Πετρίχο και Π. Σακελλαρόπουλο.

Διαιτητής, πάλι ανεπαρκής, ο κ. Παυλόγιαννης, παρά τις προσπάθειές του.

Ο Έσπερος κατεβαίνει χωρίς να συμμετέχουν στη σύνθεσή του οι Τομπάτσης, Χρονόπουλος και Παπαδόπουλος.

Στο 14’ ο Μάντικας πασσάρει προς τον προωθηθέντα Νικολαϊδη και στη συνέχεια ο Περισανίδης προς τον Τσιτούρα, ο οποίος με βολίδα άνοιξε το σκορ.

Τέλματα λάσπης που είναι εμφανή σε πολλά σημεία του γηπέδου δίνουν στον αγωνιστικό χώρο εξαιρετικά δυσάρεστη όψη.

Στο 57’, ύστερα από συνδυασμό των Νικολαϊδη, Καρακατσάνη, Μάντικα, Συρανίδη, ο Έσπερος πετυχαίνει και το 2ο τέρμα του με τον Ελευθερίου.

Στο 61’ ο Ελευθερίου, ύστερα από άνοιγμα του Καρακατσάνη, ανεβάζει το σκορ σε 3-0 υπέρ της ομαδας του και στο 86’ με βολέ ο Περισανιδης, ύστερα από πάσσα του Χαμπέρη και του Κουρτίδη, κλείνει το σκορ στο 4-0.

Ανεξάρτητα από τα έκτροπα ορισμένων παικτών του Απόλλωνα, χαρακτηριστικό υπήρξε ότι και ο επόπτης γραμμών κ. Παναγόπουλος στο 16’ επέμενε «ευρισκόμενος σε απερίγραπτη οργή» να σημειώσει προς εκτέλεση φάουλ πάνω στη γραμμή της περιοχής του Εσπέρου και επειδή διαφωνούσε ο διαιτητής κ. Παυλόγιαννης, διακόπηκε ο αγώνας, που συνεχίστηκε ύστερα από 11λεπτη διακοπή και πάλι χάρη στην παρέμβαση του Γεν. Αρχηγού του Εσπέρου κ. Λ. Αντωνιάδη …

Αμέσως μόλις έληξε ο αγώνας, οι παίκτες του Εσπέρου εξέφρασαν τις πολλές ευχαριστίες τους προς τον κ. Ψύχαλο, για την αγάπη που έδειξε προς αυτούς και για το αναμνηστικό γευμα που παρέθεσε προς τιμή τους από το βαλάντιό του.

Στη συνέχεια η αθηναϊκή αποστολή ανέβηκε στο λεωφορείο, το οποίο δέχθηκε και λιθοβολισμό από ελάχιστους ευτυχώς κακούς «φιλάθλους» και όταν διαλύθηκαν οι ταραξίες με παρέμβαση των αστυνομικών αρχών, αφού στάθμευσε για λίγο στο ξενοδοχείο «Λευκός Οίκος» για την παραλαβή των αποσκευών των παικτών, αναχώρησε στις 5.15 το απόγευμα από την Καλαμάτα με όχι ευχάριστες εντυπώσεις…

Υπήρξε μικρής διάρκειας στάση και λιτό γεύμα στην Τρίπολη, όπου ο Αντιπρόεδρος του Εσπέρου κ. Γ. Ευθυμίου σε ωραία πρόποση έδωσε συγχαρητήρια στους παίκτες και στον Γεν. Αρχηγό τους κ. Λ. Αντωνιάδη για το ήθος τους και για τη διατήρηση της ψυχραιμίας τους.

Η αθηναϊκή ποδοσφαιρική αποστολή έφτασε στην πρωτεύουσα στις 3.40 το πρωί.

