Την Κυριακή 3 Φεβρουαρίου ο ΕΣΠΕΡΟΣ έκοψε την πρωτοχρονιάτικη πίτα του στο κλειστό γυμναστήριο παρουσία πολλών αθλητών, γονέων, παλαιμάχων και μελών του συλλόγου. Όπως κάθε χρόνο, τιμήθηκαν παλαιοί αθλητές που διακρίθηκαν με τη φανέλλα του ΕΣΠΕΡΟΥ.

Από τη Διοίκηση του ΕΣΠΕΡΟΥ τιμήθηκε φέτος και ο παλαίμαχος της ανδρικής ομάδας βόλλεϋ ΠΡΟΚΟΠΗΣ (ΠΑΚΗΣ) ΧΑΤΖΗΙΩΑΝΝΙΔΗΣ, για την ενεργό συμμετοχή του στην κατάκτηση του πρωταθλήματος Α’ κατηγορίας Κέντρου περιόδου 1970-71 και τον προβιβασμό της ομάδας βόλλεϋ ανδρών του ΕΣΠΕΡΟΥ στην Α’ Εθνική κατηγορία.

Στην πάνω φωτογραφία η απονομή τιμητική πλακέττας στον ΧΑΤΖΗΙΩΑΝΝΙΔΗ και στην κάτω η ομάδα βόλλεϋ ανδρών του ΕΣΠΕΡΟΥ την περίοδο 1971-72 στην Α’ Εθνική Κατηγορία.

1971—1972: Η ομάδα βόλλεϋ του ΕΣΠΕΡΟΥ στην Α’ Εθνική Κατηγορία.
Από αριστερά: Μεϊντάνης, Δ. Σαμόλης, Λάϊος, Παπαθανασόπουλος, ΧΑΤΖΗΙΩΑΝΝΙΔΗΣ, Παπαρούνας

Τη Δευτέρα το απόγευμα στο Ωνάσειο έπαψε να χτυπά η καρδιά του ΓΙΑΝΝΗ ΠΑΝΑΓΟΥ. Ο ΓΙΑΝΝΗΣ, που έφυγε από κοντά μας σε ηλικία 66 ετών, υπήρξε μια από τις μεγαλύτερες μορφές της αθλητικής ιστορίας του ΕΣΠΕΡΟΥ. Έπαιξε μπάσκετ στον σύλλογο επί 15 χρόνια, από το 1966 μέχρι το 1981 και στην 75χρονη ιστορία του ΕΣΠΕΡΟΥ, από την άποψη της διάρκειας, ακολουθεί μόνο τον συνομήλικο και συμπαίκτη του Μενέλαο Μπακίρογλου (19 χρόνια, 1966-1985).

Ο ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΑΓΟΣ συμμετείχε σε τρεις προβιβασμούς του ΕΣΠΕΡΟΥ στην Α’ Εθνική (1972, 1978, 1980), ενώ ξεκίνησε την καριέρα του στην ομάδα που αναδείχθηκε Πρωταθλήτρια Παίδων Κέντρου 1966-67. Την τριετία 1968-71 ο ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΑΓΟΣ έπαιξε και βόλλεϋ στον ΕΣΠΕΡΟ, συμβάλλοντας στον προβιβασμό του στην Α’ Εθνική την περίοδο 1970-71.

Οι δυο γιοι του ΓΙΑΝΝΗ ΠΑΝΑΓΟΥ έπαιξαν επίσης μπάσκετ στον ΕΣΠΕΡΟ.

Το esperos.cοm εκφράζει τα θερμά του συλλυπητήρια στην οικογένεια του αλησμόνητου ΓΙΑΝΝΗ, που θα ζει πάντοτε στις καρδιές μας.

Θα αποχαιρετίσουμε τον ΓΙΑΝΝΗ ΠΑΝΑΓΟ την Τετάρτη 31 Οκτωβρίου στη μία το μεσημέρι στο κοιμητήριο του Πανόρμου Φωκίδας, λίγο πριν από την Ερατεινή, ερχόμενοι από Δελφούς-Ιτέα.

Οι Πρωταθλητές Παίδων Κέντρου 1966-67 με τον ΓΙΑΝΝΗ ΠΑΝΑΓΟ πάνω, πρώτο από αριστερά

Οι νικητές του Τουρνουά Ασλανίδη 1969 με τον ΓΙΑΝΝΗ ΠΑΝΑΓΟ δεύτερο από δεξιά

5 Μαϊου 1972: Άνοδος για 1η φορά στην Α’ Εθνική.
Ο ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΑΓΟΣ κάτω, στο κέντρο της φωτογραφίας

Η Πρωταθλήτρια Α’ Κατηγορίας Κέντρου 1974—1975
με τον ΓΙΑΝΝΗ ΠΑΝΑΓΟ πάνω, στο κέντρο

1975 – 1976: Ο ΕΣΠΕΡΟΣ 2ος στη Β’ Εθνική (Νότος)
με τον ΓΙΑΝΝΗ ΠΑΝΑΓΟ πάνω, τρίτο από δεξιά

Πρωταθλητής Β’ Εθνικής (Νότος) 1977—1978: Άνοδος στην Α’ Εθνική για 2η φορά.
Ο ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΑΓΟΣ πάνω, δεύτερος από δεξιά

1978—1979: Στην Α’ Εθνική για 2η φορά.
Ο ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΑΓΟΣ πάνω, στο κέντρο

Πρωταθλητής Β’ Εθνικής (Νότος) 1979—1980: Άνοδος στην Α’ Εθνική για 3η φορά
Ο ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΑΓΟΣ πάνω, στο κέντρο

1980—1981: Στην Α’ Εθνική για 3η φορά
Ο ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΑΓΟΣ πάνω, δεύτερος από αριστερά

Δεκέμβριος 2001: Συνάντηση Γενεών ΕΣΠΕΡΟΥ: Παλαίμαχοι Μπάσκετ.
Ο ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΑΓΟΣ όρθιος, στο κέντρο της φωτογραφίας

Στη μνήμη του ΚΩΣΤΑ ΒΑΣΙΛΑΚΗ, τον οποίο θα αποχαιρετήσουμε την Πέμπτη 20 Σεπτεμβρίου στις 5 το απόγευμα από το Νεκροταφείο Παπάγου, αναδημοσιεύουμε το παρακάτω άρθρο, το οποίο, με τίτλο «Ο δικηγόρος», είχε πρωτοδημοσιευτεί στο esperos.com στις 25 Οκτωβρίου 2007.

Στο γήπεδο Καραϊσκάκη τον Σεπτέμβριο του 2004
(Ολυμπιακός – Καλλιθέα 2–1)

Αρχές Σεπτεμβρίου 2002. Τρίτο παιχνίδι της «Καλλιθέας» στην Α’ Εθνική. Μεσοβδόμαδα ο δικηγόρος τρελαίνεται:
 
– Πάμε Τούμπα.
– Τι να κάνουμε ρε στην Τούμπα;
– Πάμε, έχω προαίσθημα.
 
Σπάνια ο δικηγόρος έχει καλό προαίσθημα. Συνήθως έχει κακό. Επειδή όμως αυτό το κακό του προαίσθημα μας έχει στερήσει ωραίες εκδρομές και ανεπανάληπτα διπλά, τον ακούω τώρα με επιφύλαξη.

