Η Δήμητρα Ζαπουνίδου, αρχηγός της πρώτης στην ιστορία Εθνικής Ελλάδος μπάσκετ γυναικών, υπήρξε από τις πρωτοπόρους της γυναικείας ελληνικής καλαθοσφαίρισης.

Γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Καλλιθέα. Είναι 87 ετών, έχει δύο κόρες που ακολούθησαν τα βήματά της στον αθλητισμό και δύο εγγόνια.

«Η μητέρα μου ήρθε το 1922 στην Ελλάδα. Ήταν Πόντια και περήφανη. Εδώ μας έκανε. Ζούσαμε στην Καλλιθέα. Είμαι βέρα Καλλιθεάτισα.

Ο ΕΣΠΕΡΟΣ (το παλαιό γήπεδο της Θησέως) ήταν στην απέναντι γωνία από το σπίτι μου. Κάθε Κυριακή είχε πρωτάθλημα βόλεϊ και πήγαινα και έβλεπα. Μου άρεσε πάρα πολύ. Μια μέρα με πλησιάζει ένας —ήμουν 15 χρονών τότε— και μου λέει:

—Έλα εδώ μικρή. Σε βλέπω και έρχεσαι συχνά. Είσαι ΕΣΠΕΡΟΣ; Σου αρέσει;

— Πάρα πολύ, του λέω.

—Γιατί δεν έρχεσαι εδώ στο βόλεϊ να γίνεις κι εσύ αθλήτρια;

— Μα, δεν έχω λεφτά, του απαντάω.

Έτσι νόμιζα, ότι πληρώνουν. Ότι όλες οι κοπέλες εκεί ήταν πλουσιοκόριτσα.

—Ποια λεφτά, κοριτσάκι μου; Δεν πληρώνεις εδώ.

—Αλήθεια μου λέτε;

Και έτσι ξεκίνησα. Πήγα για προπόνηση (στο βόλεϊ γυναικών) και πέταγα.

Είχα μια φίλη. Εκείνη με έκανε μπασκετμπολίστρια. Κάναμε μαζί προπόνηση και αυτή πήγαινε στο καλάθι. Μου είπε να πάω μαζί της, αλλά εγώ δίσταζα. Μια μέρα πήγα και σουτάρω και είδα ότι μου αρέσει πάρα πολύ.

Μαθαίνω ότι αρχίζει το γυναικείο πρωτάθλημα, αλλά ο ΕΣΠΕΡΟΣ δεν είχε γυναικείο μπάσκετ. Πηγαίνω μόνη μου στον ΠΑΝΙΩΝΙΟ. Μπαίνω μέσα και αρχίζω να παίζω. Έρχεται ένας και με ρωτάει ποια είμαι και του λέω όλη την ιστορία. Εκείνος τότε μου ζήτησε να μπω στην ομάδα, γιατί ήμουν πολύ καλή. Ο ΕΣΠΕΡΟΣ όμως δεν με έδινε. Τους λέω:

—Μην μου κόψετε την μεγάλη μου αγάπη. Αν κάνετε γυναικείο μπάσκετ, θα γυρίσω.

Έτσι πήγα στον ΠΑΝΙΩΝΙΟ.

Αρχίζει το πρωτάθλημα το 1951. Ήμασταν τότε 6 ομάδες, πολύ καλές όλες και μεγάλες παίκτριες. Έκανα κάτι παιχνίδια για την ηλικία μου! Ένιωθα φανταστικά. Και πήραμε το πρωτάθλημα εκείνη τη χρονιά. Από τότε ξεκίνησε όλη η πορεία μου.

Στη συνέχεια, πήγα στους ΑΜΠΕΛΟΚΗΠΟΥΣ και κάναμε μεγάλη ομάδα. Τότε δημιουργήθηκε η Εθνική ομάδα για πρώτη φορά στην Ελλάδα. Με έκαναν αρχηγό της Εθνικής ομάδας μπάσκετ. Μου είπαν:

—Εσύ θα είσαι.

Εγώ ήμουν ένα απλό κορίτσι και τους είπα:

—Ό,τι θέλετε.

Παίξαμε με τον Λίβανο και κερδίσαμε.

Και τα δέκα χρόνια που έπαιξα μπάσκετ, δούλευα σε εργοστάσιο, από 17 χρονών κοριτσάκι. Από την Καλλιθέα πήγαινα τέρμα Πατησίων με το τραμ και έκανα μία ώρα. Μετά τη δουλειά πήγαινα και έπαιζα κατευθείαν. Έπαιρνα τα ρούχα για τον αγώνα μαζί. Δεν διαμαρτυρήθηκα ποτέ και δεν ζήτησα τίποτα.

Ήμασταν περήφανες που ήμασταν οι πρώτες γυναίκες που έπαιζαν μπάσκετ. Με τις συμπαίκτριές μου ήμασταν πολύ φίλες. Δεν τις ξεχνάω και μου λείπουν. Ποτέ δεν είπαμε κακή κουβέντα μεταξύ μας. Ήταν όλες πολύ καλές κοπέλες και αθλήτριες».

Το κείμενο προέρχεται από άρθρο στο northbasket.gr με τίτλο: Δήμητρα Ζαπουνίδου: Η πρώτη αρχηγός της Εθνικής μπάσκετ γυναικών βλέπει ακόμα αγώνες.

Το βίντεο δημοσιεύτηκε στο gazzetta.gr με τίτλο:  Ζαπουνίδου: «Κρατάω το ωραιότερο πράγμα του κόσμου, τη μπάλα».