του Ιορδάνη Παραδεισόπουλου *

«…Το μέλλον, αλλά και το κόστος των Ολυμπιακών εγκαταστάσεων θα συζητηθούν σήμερα στην Κυβερνητική Επιτροπή, ενώ αναμένεται να επικυρωθούν και οι βασικές κατευθύνσεις για τις χρήσεις γης (όπου αυτές αλλάξουν). Οι χρήσεις γης, καθώς και νομικά ζητήματα σχετικά με την ιδιοκτησία ορισμένων γηπέδων, θα καθοριστούν με νομοσχέδιο που καταρτίζει η αναπληρώτρια υπουργός Πολιτισμού κ. Φάνη Πετραλιά”.

Κατά πληροφορίες της εφημερίδας, “ολόκληρη η περιοχή του Φαληρικού Όρμου προορίζεται για χώρος αναψυχής και αθλητισμού”. Όμως, σύμφωνα με την ίδια εφημερίδα, “υπάρχουν σκέψεις να γίνει εκεί το Συνεδριακό Κέντρο της πρωτεύουσας”, ενώ “σε ό,τι αφορά τον χώρο του πρώην Ιπποδρόμου, οι όποιες αποφάσεις θα ληφθούν (όπως και για τις υπόλοιπες εγκαταστάσεις) σε συνεργασία με την Τοπική Αυτοδιοίκηση”. Στο ίδιο άρθρο, ειδικότερα για ό, τι αφορά τις Ολυμπιακές εγκαταστάσεις στην περιοχή του Δήμου Καλλιθέας, διαβάσαμε επίσης τα παρακάτω καθόλου φίλαθλα σενάρια:

“Κλειστό Γήπεδο Τάε Κβον Ντο: Θα χρησιμοποιηθεί ως συνεδριακός χώρος.

Κτίρια Διοίκησης στην άκρη της Εσπλανάδας: Θα γίνουν καφέ, εστιατόρια, γραφεία συλλόγων και καταστήματα.

Γήπεδο Beach Volley: Σύμφωνα με πληροφορίες, έχει ήδη ληφθεί η απόφαση για τη μετατροπή του σε ανοιχτό συναυλιακό χώρο τύπου «Λυκαβηττός».

Το γήπεδο Beach Volley στην “καρδιά” της Καλλιθεάτικης παραλίας, στην απόληξη της Θησέως

Το κλειστό γυμναστήριο Taek Won Do στο προς Π. Φάληρο άκρο της Καλλιθεάτικης παραλίας, στην απόληξη της Συγγρού

Το σύντομο ιστορικό που ακολουθεί περιγράφει τη μεταπολεμική καταστροφή του Φαληρικού Όρμου από ΟΛΟΥΣ τους κατά καιρούς “αξιοποιητές” του: τη χούντα και τις κοινοβουλευτικές κυβερνήσεις που τη διαδέχτηκαν. Ας φροντίσουμε ώστε να μη μετατραπεί σε ολοσχερή η ήδη συντελεσθείσα καταστροφή.

Το Σ.Ε.Φ. στο άλλο άκρο του μυχού του Φαληρικού όρμου.

Η παραλία αυτή δεν είχε μεταπολεμικά ιδιαίτερη αξία ως χώρος αναψυχής, κυρίως επειδή η θάλασσα ήταν θολή από τη λάσπη που κατέβαζαν στις εκβολές τους ο Ιλισός κι ο Κηφισός, αλλά κι επειδή νοτιοανατολικά αναπτύσσονταν οι ωραιότατες και κοντινές ακτές του Τροκαντερό, του Μπάτη, του Φλοίσβου, του Έδεμ, του Ζεφύρου και του Αλίμου. Εκεί κολυμπούσαν καθημερινά έξι μήνες το χρόνο οι Αθηναίοι. Η νεολαία προτιμούσε τις πιο μακρινές παραλίες της Γλυφάδας, της Βούλας, του Καβουριού και της Βουλιαγμένης, ενώ Βάρκιζα, Λαγονήσι, Ανάβυσσος και Σούνιο ήσαν μακρινές ημερήσιες εκδρομές.