Ο δικηγόρος είναι παράξενη ιστορία. Από πιτσιρικάς κατοικούσε στην Καλλιθέα, αλλά γυμνάσιο δεν πήγε μαζί μας. Πήγαινε στην Ευαγγελική Νέας Σμύρνης. Τότε, τη δεκαετία του 1960, σε ολόκληρη την Καλλιθέα υπήρχε ένα εξατάξιο Γυμνάσιο Αρρένων, που συστεγαζόταν με το 6ο Δημοτικό Σχολείο. Ηρακλέους και Ατθίδων. Στο Γυμνάσιο αυτό πηγαίναμε όλα τα παιδιά της πόλης, από τα Παλαιά Σφαγεία μέχρι τις Τζιτζιφιές. Έρχονταν και παιδιά από γειτονικές περιοχές: Κουκάκι, Άνω Πετράλωνα, Ταύρο.

Το Γυμνάσιο Αρρένων Καλλιθέας, εκείνη τουλάχιστον την εποχή, ήταν πραγματικό θηριοτροφείο. Αρκετοί λοιπόν γονείς προτιμούσαν να γράψουν τα παιδιά τους με πλαστές διευθύνσεις κατοικίας σε γειτονικά δημόσια γυμνάσια, όπως η Ευαγγελική Σχολή Νέας Σμύρνης ή το 1ο Γυμνάσιο Αθηνών (Πλάκας). Μας την είχαν σπάσει:
 
– Σε ποιό Γυμνάσιο γράψατε τον Γιαννάκη;
– Στην Ευαγγελική Σχολή Νέας Σμύρνης. Εσείς τον Κωστάκη;
– Στο Πρότυπο της Πλάκας.
 
Δώσαμε λοιπόν κι εμείς στο Γυμνάσιο Αρρένων Καλλιθέας χιουμοριστικούς τίτλους τιμής, όπως «Πρωτότυπο Γυμνάσιο Καλλιθέας», «Kallithea College» κλπ.

Ξαναγυρίζοντας στον δικηγόρο, επειδή αυτός πήγαινε γυμνάσιο στη Νέα Σμύρνη, στην Ευαγγελική, στα πρώτα γυμνασιακά χρόνια δεν είχαμε παρτίδες. Καλά-καλά δεν τον ξέραμε. Εμείς του «Kallithea College» εκείνης της εποχής δυο αγάπες είχαμε: Την «Καλλιθέα», που έγινε μετά τη συγχώνευση του 1966 η ποδοσφαιρική ομάδα της πόλης μας και τον «Έσπερο», του οποίου όλοι σχεδόν οι μαθητές του Γυμνασίου Καλλιθέας εκείνης της περιόδου υπήρξαμε αθλητές ή οπαδοί.

Γύρω στο 1969 ο μετέπειτα δικηγόρος έγινε ευρύτερα γνωστός στις εξέδρες των γηπέδων, στα οποία αγωνιζόταν η «Καλλιθέα» τα πρώτα χρόνια της ιστορίας της στην Α’ κατηγορία ΕΠΣΑ. Οι λόγοι ήσαν δύο:

Στην αρχή ήταν η ουρανομήκης ιαχή «έμπαινε Πράττι», κάθε φορά που ο Γιάννης Μάρκου, το αριστερό εξτρέμ – κατοστάρης της Καλλιθέας, ξεκινούσε τις κούρσες του πάνω στη γραμμή του πλαγίου άουτ, μοιάζοντας με το κορυφαίο αριστερό εξτρέμ της εποχής, τον Πράττι της Μίλαν.

Δεύτερος λόγος υπήρξε το απόλυτο θράσος του τότε μαθητή γυμνασίου και αργότερα δικηγόρου να υποδείξει το 1969 οκτώ ποδοσφαιριστές της Καλλιθέας για την ενδεκάδα της Εθνικής Ελλάδος.
 
Στην εβδομαδιαία τότε αθλητική εφημερίδα «Ομάδα» του συγκροτήματος Λαμπράκη, που κυκλοφορούσε κάθε Τρίτη, υπήρχε στήλη με τίτλο «Οι αναγνώστες προτείνουν τη σύνθεση της Εθνικής Ελλάδος». Κάθε βδομάδα πεντέξι αναγνώστες έστελναν τις προτάσεις τους. Άλλος ήθελε σέντερ-μπακ τον Ζαντέρογλου του Ολυμπιακού, άλλος τον Μπαλόπουλο της ΑΕΚ. Άλλος πρότεινε δεξί εξτρέμ τον Παρίδη του ΠΑΟΚ, άλλος τον Χατζηιωάννογλου του Εθνικού. Ουσιαστικά οι αναγνώστες πρότειναν έντεκα, διαλέγοντας ανάμεσα στους εικοσιπέντε-τριάντα κορυφαίους έλληνες ποδοσφαιριστές της εποχής.

Αγοράζοντας την «Ομάδα» μια Τρίτη, πέσανε τα μαλλιά μας: «Ο αναγνώστης μας τάδε (ο μετέπειτα δικηγόρος) προτείνει την παρακάτω ενδεκάδα για την Εθνική Ελλάδος: Κυριαζής (Καλλιθέας), Νούσης (Καλλιθέας), Ντούλας (Καλλιθέας), Παυλάτος (Καλλιθέας). Κερκύρας (Καλλιθέας), Δομάζος (ΠΑΟ), Κούδας (ΠΑΟΚ), Αρίστου (Καλλιθέας), Δορκοφίκης (Καλλιθέας), Σιδέρης (Ολυμπιακού), Μάρκου (Καλλιθέας)».

Ο μετέπειτα δικηγόρος την πλάκα του μάλλον έκανε. Βέβαια η πλάκα είναι, ότι η πλάκα του δικηγόρου δεν ήταν και εντελώς πλάκα, ιδιαίτερα για όσους έζησαν τις μαγικές ποδοσφαιρικές στιγμές που πρόσφερε η «Καλλιθέα» την τριετία 1969-1971. Πιο πρόσφατα (2002-2005) ο δικηγόρος είχε και πάλι αντίστοιχες απόψεις:
 
– Ρε σεις, είναι δυνατόν να μην παίζει ο Γκέκας της Καλλιθέας στην Εθνική Ελλάδας;
 
Το ερώτημα αυτό θεωρείται σήμερα απολύτως εύλογο. Τότε όμως, πριν δυο-τρία χρόνια, πολλοί χαμογελούσαν…

Από τότε λοιπόν, από τα τέλη της δεκαετίας του 1960, ο μαθητής γυμνασίου και αργότερα δικηγόρος απέκτησε έντονη συναισθηματική σχέση με την «Καλλιθέα», σχέση την οποία ποτέ δεν αφήνει να ρουτινιάσει και να φθαρεί.
 
Όποτε «τρελαίνεται» με τον πρόεδρο, τον προπονητή, τους ποδοσφαιριστές ή τη διαιτησία, ο δικηγόρος «διακόπτει» τη σχέση για δυο-τρεις μήνες και επανέρχεται δριμύτερος. Πάντοτε επανέρχεται.
 
Προανάκρουσμα της επικείμενης προσωρινής διακοπής της σχέσης του δικηγόρου με την «Καλλιθέα» είναι η αποστολή αλλεπαλλήλων επιστολών προς δημoσίευση, στην ίδια πάντα αθλητική εφημερίδα. Το αντικείμενο των επιστολών επαναλαμβάνεται μονοτόνως: «Η Καλλιθέα δεν πάει καλά. Γιατί δεν πάει καλά η Καλλιθέα;» Το περιεχόμενό τους όμως ανταποκρίνεται στα προβλήματα της εκάστοτε συγκυρίας.