Β. ΛΕΒΑΝΤΗΣ»

Στην περιγραφή του 1952 θα αντιπαραθέσω συνοπτικά μια πιο πρόσφατη ιστορία, πενήντα περίπου χρόνια αργότερα. Μάϊος του 1999. Τρεις αγωνιστικές πριν από το τέλος η ΚΑΛΛΙΘΕΑ παίζει στην ΚΑΛΑΜΑΤΑ για το πρωτάθλημα Β’ Εθνικής. Διεκδικούν και οι δύο ομάδες τον προβιβασμό τους στην Α’ Εθνική. Η ΚΑΛΑΜΑΤΑ αποτελεί προϊόν συγχώνευσης (το 1967) του ΑΠΟΛΛΩΝΑ, των ΠΡΑΣΙΝΩΝ ΠΟΥΛΙΩΝ και του ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΥ. Με δύο από τις τρεις αυτές ομάδες έπαιξε το 1952 φιλικούς αγώνες ο ΕΣΠΕΡΟΣ, όπως μόλις διαβάσαμε. Ο ΕΣΠΕΡΟΣ, μαζί με τον ΗΡΑΚΛΗ, την ΑΕ ΚΑΛΛΙΘΕΑΣ και τον ΚΑΛΛΙΘΑΪΚΟ, συγκρότησαν την ΚΑΛΛΙΘΕΑ, όπως γνωρίζουμε όλοι, με τη συγχώνευση του 1966. Θα πάμε στην Καλαμάτα με το αμάξι του δικηγόρου και οδηγό τον ίδιο. Παρασκευή το βράδι στην καφετέρια του Γιώργου συζητάμε τις λεπτομέρειες του ταξιδιού.

– Τι ώρα θα ξεκινήσουμε; ρωτάει ο δικηγόρος.

– Τι ώρα παίζουμε;

– Στις πέντε το απόγευμα.

– Ε, τότε να φύγουμε κατά τις 11 το πρωί, για να φάμε και κάπου.

– Μα τι λέτε ρε; ωρύεται ο δικηγόρος. Είσαστε στα καλά σας;

– Γιατί το λες αυτό;

– Ξέρετε από πόσους νομούς θα περάσουμε;

– Από πέντε: Αττικής, Κορινθίας, Αργολίδας, Αρκαδίας, Μεσσηνίας.

– Πέντε νομούς ρε σε τέσσερις ώρες;

Ο δικηγόρος είχε στο νου του τις εποχές που το ταξίδι Αθήνα-Καλαμάτα με αυτοκίνητο κρατούσε οκτώ-εννιά ώρες, όπως το ταξίδι του 1952 που μόλις διαβάσαμε. Τόση ώρα κάναμε πάνω-κάτω ακόμα και τον Νοέμβριο του 1971, όταν πρωτοπήγα με την ΚΑΛΛΙΘΕΑ στην ΚΑΛΑΜΑΤΑ.

Παραλειπόμενα από τη Γενική Συνέλευση της 16ης Ιουνίου

Το παρακάτω μικρό παραλειπόμενο από τη Γενική Συνέλευση της 16ης Ιουνίου ίσως βοηθά στην καλύτερη κατανόηση του είδους των προβλημάτων που πρέπει να ξεπεραστούν, τουλάχιστον σε επίπεδο τοπικής αθλητικής ιστορίας, ούτως ώστε ο ΙΚΑΡΟΣ ΕΣΠΕΡΟΣ (ως συνέχεια του ΙΚΑΡΟΥ και του ΕΣΠΕΡΟΥ) να εδραιωθεί και αυτός στη συνείδηση του κόσμου ως αντιπροσωπευτική ομάδα της ΚΑΛΛΙΘΕΑΣ:

Στο μικρόφωνο προσέρχεται προερχόμενο από τη Νέα Σμύρνη διοικητικό στέλεχος του ΙΚΑΡΟΥ ΕΣΠΕΡΟΥ. Για κάποιον απροσδιόριστο λόγο αρχίζει την ομιλία του ως εξής: «Έχω εισιτήριο διαρκείας στο ποδόσφαιρο και στο μπάσκετ του ΠΑΝΙΩΝΙΟΥ…»