Δυτικά της εκβολής του Κηφισού, την παραλία του Νέου Φαλήρου, που ανήκει στο Δήμο Πειραιά, προτιμούσαν οι κάτοικοι των κοντινών περιοχών. Κι εδώ η θάλασσα ήταν προβληματική, κυρίως όχι λόγω ρύπανσης, αλλά εξ αιτίας της λάσπης που κατέβαζαν τα ποτάμια.

Η πάλαι ποτέ παραλία της Καλλιθέας κατά τη διάρκεια της ολυμπιακής της “ανάπλασης”

Στη διάρκεια της δικτατορίας (1967-1974) το τοπίο άρχισε να αλλάζει άρδην. Δύο ήσαν οι καθοριστικοί παράγοντες: Το τερατούργημα των επιχωματώσεων της παραλιακής ζώνης και η ρύπανση της θάλασσας από τα αστικά λύματα.

Είναι δύσκολο για αυτούς που δεν είχαν τότε γεννηθεί να αντιληφθούν, ότι από το Νέο Φάληρο μέχρι τον Άλιμο η θάλασσα έβρεχε την αμμουδιά στο κράσπεδο της παραλιακής λεωφόρου Ποσειδώνος.

Αίφνης η παραλία αυτή εξαφανίστηκε από τα μάτια των κατοίκων του Νέου Φαλήρου, του Μοσχάτου, των Τζιτζιφιών και του Παλαιού Φαλήρου. Από το Στάδιο Καραϊσκάκη μέχρι τον Ιππόδρομο, σε επιχωμάτωση πλάτους 200 περίπου μέτρων, κατασκευάστηκε υπερυψωμένος ένα νέος αυτοκινητόδρομος, μήκους περίπου 2 χιλιομέτρων, παράλληλος προς την υφιστάμενη λεωφόρο Ποσειδώνος, συνδέοντας το πουθενά με το τίποτα.

Αντιστοίχως, στην ανατολική ακτή του Φαληρικού όρμου, οι επιχωματώσεις εξαφάνισαν τις περισσότερες από τις μικρές γραφικές πλαζ.

Ταυτοχρόνως, με την εξωφρενική αύξηση του συντελεστή δόμησης στην ανατολική παραλιακή περιοχή, οκταόροφες (!) πολυκατοικίες άρχισαν να παίρνουν τη θέση των φαληριώτικων μονοκατοικιών, σε μια παράλογη επιδίωξη υπερκέρδους, με συνενόχους τους κυβερνώντες, τους οικοπεδούχους και τους εργολάβους.

Τα αστικά λύματα όλων αυτών των πυκνοκατοικημένων οικισμών, που προέκυψαν ξαφνικά, κατευθύνονταν μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του 1980 στη θάλασσα, είτε παρανόμως απευθείας, είτε μέσω της αναπόφευκτης διείσδυσης του θαλασσινού νερού στους βόθρους των παραθαλάσσιων πολυκατοικιών. Το κολύμπι στις παραλίες του Φαληρικού όρμου ήταν πια επικίνδυνο.

Πανοραμική άποψη της παραλίας της Καλλιθέας μετά την Ολυμπιακή της “ανάπλαση”

Η αρχική πρόταση του φακέλου υποψηφιότητας (1997) για την ανάπλαση της παραλίας της Καλλιθέας: ΚΑΝΕΝΑ μόνιμο κτίσμα

Η αρχική πρόταση του φακέλου υποψηφιότητας (1997): Λυόμενα και προσωρινά κλειστά γήπεδα στον Ιππόδρομο. Ούτε Τάεκ Βον Ντο, ούτε Ελληνικό κλπ.