Σουξέ του δικηγόρου είναι οι αγώνες της «Καλλιθέας» στην επαρχία. Συχνά πηγαίνουμε μαζί, η γνωστή τριάδα ή τετράδα. Κάποιες φορές πήγαμε οι δυό μας. Υπάρχουν όμως και φορές, που ξεκινάει και πηγαίνει μόνος του, χωρίς να πει τίποτε σε κανένα.

Ένα φθινοπωρινό Σαββατόβραδο του 2000 γλεντούσαμε με παρέα. Τον έφερα μέχρι το σπίτι του στο Ψυχικό στις τρεις τη νύχτα και πήγα για ύπνο. Την άλλη μέρα η «Καλλιθέα» έπαιζε στις Σέρρες. Καθένας έχει τα χούγια του. Εγώ, όταν δεν πηγαίνω στο γήπεδο, ποτέ δεν ανοίγω ραδιόφωνο πριν το 80’. Έτσι κι εκείνη την Κυριακή, τότε το άνοιξα, στο ογδονταφεύγα. Ο εκφωνητής λέει «συνδεόμαστε με τις Σέρρες, όπου σημειώθηκε τέρμα» κι ακούω ότι ισοφαρίσαμε 1-1. Παίρνω τον δικηγόρο τηλέφωνο στο κινητό, μπας και κοιμάται ακόμα ύστερα από το χτεσινό ξενύχτι και δεν πήρε χαμπάρι ότι τσιμπήσαμε το βαθμουλάκι.
 
– Δικηγόρε, ισοφαρίσαμε.
– Το βλέπω. Μέσα είμαι.
– Πού είσαι ρε;
– Στις Σέρρες.
– Πότε ξεκίνησες να πας;
– Στις τρεις τη νύχτα. Όταν με άφησες σπίτι.

Μια άλλη φορά τον παίρνω τηλέφωνο Κυριακή πρωί:
 
– Δικηγόρε, το μεσημέρι έλα σπίτι να φάμε και φέρε μου και την τάδε εφημερίδα, γιατί δεν τη βρήκα στα περίπτερα.
– Θα στη φερω αύριο. Τώρα δεν μπορώ.
– Πού είσαι;
– Πάνω στη βέσπα. Βγήκα από το πλοίο στο Ηράκλειο και πηγαίνω Άγιο Νικόλαο.
 
Η «Καλλιθέα» έπαιζε στον Άγιο Νικόλαο Λασηθίου!

Όταν λοιπόν ο δικηγόρος, που πήγε-ήρθε μόνος του στις Σέρρες, που πήγε-ήρθε μόνος του στο Λασήθι, σου λέει «θέλω Τούμπα», εσύ τι του λες;
 
– Πάμε.
– Ναι, αλλά θέλω εκδρομή.
– Δηλαδή;
– Χαλκιδική από Παρασκευή. Δεν έχω πάει ποτέ.

Ο μεγάλος μου γιος σπούδαζε τότε στη Θεσσαλονίκη. Η γυναίκα μου είχε ανέβει κι αυτή για δουλειές.
 
– Θα πάρουμε και τη γυναίκα στη Χαλκιδική;
– Βέβαια. Γιατί όχι;

Ξεκινάμε Παρασκευή στις επτά το πρωί. Η μέρα του παιχνιδιού έχει αλλάξει. Παίζουμε Σάββατο απόγευμα. Κατά τις δώδεκα το μεσημέρι φτάνουμε στη Θεσσαλονίκη. Παίρνουμε τη γυναίκα από το σπίτι του γιου και πηγαίνουμε Χαλκιδική. Αράζουμε στο Παλιούρι. Εκείνη κολυμπάει κι εμείς τραβάμε σφηνάκια. Κοιμόμαστε στην Καλλιθέα (πού αλλού;). Το Σάββατο, πρωινό μπάνιο και πίσω προς τη Θεσσαλονίκη. Στη διασταύρωση των Ταγαράδων στρίβω αριστερά και κατεβαίνω Περαία, Αγιατριάδα, Μπαξετσιφλίκι. Η γυναίκα μπερδεύεται:
 
– Πού πας από εδώ; Η Θεσσαλονίκη είναι από την άλλη μεριά.
– Το ξέρω. Αλλά χωρίς καλό φαγητό ο δικηγόρος δεν μπορεί να αποδώσει. Πώς θα πάρει αποτέλεσμα;

Φτάνουμε στην ιχθυόσκαλα της Μηχανιώνας. Ψαροφαγία. Η γυναίκα κάνει και τα ψώνια της εβδομάδας. Τα συσκευάζουν με πάγο σε κουτιά από φελιζόλ. Γυρνάμε Θεσσαλονίκη. Αφήνουμε αυτήν και το αυτοκίνητο στο ΙΚΕΑ, να κοιτάξει για κάτι μικροέπιπλα για το διαμέρισμα του γιου, δίνουμε ραντεβού στις εννιά το βράδι στο σπίτι και παίρνουμε το λεωφορείο για Τούμπα.

16 Μαϊου 2010: ΚΑΛΛΙΘΕΑ – ΒΥΖΑΣ 3-1. Άμεση επάνοδος στη Β’ Εθνική.

Ο σταθμάρχης του ΙΚΕΑ μας είχε δώσει οδηγίες. Κάπου στην 25ης Μαρτίου θα χρειαζόταν ν’ αλλάξουμε λεωφορείο. Ή δεν καταλάβαμε καλά ή δεν μας τα ’χε πει καλά. Μέχρι να βρούμε τη στάση για Τούμπα, περπατήσαμε τρία-τέσσερα τετράγωνα. Ο δικηγόρος αρχίζει τα μπινελίκια. «Γούρι», σκέφτομαι. Μπαίνουμε στο δεύτερο λεωφορείο. Ο δικηγόρος είναι σε υπερδιέγερση. Βρίζει που δεν πήραμε ταξί και τον σέρνω μεσημεριάτικα στα λεωφορεία. «Δεν μου λες», του λέω, «μια και θα’ μαστε μόνο οι δυο μας στο γήπεδο απ’ όλη την Καλλιθέα, δεν παίρνεις τηλέφωνο να βρούμε καμιά πρόσκληση;». Παίρνει τηλέφωνο. «Είπανε να πάμε στη θύρα 1 και να δώσουμε τα ονόματα τάδε και τάδε».

Άμαθος από Τούμπα και θεσσαλονικιώτικα λεωφορεία κατεβάζω τον δικηγόρο στην προηγούμενη από το γήπεδο στάση. Ξαναρχίζει τα μπινελίκια. «Γούρι», σκέφτομαι πάλι. Φτάνουμε στη θύρα 1, παίρνουμε τις προσκλήσεις και μπαίνουμε στο γήπεδο. Παραπέντε. Οι προσκλήσεις γράφουν αριθμό θέσης αλλά εκεί, στων επισήμων και διαρκείας, η εξέδρα είναι ψιλοάδεια. Διαλέγουμε στην τύχη δυο καθίσματα και καθόμαστε.