Οι ΚΑΛΛΙΘΕΑΤΕΣ τον ακούν αρχικά με απορία. Όταν συνέρχονται από την έκπληξη, αρχίζουν να φωνάζουν: «Εμείς έχουμε εισιτήρια διαρκείας στο ποδόσφαιρο και στο μπάσκετ ΕΔΩ

Άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου! Άραγε με ποιόν τρόπο να το περιγράψει κανείς ;
– Ο Τάκης Τσουκαλάς στη γενική συνέλευση της Θύρας 13;
– Ο Παοκτσής «Στέλιος ο μανάβης» στη γενική συνέλευση των οπαδών του Άρη;
– Ο Αιγαλεώτης στη γενική συνέλευση των «Φενταγίν» του Ατρομήτου;
– Ο Προοδευτικάνος στη γενική συνέλευση των «Ρέηντζερς» του Ιωνικού Νικαίας;
– Ή μήπως περιγράφεται καλύτερα με το ανέκδοτο για τις δύο ξανθιές στα απέναντι πεζοδρόμια της Ερμού;

– Τι κάνεις;
– Kαλά.
– Ο άντρας σου;
– Μια χαρά.
– Τα παιδιά;
– Eπίσης.
…………………
– Μα γιατί μιλάμε από μακριά; Γιατί δεν περνάς ΑΠΕΝΑΝΤΙ ;
– Μα ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΕΙΜΑΙ !

Ιστορίες από τη Μακρινή Δύση: OΙ ΠΑΠΑΓΑΛΟΙ ΣΤΟ ΡΟΝΤΕΟ ΤΟΥ ΕΛ ΠΑΣΟ

Αναδημοσίευση από μπασκετικό φόρουμ:

Στο ροντέο του Ελ Πάσο ο Λούκυ Λουκ, ο γνωστός πρώην φτωχός αλλά ακόμη μόνος κάουμποϋ, δεν μπορούσε να πείσει τους ντόπιους για το όνομα «Ala» («Φτερό» στα Ισπανικά), αλλά ούτε ήθελε να ακούει το δικό τους όνομα, το «Εstrella» («Αστέρι»). Εμφανιζόταν λοιπόν κατ’ ανάγκη ως «ενωτικός» και πρόβαλλε δήθεν το όνομα της πόλης: «Ελ Πάσο».

Στο παρασκήνιο όμως εκπαίδευε από το καλοκαίρι τον Ρήγα, τη Ντάμα, τον Βαλέ και άλλους παπαγάλους, που είχε φέρει μαζί του από την απέναντι όχθη του Μεγάλου Ποταμού (Rio Grande), να επαναλαμβάνουν με κάθε τρόπο και σε κάθε ευκαιρία το όνομα «Ala» («Φτερό»), όνομα το οποίο στο Ελ Πάσο δεν υπήρξε ΠΟΤΕ και δεν σήμαινε ΤΙΠΟΤΕ για την ομάδα ροντέο της πόλης.

Σε απευθείας τηλεοπτική μετάδοση το σκορ της ομάδας ροντέο του Ελ Πάσο, της «Αlada Estrella» («Φτερωτό Αστέρι»), προβαλλόταν με τη συντομογραφία «EST» (Εstrella). Τότε ο παπαγάλος Βαλές (αριστερά στη φωτογραφία) πέταξε προς τους τηλεοπτικούς υπεύθυνους, κράζοντας: Είμαι ο Βαλές του αθλητικού τμήματος του Καναλιού Cielo (που στα Iσπανικά σημαίνει «Ουρανός»). Είμαι υπεύθυνος τύπου της ομάδας «Φτερό του Ελ Πάσο» και απαιτώ να μη γράφει στην οθόνη «Αστέρι» αλλά «Φτερό».

