| «Καλοκαίρι του 1967, στην παιδική χαρά του Κουκακίου, παίζουμε τα παιδιά της γειτονιάς. Ο φίλος μου Παπαθανασόπουλος Λουκάς ξεκινά για το γήπεδο της οδού Θησέως, για να παίξει βόλεϊ στην ομάδα του Π.Ο.Κ. ΕΣΠΕΡΟΣ. Με παροτρύνει να πάω μαζί του για παρέα. Οι παίκτες ήταν 11 κι εγώ παρακολουθούσα από τη μικρή κερκίδα. Έφτασε η ώρα του διπλού της προπόνησης. “Έλα να παίξεις και συ” ήταν τα λόγια του προπονητή Αθ. Μπελιγράτη (σημερινού προέδρου της Ε.Ο.ΠΕ.). “Δεν έχω μαζί μου αθλητικά” είπα”. “Δεν πειράζει, απλά δοκίμασε” μου είπε. Που να φανταστώ ότι, μετά την κολύμβηση στον Ν.Ο. Βουλιαγμένης, την προεθνική ομάδα πόλο και το μπάσκετ στον ΠΡΩΤΕΑ, θα ξεκίναγε για μένα μια νέα καριέρα στο βόλεϊ και μάλιστα σε μια ομάδα, που από την πρώτη στιγμή έγινε η αθλητική μου οικογένεια. Έμεινα σαν παίκτης μέχρι το 1973, τότε δηλαδή που η οικογένεια του ΕΣΠΕΡΟΥ με άφησε να συνεχίσω σε πιο μεγάλα αθλητικά μονοπάτια με τον ΟΛΥΜΠΙΑΚΟ.
Ξαναγύρισα σαν προπονητής το 1976, μετά το στρατιωτικό μου. Έμεινα 7 χρόνια. Απίστευτα όμορφες στιγμές με τα παιδιά και με τον κ. Τρίτα. Πετύχαμε πολλά. Έτσι ξεκίνησε άλλη μια μεγάλη για μένα καριέρα. 7 πρωταθλήματα Ελλάδας, 5 κύπελλα, Κύπελλο Κυπελλούχων Ευρώπης !!, τελικό Πρωταθλητριών Ευρώπης !!!
Τα χρόνια πέρασαν, αλλά οι τότε συμπαίκτες του ΕΣΠΕΡΟΥ εξακολουθούν να είναι φίλοι μου και η ζεστασιά που νοιώθω για την ομάδα αυτή είναι ακόμη η ίδια, όπως εκείνη του 1967. Εύχομαι ο Π.Ο.Κ. ΕΣΠΕΡΟΣ να μη σταματήσει ποτέ τις δραστηριότητές του και να παραμείνει ΖΕΣΤΟΣ και ΦΙΛΟΞΕΝΟΣ προς όλους, όπως κάνει εδώ και 60 χρόνια». |