Οι ομάδες βγαίνουν στο γήπεδο και χαιρετάνε τους φιλάθλους. Πρώτη η Καλλιθέα. «Ου ου ου ου ου ου ου» απαντάνε οι Παοκτσήδες. Ο δικηγόρος θέλει να φάει τις κάλτσες του. Απ’ τη μια δεν χειροκροτάμε, σφηνωμένοι στον πυρήνα του «εχθρού» κι απ’ την άλλη δεν καταλαβαίνουμε το μακρόσυρτο «ου ου». Πρώτη μας χρονιά στην Α’ Εθνική, πρώτο μας παιχνίδι με τον ΠΑΟΚ (για την ακρίβεια δεύτερο, είχαμε παίξει και κύπελλο το 1970 στου Καραϊσκάκη). Γιατί λοιπόν «ου ου»;

Τρίτο λεπτό. Κακή συνεννόηση σέντερ-μπακ και τερματοφύλακα. Ο Φάνης γράφει το 0-1. Κοιταζόμαστε με τον δικηγόρο. Λες; Στο μεταξύ οι Παοκτσήδες με τα διαρκείας συνεχίζουν να έρχονται. Σε κάποιων τις θέσεις καθόμαστε εμείς. Μας κοιτάνε. Δεν μας ξέρουν. Δεν μιλάμε. Άδεια καθίσματα υπάρχουν. Κάθονται δίπλα μας. Λίγο πριν το τέλος του ημιχρόνου ο διαιτητής δίνει ένα πέναλτι-μαϊμού και ο ΠΑΟΚ ισοφαρίζει. Η ένταση γύρω μας εκτονώνεται.

Ξεκινάει το δεύτερο ημίχρονο. Ο ΠΑΟΚ δεν παίζει καλά. Ο δικηγόρος ζεσταίνεται. Βγάζει το μπουφάν του και το ακουμπάει στο άδειο κάθισμα δίπλα του. Γύρω στο 60’ ο Τάτσης πιάνει μια βολίδα από σαράντα μέτρα και στέλνει τη μπάλα στο γάμμα. 1-2!

Ένας Παοκτσής, προληπτικός όσο κι εμείς, ορμάει στο μπουφάν του δικηγόρου.
 
– Αυτή η θέση είναι δική μου, του λέει.
 
Κάθεται και του δίνει το μπουφάν αγκαλιά.
 
Φτάνουμε στο 80’. Στο 85’. Στο 87’. Το 1-2 παραμένει. Οι Παοκτσήδες κοιτάνε μια το γήπεδο και μια εμάς. Περιμένουν μια μαλακία, ένα χαμόγελό μας, ένα σχόλιο.
 
Ο δικηγόρος εκτός έδρας είναι σφίγγα, τον έχω καρατσεκάρει. Εμένα φοβάμαι, μην ανοίξω κουβέντα και γίνει μπάχαλο.

Σηκώνομαι. Κατεβαίνω τα σκαλοπάτια. Βγαίνω από το γήπεδο. Από τη θύρα 1. Στο 87’. Ακούω κάτι σαν οχλαγωγία, αλλά δεν μοιάζει με γκολ ισοφάρισης. Περνάνε άλλα δυο λεπτά. Ακούω «γκολ», αλλά ψόφια. Τι γκολ είναι αυτό στο 90’ που δεν πανηγυρίζεται; Με τρώει ο κώλος μου να ξαναμπώ στο γήπεδο, αλλά φοβάμαι μη χαλάσω τα γούρια.
 
Οι Παοκτσήδες αρχίζουν να κατεβαίνουν τα σκαλιά. Δεν έχουν φάτσες νικητών. Δεν έχουν καν τις φάτσες ανθρώπων, που ισοφάρισαν στο 90’. Φως-φανάρι, έχουν χάσει. Ποιόν να ρωτήσω; Θυμάμαι ότι πριν μερικά χρόνια, που είχαν χάσει πάλι, είχε ρωτήσει ένας περαστικός «Παιδιά, πόσο ήρθε ο ΠΑΟΚ;» Θεός σχωρέστον…

Επιτέλους! Ο δικηγόρος ανέκφραστος κατηφορίζει τις σκάλες χοροπηδώντας. Έρχεται καταπάνω μου, με πιάνει αγκαζέ, με στρίβει και με τρέχει προς την αλάνα της Τούμπας. Βγάζει άναρθρες κραυγές: «Ααααα, ου ου ου ου ου».
 
– Τι έγινε ρε;
 
Βάζει τα κλάματα. Κλαίει στον ώμο μου. Προχωράμε.
 
– Πόσο τελείωσε;
 
Κλαίει με αναφυλλητά.
 
– Νικήσαμε ρε;
– Ναι.

Αυτό μόνο είπε για τα επόμενα πέντε λεπτά. Το τελικό σκορ το έμαθα αργότερα. Η Καλλιθέα είχε νικήσει 3-2. Στο 88’ προηγήθηκε 3-1, με τον Φάνη πάλι. Ο ΠΑΟΚ μείωσε με τη λήξη του αγώνα.

14 Νοεμβρίου 2011: Δημοτικό Στάδιο Καλλιθέας. Έκτακτη Γενική Συνέλευση ΠΟΚ ΕΣΠΕΡΟΣ.
Ο Κώστας Βασιλάκης προεδρεύει. Στο βήμα ο τότε Δημοτικός Σύμβουλος και τώρα
Δήμαρχος Καλλιθέας Δημήτρης Κάρναβος.

Έφυγε ξαφνικά σε ηλικία 64 ετών ο δικηγόρος ΚΩΣΤΑΣ ΒΑΣΙΛΑΚΗΣ, από τους πιο πιστούς οπαδούς της ΚΑΛΛΙΘΕΑΣ στο ποδόσφαιρο και καλός φίλος του ΕΣΠΕΡΟΥ.

Τον ΚΩΣΤΑ, που ζούσε μόνος του, βρήκαν νεκρό στο σπίτι του το πρωί της Δευτέρας. Πιθανολογείται ότι το μοιραίο είχε επέλθει πριν από τρεις ημέρες.

Το esperos.com εκφράζει τα συλλυπητήριά του στην οικογένεια του αγαπημένου μας ΚΩΣΤΑ. Αναμένεται ότι ο Γ.Σ. ΚΑΛΛΙΘΕΑ θα τιμήσει, όπως αρμόζει, τη μνήμη ενός ανθρώπου, ο οποίος επί 50 χρόνια έδινε συνεχώς το παρόν στους αγώνες της αγαπημένης του ομάδας.

Θα αποχαιρετήσουμε τον ΚΩΣΤΑ την προσεχή Πέμπτη στις 5 το απόγευμα από το Νεκροταφείο Παπάγου.

Τιμώντας τη μνήμη του αλησμόνητου Προέδρου Σταμάτη (Τάκη) ΚΟΝΤΟΥΖΟΓΛΟΥ, που υπηρέτησε τον ΕΣΠΕΡΟ επί 33 συνεχή χρόνια, από το 1954 μέχρι τον θάνατό του το 1987,  καθιερώνοντας τον σύλλογο μεταξύ των μεγάλων δυνάμεων του Ελληνικού μπάσκετ και βόλλεϋ, με συνεχή παρουσία επί δεκαετίες στις κορυφαίες κατηγορίες, αλλά και με συστηματική καλλιέργεια των τμημάτων υποδομής, στα πρωταθλήματα των οποίων επίσης πρωταγωνίστησε,

ο Π.Ο.Κ. ΕΣΠΕΡΟΣ διοργανώνει το “1ο Τουρνουά ΤΑΚΗ ΚΟΝΤΟΥΖΟΓΛΟΥ”.