Οι άνθρωποι της τηλεόρασης δεν εντυπωσιάστηκαν από τις κραυγές του παπαγάλου. Ίσως γνώριζαν, ότι το «πουλί» αυτό είχε πρόσφατα εκθέσει όχι μόνο το αφεντικό του (το Κανάλι Cielo), αλλά και τις ομαδες ροντέο «Νuevo Rio Grande» και «Τrébol» (που στα Ισπανικά σημαίνει «Τριφύλλι»), όταν στη διάρκεια του πρόσφατου μεταξύ τους αγώνα Α1’ κατηγορίας ροντέο προέτρεπε τον κάμεραμαν να ζουμάρει στην εξέδρα, στο δεύτερο αφεντικό του, στον ακόμη μόνο Λούκυ Λουκ, πληροφορώντας τους τηλεθεατές, που προτιμούσαν φυσικά να βλέπουν τους καουμπόηδες στην πίστα και όχι το τακίμι του Βαλέ στην κερκίδα, ότι επρόκειτο για τον πρόεδρο κάποιας ομάδας με το φανταστικό όνομα «Φτερό» του Ελ Πάσο !

Το συνεργείο της τηλεόρασης δεν εντυπωσιάστηκε λοιπόν. Έτσι μπήκαν σε εφαρμογή άλλα μέσα. Στην ανάπαυλα το δεύτερο αφεντικό του παπαγάλου Βαλέ, ο ίδιος ο Λούκυ Λουκ, πρώην φτωχός αλλά ακόμη μόνος, όρμησε καβάλα στο άλογό του, τη γνωστή Ντόλλυ, έξω από το ροντέο, προς το «βαν» της απευθείας μετάδοσης και, ώ του θαύματος (!), όταν ξανάρχισε ο αγώνας εμφανίστηκε στις οθόνες των τηλεοπτικών δεκτών της περιοχής Ελ Πάσο, Νuevo Rio Grande κλπ., αλλά και ακόμη πιο μακρυά, στη Γκουανταλαχάρα, στο Ακαπούλκο, στο Μπάτον Ρουζ και στη Νέα Ορλεάνη, αντί της συντομογραφίας «EST» (Αστέρι) η συντομογραφία «ALA» (Φτερό). Κι έτσι ο Λούκυ Λουκ και τρεις από τους τέσσερις Ντάλτον (πλην του Άβερελ), προερχόμενοι όλοι από το Νuevo Rio Grande, πανηγύριζαν ότι κατέκτησαν τις απάτητες «κορυφές» του ροντέο του Ελ Πάσο, που τους φιλοξενούσε!

Οι ντόπιοι στο Ελ Πάσο θορυβήθηκαν.

Οι πιο ευέξαπτοι πρότειναν να λυθούν τώρα οι «εκκρεμότητες» με τους περαποταμίτες, τη στιγμή ακριβώς που η ομάδα βρισκόταν μόνη πρώτη στη βαθμολογία της Α2’ ροντέο, ώστε να σοβαρευτούν γρήγορα οι συνεταίροι και να γλυτώσουν μεθαύριο την «πίσσα» και τα «πούπουλα». Άλλωστε οι ντόπιοι αυτοί, είτε στην Α2′, είτε στην Α1′, είτε στο τοπικό πρωτάθλημα ροντέο, ήξεραν ΠΟΥ βρίσκονταν και ΓΙΑΤΙ. Αν ήθελαν να υποστηρίζουν άλλη ομάδα και όχι το «Αστέρι» (το σημερινό «Φτερωτό Αστέρι») του Ελ Πάσο, τότε θα μπορούσαν κι αυτοί να έχουν γίνει «πελάτες» σε μεγαλύτερα ροντέο, για παράδειγμα απέναντι, στην άλλη όχθη του Μεγάλου Ποταμού, στο ροντέο «Νuevo Rio Grande», όπου βρισκόταν το «κλουβί» (και το κυρίως καναβούρι) του Βαλέ και των άλλων παπαγάλων.