Στο τουρνουά, που τελεί υπό την αιγίδα του Οργανισμού Παιδικής Αγωγής και Άθλησης “Γιάννης Γάλλος” του Δήμου Καλλιθέας, συμμετέχουν τέσσερις αθηναϊκές ομάδες που θα βρεθούν αργότερα αντιμέτωπες στο πρωτάθλημα Β’ Εθνικής: ο ΠΟΚ ΕΣΠΕΡΟΣ, ο ΑΟ ΤΡΙΤΩΝ, ο ΑΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΗΡΙΩΝ ΔΟΥΚΑ ΚΑΙ ο ΓΣ ΚΡΟΝΟΣ ΑΓΙΟΥ ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ.

Σαββάτο 8 & Κυριακή 9 Σεπτεμβρίου, 17:00 – 21:00.

Κλειστό Δημοτικό Γυμναστήριο “ΕΣΠΕΡΟΣ”.

Ποιός ήταν ο Τάκης Κοντούζογλου

Ο ΤΑΚΗΣ ΚΟΝΤΟΥΖΟΓΛΟΥ υπήρξε ένας από τους μεγαλύτερους διοικητικούς παράγοντες και οικονομικούς αιμοδότες ερασιτεχνικών αθλητικών σωματείων, με σαφείς προσανατολισμούς, αδαμάντινο ήθος, ανεξάντλητη εργατικότητα και παθολογική αγάπη για τον ΕΣΠΕΡΟ, τον οποίον οδήγησε ψηλά. Συμμετείχε συνεχώς στο Διοικητικό Συμβούλιο από το 1954. Διετέλεσε Αρχηγός Μπάσκετ (1954), Αντιπρόεδρος (1962), Γενικός Αρχηγός (1963) και εξελέγη Πρόεδρος του ΕΣΠΕΡΟΥ το 1966.

Ο ΚΟΝΤΟΥΖΟΓΛΟΥ πρωτοστάτησε στην ίδρυση της ποδοσφαιρικής ομάδας της πόλης, του Γ.Σ. ΚΑΛΛΙΘΕΑ (1966), προωθώντας και επιτυγχάνοντας τη συγχώνευση του ποδοσφαιρικού τμήματος του ΕΣΠΕΡΟΥ με τα άλλα τοπικά ποδοσφαιρικά σωματεία (ΗΡΑΚΛΗΣ ΚΑΛΛΙΘΕΑΣ, ΑΕ ΚΑΛΛΙΘΕΑΣ, ΚΑΛΛΙΘΑΪΚΟΣ).

Μετά τη συγχώνευση (1966), ο ΚΟΝΤΟΥΖΟΓΛΟΥ επικέντρωσε το ενδιαφέρον του ΕΣΠΕΡΟΥ στις αθλοπαιδιές (μπάσκετ, βόλλεϋ), με αποτέλεσμα τα τμήματα αυτά να διαγράψουν αμέσως εκπληκτική τροχιά. Με διαδοχικούς προβιβασμούς το μπάσκετ ανδρών ανέβηκε από τη Β’ κατηγορία Κέντρου (1966) στην Α’ Εθνική (1972) και το βόλλεϋ ανδρών από τη Γ’ κατηγορία Κέντρου (1966) στην Α’ Εθνική (1971). Τα τμήματα υποδομής του ΕΣΠΕΡΟΥ σημείωσαν επίσης διακρίσεις (Πρωταθλητής Εφήβων Κέντρου 1967, Πρωταθλητής Εφήβων Κέντρου 1968, Πρωταθλητής Παίδων Κέντρου 1967, Πρωταθλητής Παίδων Κέντρου 1970, Πρωταθλητής Ελλάδος Παίδων 1970, 2ος Εφήβων Κέντρου 1971 κλπ.).

Την ίδια περίοδο ο Τάκης ΚΟΝΤΟΥΖΟΓΛΟΥ αντιμετώπισε το γηπεδικό πρόβλημα, που προέκυψε (1968) με την κατάργηση από τη δικτατορία του ανοικτού γηπέδου του ΕΣΠΕΡΟΥ επί της Λεωφόρου Θησέως (έξω από τη Χαροκόπειο). Κατασκεύασε το νέο ανοικτό γήπεδο ΕΣΠΕΡΟΥ (1970) στο Λόφο Σικελίας, στο χώρο που παραχωρήθηκε τότε από τη δημοτική αρχή, στον οποίο πολύ αργότερα (1987) κατασκευάστηκε το Κλειστό Δημοτικό Γυμναστήριο «ΕΣΠΕΡΟΣ».

Από το 1972 οι αγώνες των πρωταθλημάτων μπάσκετ και βόλλεϋ στις εθνικές κατηγορίες διεξάγονταν ΜΟΝΟ σε κλειστά γήπεδα. Ο ΕΣΠΕΡΟΣ περιφερόταν ως γηπεδούχος σε διάφορα σημεία του Λεκανοπέδιου. Μεγάλη επιθυμία του Τάκη ΚΟΝΤΟΥΖΟΓΛΟΥ, για την οποία αγωνίστηκε και την οποία δεν πρόλαβε να δει να υλοποιείται, ήταν η κατασκευή του κλειστού γηπέδου του ΕΣΠΕΡΟΥ. Παρ’ όλ’ αυτά, αν και η έλλειψη του γηπέδου αυτού αποτελούσε σοβαρότατο ανασταλτικό παράγοντα, ο Τάκης ΚΟΝΤΟΥΖΟΓΛΟΥ, μετά το 1972, ευτύχησε ως Πρόεδρος να δει την άστεγη ομάδα μπάσκετ του ΕΣΠΕΡΟΥ να προβιβάζεται στην Α’ Εθνική τρεις ακόμη φορές: το 1978, το 1980 και το 1982.

Ο ΚΟΝΤΟΥΖΟΓΛΟΥ διοίκησε τον ΕΣΠΕΡΟ από τη θέση του Προέδρου επί 21 χρόνια. Πέθανε την άνοιξη του 1987. Λίγους μήνες αργότερα ο σύλλογος, μπαίνοντας στο καινούργιο Δημοτικό Κλειστό Γυμναστήριο «ΕΣΠΕΡΟΣ», τοποθέτησε πάνω από την κεντρική είσοδο τη φωτογραφία του ιστορικού του ηγέτη και φροντίζει να βρίσκεται πάντοτε στη θέση της η φωτογραφία αυτή.

Σε ηλικία 81 ετών “έφυγε” από κοντά μας ο “Κωστάκης” Αναστασάτος. Τίμησε όσο λίγοι τον ΕΣΠΕΡΟ, τόσο σαν καλαθοσφαιριστής όσο και σαν προπονητής. Βρισκόταν κοντά στην ομάδα και τους παλιούς συναθλητές του και έδινε πάντοτε το “παρών” στις εκδηλώσεις του συλλόγου.