Οι πιο ψύχραιμοι συνιστούσαν με σοβαρά επιχειρήματα υπομονή. Ωστόσο εκείνη ακριβώς τη στιγμή έφτασε μήνυμα (sms) στο κινητό τηλέφωνο ενός από τους ευέξαπτους. Το μήνυμα πληροφορούσε, ότι οι «φίλοι του συλλόγου» προσκαλούνταν στις 24 Μαρτίου στις 8 το βράδι σε γεύμα (δωρεάν) στη locanda (πανδοχείο) «Τío Τhomas» («Μπάρμπα Θωμάς»), για να ανταλλάξουν απόψεις για το μέλλον της ομάδας.

Το μήνυμα υπέγραφε ο ίδιος ο Λούκυ Λουκ, ο πρόεδρος της διοικούσας επιτροπής του ροντέο της «Αlada Estrella» («Φτερωτό Αστέρι»), ο οποίος, όπως φαινόταν, φιλοδοξούσε να τιμήσει και το αξίωμα του Προέδρου κάποιου υπό ίδρυση «Ala Members Club» (!), να είναι δηλαδή ταυτόχρονα «Σωκράτης Κόκκαλης» και «Τάκης Τσουκαλάς», όπως θα έλεγαν στην Ελλάδα.

Το περίεργο ήταν, ότι ως Αντιπρόεδρος του ίδιου «Members Club» (!) φερόταν άλλο επίσης μέλος του ΔΣ της «Αlada Estrella», που είχε διατελέσει κατά το παρελθόν πρόεδρος σε μικρό συνοικιακό ροντέο στα πεδινά της πόλης του Ελ Πάσο και είχε συνεργαστεί με τον Λούκυ Λουκ, όταν ο ήρωάς μας είχε επιχειρήσει δειλά, μαζί με άλλους λαθρομετανάστες, να βουτήξει νύχτα χωρίς φεγγάρι στον Μεγάλο Ποταμό (Rio Grande) και να περάσει απέναντι, στο Ελ Πάσο, σε αναζήτηση καλύτερης τύχης. Το πανδοχείο «Τío Τhomas» («Μπάρμπα Θωμάς»), που θα φιλοξενούσε την εκδήλωση, ανήκε επίσης σε «Abajo Elpasano» (Κάτω Ελπασίτη), μέλος και αυτός του ΔΣ της «Αlada Estrella», που είχε επίσης διατελέσει κατά το παρελθόν πρόεδρος στο ίδιο συνοικιακό ροντέο του Ελ Πάσο, με το οποίο είχε συνεργαστεί ο Λούκυ Λουκ.

Ο Λούκυ Λουκ συμμετείχε στις διοικήσεις καμιάς δεκαριάς ομάδων (κυρίως ροντέο) με το συνθετικό «Ala» στο όνομά τους. Δεν ήταν λοιπόν απολύτως σαφές, αν στην εκδήλωση προσκαλούνταν μόνο οι φίλοι της «Αlada Estrella» («Φτερωτό Αστέρι») ή προσκαλούνταν επίσης οι φίλοι της «Atletico Union Ala-El Paso», οι φίλοι του «Ala Nuevo Rio Grande», όλοι μαζί ή κάποιοι χωριστά.

Κάποιοι ντόπιοι κατάλαβαν, ότι προσκαλούνταν οι φίλοι της «Αlada Estrella». Αποφάσισαν λοιπόν να παρευρεθούν, για να ανταλλάξουν απόψεις για την ευρύτερη δυνατή συσπείρωση και επιτυχία της ομάδας τους: της «Αlada Estrella».

Ωστόσο άλλοι ντόπιοι έλεγαν, ότι επρόκειτο απλώς για εκδήλωση των φίλων της ποδοσφαιρικής ομάδας «Atletico Union Ala-El Paso», η οποία ουσιαστικά είχε μείνει ορφανή από τη στιγμή που ο Λούκυ και οι Ντάλτον πήραν την ομάδα ροντέο του συλλόγου αυτού και προσχώρησαν στην «Estrella» (εξ ού και το όνομα «Αlada Estrella»). Οι ίδιοι ντόπιοι αναρωτιούνταν: «Τι δουλειά έχουμε εμείς με το ερασιτεχνικό ποδόσφαιρο των «Abajo Elpasanos» (Κάτω Ελπασιτών); Εμείς στο ποδόσφαιρο, ιστορικά και διαρκώς, είμαστε με την ELPASANA, τη μία και μόνη ποδοσφαιρική ομάδα της πόλης, που είναι γνωστή έξω από τα όρια του Ελ Πάσο».

Υπήρχαν βέβαια και οι επιφυλακτικοί, που ισχυρίζονταν ότι επρόκειτο απλώς για προσπάθεια καταμέτρησης της επιρροής του Λούκυ Λουκ, ως ηγέτη των διαφόρων εμμίσθων (κυρίως) αλλά και εθελοντών «Ala» («φτερών») στις δύο όχθες του Rio Grande. Tέτοιες καταμετρήσεις γίνονταν κατά καιρούς στο «Abajo El Paso» (Kάτω Ελ Πάσο), με ή χωρίς τη βοήθεια «εξωτερικών» παραγόντων και συνήθως με το κίνητρο του δωρεάν συσσιτίου. Οι επιφυλακτικοί πρότειναν μάλιστα να ξαναδιαβαστεί προσεκτικά η ιστορία που μόλις διαβάσατε, γιατί τέτοια πράγματα μπορεί να μη συμβαίνουν μόνο στο Φαρ Ουέστ, αλλά και κοντά σας.

Μπάσκετ ανδρών: Flash back. Καισαριανή 1966

Περιμένοντας την αυριανή επανεμφάνιση του ΕΣΠΕΡΟΥ, ως ΙΚΑΡΟΥ ΕΣΠΕΡΟΥ πιά, στις ψηλές κατηγορίες του Ελληνικού μπάσκετ, ας θυμηθούμε κάποια παλαιότερη συνάντηση με τη ΝΗΑΡ ΗΣΤ, αναδημοσιεύοντας το παρακάτω κείμενο από τον αυριανό “Εσπεριώτη”:

Φθινόπωρο 1966. Πρώτη αγωνιστική του πρωταθλήματος Α’ κατηγορίας Κέντρου. ΝΗΑΡ ΗΣΤ – ΕΣΠΕΡΟΣ.

Εμείς έχουμε μόλις προβιβαστεί. Παίξαμε την άνοιξη του 1966 στην τελική φάση της Β’ κατηγορίας Κέντρου στον «Τάφο του Ινδού» (Λεωφόρος Αλεξάνδρας), στο μοναδικό τότε «κλειστό» της Αθήνας. Προβιβαστήκαμε μαζί με τον ΑΡΙΩΝΑ και τον ΠΕΙΡΑΪΚΟ. Στον πάγκο έχουμε τον Κώστα Αναστασάτο. Παίζουν οι πιτσιρικάδες, που θα κατακτούσαν τους επόμενους μήνες διαδοχικά τα Πρωταθλήματα Εφήβων Κέντρου 1967 και 1968: Βλαχόπουλος, Κοντογιάννης, Τσιτσακόπουλος, Αλάτης, Α. Αντύπας, Κοσμίδης.

Η ΝΗΑΡ έχασε πέρυσι το πρωτάθλημα στις λεπτομέρειες από τον ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΟ. Είναι οπωσδήποτε πιο έμπειρη ομάδα και αναμφισβήτητα το φαβορί του αγώνα.