Ο Κώστας Αναστασάτος γεννήθηκε το 1937. Αποφοίτησε από το Γυμνάσιο Αρρένων Καλλιθέας και από την Ανωτάτη Εμπορική. Ξεκίνησε την καρριέρα του ως καλαθοσφαιριστής από την παιδική ομάδα μπάσκετ του ΕΣΠΕΡΟΥ στις αρχές της δεκαετίας του 1950 και την τελείωσε, στον ΕΣΠΕΡΟ πάντοτε, το φθινόπωρο του 1966, στα μπαράζ της Β’ κατηγορίας Κέντρου στον “Τάφο του Ινδού”. Οι αγώνες εκείνοι οδήγησαν την ομάδα μας στην Α’ κατηγορία. Ο Κώστας είχε ήδη ξεκινήσει τη σταδιοδρομία του ως προπονητής, αφού βοήθησε εκείνη τη χρονιά τον ΕΣΠΕΡΟ τόσο από τον πάγκο όσο και από τη θέση του πλέη-μέηκερ.

Θα αποχαιρετήσουμε τον ΚΩΣΤΑ ΑΝΑΣΤΑΣΑΤΟ

το Σαββάτο στις 12 το μεσημέρι από το Νεκροταφείο Βουλιαγμένης

Την περίοδο 1966-67 ο Αναστασάτος παρουσίασε στην Α’ κατηγορία Κέντρου μια ανανεωμένη ομάδα αποτελούμενη από εφήβους καλαθοσφαιριστές. Ο ΕΣΠΕΡΟΣ τερμάτισε στη μέση της βαθμολογίας. Από την κατηγορία αυτή προβιβάστηκαν στην Εθνική κατηγορία ο Ολυμπιακός και ο Πανιώνιος. Την ίδια χρονιά με τους ίδιους καλαθοσφαιριστές (Κοντογιάννης, Βλαχόπουλος, Τσιτσακόπουλος, Αλάτης, Α. Αντύπας, Κοσμίδης), ο ΕΣΠΕΡΟΣ με προπονητή τον Αναστασάτο κατέκτησε το Πρωτάθλημα Εφήβων Κέντρου, νικώντας στην τελική φάση του Παναθηναϊκού Σταδίου τους τρεις αντιπάλους του (Σπόρτιγκ, Παγκράτι και Αμύντα). Την ίδια χρονιά οι “μικροί” του ΕΣΠΕΡΟΥ (Λαγός, Πανάγος, Μπακίρογλου, Γιοσμάς, Μπακόπουλος, Λαγουδάκος, Κομνηνάκης, Ταυρόπουλος και άλλοι), επίσης υπό την καθοδήγηση του Αναστασάτου, κατέκτησαν αήττητοι το Πρωτάθλημα Παίδων Κέντρου, νικώντας στην τελική φάση το Μαρούσι, τον Πανελλήνιο, το Παγκράτι και άλλους.

Τη διετία 1967-69 οι προσπάθειες του ΕΣΠΕΡΟΥ για προβιβασμό στην Εθνική κατηγορία δεν απέδωσαν, κυρίως λόγω της έλλειψης γηπέδου, αφού το παλαιό γήπεδο του ΕΣΠΕΡΟΥ επί της Λεωφόρου Θησέως (έξω από τη Χαροκόπειο) έκλεισε και μετατράπηκε σε πάρκο. Παρ’ όλα αυτά ο Αναστασάτος οδήγησε και πάλι τον ΕΣΠΕΡΟ στην κατάκτηση του Πρωταθλήματος Εφήβων Κέντρου, νικώντας στον τελικό το Παγκράτι και χρησιμοποιώντας τον ίδιο κορμό καλαθοσφαιριστών (Κοντογιάννης, Βλαχόπουλος, Τσιτσακόπουλος, Αλάτης, Α. Αντύπας, Κοσμίδης).

Με την κατασκευή του νέου ανοικτού γηπέδου στον Λόφο Σικελίας οι προσπάθειες εντάθηκαν. Ο Αναστασάτος “ανακάλυψε” και προώθησε κι άλλους νεαρούς καλαθοσφαιριστές (Καρυπίδη, Απτόσογλου, Γιαρένη, Καρρά και άλλους), οι οποίοι, μαζί με τους ήδη καταξιωμένους, ανέδειξαν τον ΕΣΠΕΡΟ πρωτάθλητή Α’ κατηγορίας Κέντρου την περίοδο 1971-72 και τον ανέβασαν στην Εθνική κατηγορία. Την προηγούμενη χρονιά (1970-71) ο ΕΣΠΕΡΟΣ είχε τερματίσει στη 2η θέση και την αμέσως προηγούμενη (1969-70) στην τέταρτη. Ενδιαμέσως οι πιο “μικροί” (Καρυπίδης, Ταυρόπουλος, Απτόσογλου, Τουλουμτζής, Πρασσάς, Καρράς, Καρατζαφέρης κλπ.) είχαν κατακτήσει την περίοδο 1969-70 το Πανελλήνιο Πρωτάθλημα Παίδων.

Με τον Αναστασάτο στον πάγκο ο ΕΣΠΕΡΟΣ παρουσιάστηκε για πρώτη φορά στην ιστορία του στο πρωτάθλημα της Α’ Εθνικής την περίοδο 1972-73. Μάλλον πήγε αδιάβαστος και χειρουργήθηκε. Τη χρονιά εκείνη τιμωρήθηκαν με αποκλεισμό από αγώνες τρεις βασικοί καλαθοσφαιριστές του (Ταυρόπουλος, Κομνηνάκης, Λαγουδάκος) καθώς και ο ίδιος ο Αναστασάτος.

Το καλοκαίρι του 1973 χώρισαν προσωρινά οι δρόμοι του Αναστασάτου και του ΕΣΠΕΡΟΥ. Την περίοδο 1973-74 ο Κώστας οδήγησε στην Α’ Εθνική τον Πανιώνιο, ενώ την περίοδο 1974-75 ο Αναστασάτος βρισκόταν και πάλι στον πάγκο του Πανιώνιου, τον οποίο οδήγησε στην 5η θέση του πρωταθλήματος Α’ Εθνικής.

Το καλοκαίρι του 1975 ο Κώστας αναλαμβάνει μαζί με τον Θόδωρο Ροδόπουλο την Εθνική Παίδων και την οδηγεί στη 2η θέση του Πανευρωπαϊκού (ήττα στον τελικό με 61-64 από τη Σοβιετική Ένωση στο γήπεδο του Σπόρτιγκ). Στην ομάδα εκείνη αγωνιζόταν και ο Λιβέρης Ανδρίτσος του ΕΣΠΕΡΟΥ.

Την περίοδο 1975-76 ο Αναστασάτος βρίσκεται στον πάγκο του Ιωνικού Νικαίας στην Α’ Εθνική, που τερματίζει στην 7η θέση.

Την περίοδο 1976-77 ο Κώστας κατέκτησε το πρωτάθλημα Ελλάδος με τον Παναθηναϊκό.

Την περίοδο 1977-78 ο ΕΣΠΕΡΟΣ, ξανά με τον Κώστα Αναστασάτο στον πάγκο, αναδείχθηκε πρωταθλητής Β’ Εθνικής κατηγορίας (νότου) και προβιβάστηκε για δεύτερη φορά στην Α’ Εθνική κατηγορία. Στους “παλιούς” (Πανάγος, Μπακίρογλου, Καρυπίδης, Λαγουδάκος, Απτόσογλου, Καναβίτσας, Διάνας) είχε προστεθεί μια νέα γενιά καλαθοσφαιριστών (Ανδρίτσος, Γκότσης, Νικολακόπουλος, Φουστάνος, Χοντζόπουλος), οι οποίοι πέρασαν επίσης από τα χέρια του Αναστασάτου.