Παρότι ο αγώνας είναι για μας εξαιρετικά δύσκολος, το κλίμα στην Καλλιθέα της εποχής είναι ενθουσιώδες. Τον Ιούνιο της ίδιας χρονιάς επιτεύχθηκε η συνένωση των ποδοσφαιρικών ομάδων της πόλης (ΗΡΑΚΛΗΣ, ΕΣΠΕΡΟΣ, ΑΕ ΚΑΛΛΙΘΕΑΣ, ΚΑΛΛΙΘΑΪΚΟΣ) και η ίδρυση του ΓΣ ΚΑΛΛΙΘΕΑ. Όλη η Καλλιθέα υποστηρίζει πια τη μια ποδοσφαιρική ομάδα (ΓΣ ΚΑΛΛΙΘΕΑ) και τον ένα σύλλογο αθλοπαιδιών (ΕΣΠΕΡΟΣ).

Ξεκινάμε δύο πούλμαν από τη λέσχη του ΕΣΠΕΡΟΥ στη Θησέως, δίπλα στο τότε ανοικτό γήπεδο, έξω από τη Χαροκόπειο. Τα πούλμαν κατεβαίνουν μέχι την 9η στάση και παραλαμβάνουν και τους μπασκετόφιλους του ΗΡΑΚΛΗ. Κατευθυνόμαστε στην Καισαριανή. Το γήπεδο της ΝΗΑΡ ΗΣΤ είναι επίσης ανοιχτό. Στη θέση του κατασκευάστηκε αργότερα το σημερινό κλειστό. Η «πλάτη» του ακουμπά στον μαντρότοιχο του Σκοπευτηρίου. Όπως πάντα, η ομάδα μπαίνει από την είσοδο και οι υπόλοιποι κατευθυνόμαστε στη μάντρα. Χρήματα για εισιτήριο δεν υπάρχουν. Πηδάμε λίγοι-λίγοι τον μαντρότοιχο και καθόμαστε στην εξέδρα.

Το παιχνίδι αρχίζει. Ηρωϊκές εποχές. Φωτεινό πίνακα με σκορ και χρόνο δεν διαθέτει φυσικά κανένα ανοιχτό γήπεδο. Κάποιοι έχουμε εξειδικευτεί να κρατάμε το σκορ, το οποίο «τσεκάρουμε» κάθε τόσο, φωνάζοντας προς τον πάγκο μας: «Σκορ!». Αντίστοιχα, ιδιαίτερα προς το τέλος των αγώνων, όταν το σκορ είναι στον πόντο, φωνάζουμε: «Χρόνο!». Σε αυτές τις περιπτώσεις σηκώνεται κάποιος παίκτης από τον πάγκο μας και πηγαίνει πίσω από το τραπέζι της γραμματείας, ρωτώντας τον σημειωτή για το σκορ ή τον χρονομέτρη για τον χρόνο που απομένει. Γυρίζει στον πάγκο και φωνάζει προς εμάς: «Ένα και τριάντα πέντε» ή «ένα καλάθι εμείς». Απρόσμενα για μας, η ΝΗΑΡ ΗΣΤ δεν ήταν τόσο δυνατή ή, όπως αποδείχθηκε αργότερα, είμασταν πιο δυνατοί απ’ ό, τι νομίζαμε. Τάϊμ άουτ.

– Σκορ!
– Ένα πόντο αυτοί.
– Χρόνο!
– Εικοσιοκτώ δεύτερα.

Ύστερα από το τάϊμ άουτ ξεκινάμε την τελευταία επίθεση. Τα δευτερόλεπτα περνούν. Μας έχουν στριμώξει μακρυά από τη ρακέτα. Δύσκολα θα βάλουμε το καλάθι της νίκης. Η μπάλα φτάνει στον Κοντογιάννη, που κάτω από την πίεση του χρόνου ξεκινάει μπάσιμο από τα δώδεκα μέτρα. Πρώτο βήμα, δεύτερο βήμα και σουτάρει από το ύψος των ελευθέρων βολών. Μέσα! 73-72 μπροστά ο ΕΣΠΕΡΟΣ! Ορμάμε όλοι στο γήπεδο! Σηκώνουμε τους παίχτες στους ώμους. Κάποιος φωνάζει: «Δεν τελείωσε. Θέλει ακόμα δύο δευτερόλεπτα».