Παρά το έντονο ενδιαφέρον άλλων συλλόγων, ο Αναστασάτος παρέμεινε στον ΕΣΠΕΡΟ και την επόμενη χρονιά 1978-79 στην Α’ Εθνική. Ούτε τώρα κατάφερε ο ΕΣΠΕΡΟΣ να εξασφαλίσει την παραμονή του, αν και ξαναπροβιβάστηκε ως πρωταθλητής Β’ Εθνικής τις περιόδους 1979-80 και 1981-82.

Ο Κώστας ήταν τώρα πια περιζήτητος. Εργάστηκε στον Πανιώνιο (Α’ Εθνική) την περίοδο 1979-80, στον Ιωνικό Νικαίας (Α’ Εθνική) την περίοδο 1980-81, οπότε βρέθηκε και αντίπαλος με τον ΕΣΠΕΡΟ, στον ΑΟ Ζωγράφου (Α’ Κέντρου) κσι τον Πανιώνιο (Α’ Εθνική) την περίοδο 1981-82.

Την περίοδο 1982-83 ο Αναστασάτος εργάζεται στον Ολυμπιακό.

Την περίοδο 1983-84 βρίσκεται στον πάγκο του Σπόρτιγκ που προβιβάζεται στην Α’ Εθνική.

Την περίοδο 1986-87 ο Κώστας δουλεύει και πάλι στον Ολυμπιακό, ενώ την περίοδο 1987-88 βρίσκεται στον πάγκο του Πειραϊκού που προβιβάζεται στην Α2′ Εθνική.

Η περίοδος 1990-91 βρίσκει για τελευταία φορά τον “Κωστάκη” στον πάγκο του ΕΣΠΕΡΟΥ, στο πρωτάθλημα Α2′ Εθνικής αυτή τη φορά. Ο ΕΣΠΕΡΟΣ είχε μόλις υποβιβαστεί από την Α1′, ύστερα από την πέμπτη άνοδό του σε αυτή την κατηγορία την περίοδο 1989-90.

Με τον θάνατο του ΚΩΣΤΑ ΑΝΑΣΤΑΣΑΤΟΥ, του “φιλόσοφου” όπως τον έλεγαν, κλείνει και τυπικά ένα μεγάλο κομμάτι της ιστορίας του ΕΣΠΕΡΟΥ. Θα τον θυμόμαστε πάντοτε, καθώς και τον Κοντούζογλου και τόσους άλλους, που βρίσκονται ήδη στη γειτονιά των αγγέλων.

Δεκαετία 1950: Στο γήπεδο της Αργούς, Δαβάκη και Δοϊράνης στην Καλλιθέα.
Όρθιοι από αριστερά: Δαπόντες, Λιόγκαρης, Μιχαηλίδης, Απ. Αναστασάτος, Στέλιος Ψύχος, ΚΩΣΤΑΣ ΑΝΑΣΤΑΣΑΤΟΣ, Μαγκαβέτσος, Κουρμπαλής, Τάκης Κοντούζογλου.
Καθισμένοι: Μεταλλίδης, Κορολέγκος, Παυλίδης

1967. Παλαιό γήπεδο Εσπέρου (Θησέως): Οι Πρωταθλητές Εφήβων Κέντρου 1966-67.
Όρθιοι: Κοσμίδης Ν., Τσιτσακόπουλος, Κοντογιάννης, ΚΩΣΤΑΣ ΑΝΑΣΤΑΣΑΤΟΣ, Αλάτης, Αντύπας Α.
Καθισμένοι: Αλεξόπουλος, Βλαχόπουλος, Κυριαζής (ο τερματοφύλακας της ΚΑΛΛΙΘΕΑΣ), Αντύπας Ι.

1968. Οι Πρωταθλητές Εφήβων Κέντρου 1967-68.
O ΚΩΣΤΑΣ ΑΝΑΣΤΑΣΑΤΟΣ ανάμεσα στους παίκτες του και στα μέλη της  διοίκησης του ΕΣΠΕΡΟΥ

1970: Τάιμ άουτ στην Α’ κατηγορία Κέντρου.
Ο ΚΩΣΤΑΣ ΑΝΑΣΤΑΣΑΤΟΣ και γύρω του (από αριστερά) οι Λαγουδάκος, Πανάγος, Κοσμίδης,
Καρυπίδης, Τσιτσακόπουλος, Μπακίρογλου, Κοντογιάννης

1972: Τάιμ άουτ στην Α’ κατηγορία Κέντρου.
Ο ΚΩΣΤΑΣ ΑΝΑΣΤΑΣΑΤΟΣ και γύρω του (από αριστερά) οι Λαγουδάκος, Κομνηνάκης, Γεωργίου,
Κοντογιάννης, Καρατζαφέρης, Απτόσογλου, Γιαρένης-Καρράς (κάτω), Γ. Καρυπίδης και Μπακίρογλου

1972: Νίκη επί του ΠΑΝΙΩΝΙΟΥ στο ντέρμπι κορυφής.
Άνοδος του ΕΣΠΕΡΟΥ στην Α’ Εθνική για πρώτη φορά. 
Ο ΚΩΣΤΑΣ ΑΝΑΣΤΑΣΑΤΟΣ ανάμεσα στους παίκτες του, φιλάθλους και μέλη της διοίκησης

1973: Στη Θεσσαλονίκη με τον ΕΣΠΕΡΟ (Α’ Εθνική).
Ο ΚΩΣΤΑΣ ΑΝΑΣΤΑΣΑΤΟΣ  με τον Λαγουδάκο (αριστερά) και τον Απτόσογλου (δεξιά)

Αρχές δεκαετίας 1970: Πρωινές προπονήσεις στο ανοικτό γήπεδο του ΕΣΠΕΡΟΥ (Λόφος Σικελίας).
Ο ΚΩΣΤΑΣ ΑΝΑΣΤΑΣΑΤΟΣ  ανάμεσα σε αθλητές του (πάνω Κομνηνάκης, Ταυρόπουλος, Καρυπίδης, Γιαρένης, κάτω Απτόσογλου, Μπακίρογλου, Καρράς, Πρασσάς και άλλοι)

Ιούλιος 1975: Μετά τον νικηφόρο αγώνα της Εθνικής Παίδων με τη Γιουγκοσλαβία.
1: ΚΩΣΤΑΣ ΑΝΑΣΤΑΣΑΤΟΣ, 2: Θόδωρος Ροδόπουλος, 3: Λιβέρης Ανδρίτσος, 4: Παναγιώτης Γιαννάκης, 5: Μέμος Ιωάννου, 6: Κώστας Μπατής

1978: Με τον ΕΣΠΕΡΟ και πάλι στην Α’ Εθνική.
Από αριστερά: ΚΩΣΤΑΣ ΑΝΑΣΤΑΣΑΤΟΣ, Διάνας, Ανδρίτσος, Πανάγος, Γκότσης

1978: Με τον ΕΣΠΕΡΟ και πάλι στην Α’ Εθνική.
Από αριστερά: Ανδρίτσος, Φουστάνος, Γκότσης (πλάτη), ΚΩΣΤΑΣ ΑΝΑΣΤΑΣΑΤΟΣ, Καναβίτσας, Καρυπίδης. Στο βάθος Διάνας και Μπακίρογλου. Καθιστοί οι Χοντζόπουλος, Αλεξανδράκης

1979: Με τον ΕΣΠΕΡΟ στην Κύπρο για φιλικούς αγώνες.
Ο ΚΩΣΤΑΣ ΑΝΑΣΤΑΣΑΤΟΣ κάτω από το κόκκινο βέλος