Βγαίνουμε. Στεκόμαστε στις πλάγιες γραμμές. Παίζονται τα τελευταία δύο δεύτερα. Λήξη! Μέσα πάλι! Ένα κουβάρι, παίκτες, προπονητής και φίλαθλοι, πανηγυρίζουμε!

Πέρασαν κιόλας σαραντατρία χρόνια…

Κάτσε κάτω ! Δεν βλέπουμε !

Φεβρουάριος 2008, Σάββατο βράδυ, Β΄Εθνική. Η Καλλιθέα παίζει στο Μπραχάμι με τον Άγιο Δημήτριο. Μαζί με τον δικηγόρο κι άλλους Καλλιθεάτες βρισκόμαστε στην αριστερή πλευρά της κερκίδας, προς το τέρμα όπου επιτίθεται η Καλλιθέα στο δεύτερο ημίχρονο. Καθόμαστε ψηλά, δυο-τρία σκαλοπάτια πριν το τέλος της εξέδρας. Πίσω μας, στον πάνω διάδρομο, μια κάμερα της ΕΡΤ στημένη σε τρίποδα καταγράφει τις φάσεις του αγώνα, που μεταδίδεται ζωντανά από την ΕΤ3.

Η Καλλιθέα προηγείται 1-0 από το 50’. Γύρω στο 75’ γίνεται μπροστά μας μια φάση διαρκείας. Πέντε-έξι Καλλιθεάτες μέσα στην περιοχή, με αντίπαλους μόνο τον τερματοφύλακα κι ένα αμυντικό, ταλαιπωρούν τη μπάλα και καθυστερούν να τη σπρώξουν στα δίχτυα. Τη σπρώχνει τελικά ο Καζαντζής. 2-0 ! Ανακουφισμένοι πεταγόμαστε πάνω και χειροκροτούμε.

Πριν προλάβω να ξανακαθήσω, χτυπάει το κινητό. Είναι ο Νίκος από το Λονδίνο: «Κάτσε κάτω ! Δεν βλέπουμε !»

Παρακολουθούσε τον αγώνα από τη δορυφορική κι όπως πεταχτήκαμε όρθιοι του κλείσαμε το πλάνο!

Οι Κοζάκοι Ζαπαρόζτσι

Γύρω στο 1964 στο σπίτι μας στην Καλλιθέα, Ιφιγενείας 66, ο πατέρας μου κρέμασε στον τοίχο του δωματίου-γραφείου του ένα μικρό καδράκι με φωτογραφία ζωγραφικού πίνακα, που παρίστανε χαρούμενους πολεμιστές γύρω από ένα τραπέζι.

– Μπαμπά ποιοί είναι αυτοί;

«Κοζάκοι» μου απάντησε. Δεν θυμάμαι αν μου εξήγησε περισσότερα. Ήμουν τότε 11 χρονών κι έχουν περάσει 43 χρόνια. Continue reading

Ο δικηγόρος

Αρχές Σεπτεμβρίου 2002. Τρίτο παιχνίδι της «Καλλιθέας» στην Α’ Εθνική. Μεσοβδόμαδα ο δικηγόρος τρελαίνεται:
– Πάμε Τούμπα.
– Τι να κάνουμε ρε στην Τούμπα;
– Πάμε, έχω προαίσθημα.
Σπάνια ο δικηγόρος έχει καλό προαίσθημα. Συνήθως έχει κακό. Επειδή όμως αυτό το κακό προαίσθημά του μας έχει στερήσει ωραίες εκδρομές κι ανεπανάληπτα διπλά, τον ακούω τώρα με επιφύλαξη. Continue reading