1990: Οι γενεές του ΕΣΠΕΡΟΥ σε φιλικό παιχνίδι
με τον ΚΩΣΤΑ ΑΝΑΣΤΑΣΑΤΟ κάτω από το κόκκινο βέλος

Δεκέμβριος 2001: Ο ΚΩΣΤΑΣ ΑΝΑΣΤΑΣΑΤΟΣ (αριστερά) και άλλοι παλαίμαχοι
παρακολουθούν προβολή στη “Συνάντηση Γενεών Εσπέρου”

Ιανουάριος 2002: Κοπή πίττας ΕΣΠΕΡΟΥ. Αγώνας παλαιμάχων.
Ραψομανίκης, Μεταλλίδης, Κορολέγκος, Κ. ΑΝΑΣΤΑΣΑΤΟΣ, Μιχαηλίδης, Κουρμπαλής, Ξυραφίδης

2009: Οι γενεές του ΕΣΠΕΡΟΥ σε φιλικό παιχνίδι
με τον ΚΩΣΤΑ ΑΝΑΣΤΑΣΑΤΟ κάτω από το κόκκινο βέλος

2013: Ο ΚΩΣΤΑΣ ΑΝΑΣΤΑΣΑΤΟΣ μεταξύ των τιμωμένων
στην εκδήλωση για τα 70 χρόνια του ΕΣΠΕΡΟΥ

Mάιος 2018: Η τελευταία φωτογραφία του ΚΩΣΤΑ ΑΝΑΣΤΑΣΑΤΟΥ
σε τραπέζι στην Καλλιθέα με συμπαίκτες και φίλους από τον ΕΣΠΕΡΟ

Έφυγε από κοντά μας ένας παλιός φίλος του ΕΣΠΕΡΟΥ, ο φαρμακοποιός ΑΧΙΛΛΕΑΣ ΧΑΝΔΑΚΑΣ.

Ήταν γέννημα-θρέμμα της συνοικίας του Χαροκόπου και συμμετείχε στο Διοικητικό Συμβούλιο του Π.Ο.Κ. ΕΣΠΕΡΟΣ τη δεκαετία του 1990, όπως ακριβώς και ο πατέρας του τη δεκαετία του 1960.

Θα αποχαιρετίσουμε τον Αχιλλέα από το Νεκροταφείο Καλλιθέας το Σάββατο στις 12.30 το μεσημέρι. Αιωνία του η μνήμη.

Γράφει ο Βασίλης Λιόγκαρης* και αναδημοσιεύουμε από το atexnos.gr.

Ένας φίλος ήρθε απόψε απ’ τα παλιά. Φορτωμένος με χιλιάδες αναμνήσεις. Δεν είχε όμως γκρίζα μαλλιά. Γούλα ήταν το ολοστρόγγυλο κεφάλι του πλαισιωμένο από ένα τεράστιο χαμόγελο φιλίας.

Με ξάφνιασε. Δεν το περίμενα. Μου έφερε για δώρο ένα μαντάτο, μια πρόσκληση! Μια πρόσκληση, τίποτ’ άλλο.

Με ρώτησε όμως αν μπορώ το ερχόμενο Σάββατο (19-5-18), εάν θέλω να πάμε κάπου χωρίς να μου εξηγήσει το τι και το πώς!

-Η περιέργεια είναι καλός οιωνός, το ενδιαφέρον μεγάλο και δέχτηκα.

Σάββατο λοιπόν μεσημέρι στις 12 ακριβώς σταματά έξω από την πόρτα μια κατάμαυρη Μερσεντές. Με καλοδέχτηκε. Μπήκαμε μέσα και τραβήξαμε για την Αγία Ελεούσα μπροστά σ’ ένα απόμερο ταβερνάκι.

Και τι βλέπω μπροστά μου; Καμιά 20-25 ηλικιωμένους άγνωστους κυρίους, χαμογελαστοί και ευδιάθετοι. Ξαφνιάστηκα. Οι κύριοι αυτοί κουβαλούσαν μαζί όλα τα υπάρχοντά τους. Τα γκρίζα τους μαλλιά, τα πεταμένα προγούλια, τις συμπαθητικές κοιλίτσες τους και τις φαλακρίτσες τους. Τα εμφράγματα, τα αρθριτικά και τις χρυσές τους βέρες.

Τις χρυσές επαγγελματικές και κοινωνικές επιτυχίες, τις επιχειρήσεις ή και τις ανώτερες θέσεις.(τώρα συνταξιούχοι).

Κι έτσι όπως τους κοιτάζω έναν-έναν και προσεκτικά κι έτσι όπως παρασυρμένος από θολές αναμνήσεις μνήμης και συγκίνησης, κι έτσι όπως ξεχνιέμαι και βυθίζομαι στα κουρασμένα πρόσωπα τους… Ένα Αθέατο Ουράνιο Χέρι, απαλύνει και σβήνει από πάνω τους χρόνια πολλά… Ίσως και 50, ίσως και 60.

-Κι είδα την πάχνη να καθαρίζει, κι’ είδα το δέρμα να λαμπικάρει, τα δόντια κάτασπρα σε καλογραμμένο στόμα κι’ είδα κατάμαυρα πυκνά μαλλιά. Είδα σβέλτα κορμιά σαν κλώνους αλύγιστους, καθρεπτισμένους σ’ αρυτίδωτη γαλάζια λίμνη.

Και είδα μέσα στην τόσο ευλογημένη μου συγκίνηση, τους παλιούς μου συμπαίχτες και φίλους.

Τα παιδιά με τις μπλε φανελίτσες και τα άσπρα σορτσάκια. Που έγραφαν με μεγάλα φαρδιά γράμματα

ΕΣΠΕΡΟΣ ΚΑΛΛΙΘΕΑΣ

Κι ήρθε κι έδεσε το σμίξιμο και γίναμε ξανά παιδιά μπροστά στ’ αγαπημένα μας καλάθια του μπάσκετ.

-Υπάρχουν όμως και μερικές απουσίες που τώρα πια δεν ήτανε μαζί μας. Τους πήρε ο χρόνος κι έφυγαν.

-Τι κι αν πέρασαν 50 ή 60 χρόνια; Η ψυχή του ανθρώπου δεν γερνάει και δεν λυγίζει ποτέ…. Παραμένει πάντα όμορφη νεανική κι απλόχερη.

-Έχει ανάγκη από ζωογόνους ιστούς γονιμότητας, την ζωογόνο μνήμη και περιμένει κάτι τέτοιες ευκαιρίες να ξαναγεννηθεί…!!!

*  O Βασίλης Λιόγκαρης γεννήθηκε στην Αθήνα από γονείς πρόσφυγες, εργάτες, πολυφαμελίτες. Έζησε στα πρώτα παιδικά του χρόνια τη λαίλαπα της κατοχής και μεταφέρει τις τραυματικές αυτές εμπειρίες στα γραφτά του. Σπούδασε θέατρο και για ένα διάστημα δούλεψε σ’ αυτό. Αργότερα απορροφήθηκε από την παραγωγική διαδικασία όπου εργάστηκε σε διάφορες βιομηχανίες. Ο Βασίλης Λιόγκαρης είναι συγγραφέας της γενιάς και της τάξης του. Είναι μέλος της Εταιρίας Ελλήνων Λογοτεχνών.