Η πάλαι ποτέ παραλία της Καλλιθέας με την ολοκλήρωση της “ανάπλασης”

Η μετατροπή της Λεωφόρου Συγγρού σε αυτοκινητόδρομο ταχείας κυκλοφορίας διέλυσε τον οικιστικό ιστό. Καλλιθέα και Νέα Σμύρνη που ήσαν αντίκρυ, βρέθηκαν πλάτη με πλάτη.

Ο κόμβος Συγγρού-Ποσειδώνος “κατάπιε” το γυμναστήριο “Ι. Χρυσάφης”. Η διαπλάτυνση της Ποσειδώνος “κατάπιε” το γήπεδο και το κολυμβητήριο του ΑΟΠΦ.

Ακολούθησαν οι μαρίνες. Ολόκληρη σχεδόν η ανατολική παραλία, από το Φλοίσβο μέχρι τη Γλυφάδα, μετατράπηκε σε μαρίνα ελλιμενισμού σκαφών αναψυχής: Μαρίνα Φλοίσβου, Μαρίνα Καλαμακίου, Μαρίνα Γλυφάδας και πάει λέγοντας. Και μπάζα. Παντού μπάζα. Πάνω στα μπάζα λούνα-παρκ και ροντέο. Και νυχτομάγαζα…

Το περιβαλλοντικά ωφέλιμο έργο της κατασκευής του παράκτιου κεντρικού αποχετευτικού αγωγού, που συνετέλεσε στη βαθμιαία επαναφορά της ποιότητας του θαλασσινού νερού στα δεδομένα της δεκαετίας του 1960, συμβάδισε χρονικά με μια ακόμη καταστροφή. Την περαιτέρω επιχωμάτωση της δυτικής παραλίας (Νέο Φάληρο) για την κατασκευή του Σταδίου Ειρήνης και Φιλίας.

Θεωρητικώς ο φάκελος της επιτυχούς υποψηφιότητας της Αθήνας για τους Ολυμπιακούς του 2004 υιοθετούσε για την παραλία της Καλλιθέας και τον Ιππόδρομο τις προτάσεις της υποψηφιότητας του 1996, την επιμέλεια των οποίων είχε ο πολεοδόμος Κανδύλης και οι οποίες έδιναν ελπίδες για μια ήπια και ανθρωποκεντρική ανάπλαση του παραλιακού μετώπου.

Κοιτάξτε τα δύο σχέδια δεξιά. Καμιά μόνιμη κατασκευή δεν προβλεπόταν στην Καλλιθεάτικη παραλία (πάνω δεξιά). Όλες οι αθλητικές εγκαταστάσεις (εκτός του ήδη κατασκευασμένου Σ.Ε.Φ.) ήσαν προσωρινές και τοποθετούνταν στον χώρο του Ιπποδρόμου (δεξιά). Μετά το τέλος των αγώνων θα αποξηλώνονταν και θα ολοκληρωνόταν η διαμόρφωση του χώρου αναψυχής, του οποίου τις δύο πλευρές, παραλιακή ζώνη και Ιππόδρομο, θα συνέδεε η Εσπλανάδα, μια φυτεμένη πεζογέφυρα πλάτους 50 μέτρων πάνω από τις λεωφόρους (παλαιά και νέα Ποσειδώνος).

Όμως, το καλοκαίρι του 2004, όταν έπεσαν τα πετάσματα των εργοταξίων πίσω από τη νέα παραλιακή, έντρομοι οι κάτοικοι των Φαλήρων, του Μοσχάτου και της Καλλιθέας αντίκρυσαν το ανοσιούργημα:

Ολόκληρη η Καλλιθεάτικη ακτή από τις εκβολές του Ιλισού μέχρι το νέο κλειστό Γυμναστήριο Τάεκ Βον Ντο στην απόληξη της λεωφόρου Συγγρού, είχε τσιμεντοστρωθεί.

Σε μήκος ενός τουλάχιστον χιλιομέτρου η θάλασσα δεν έγλυφε άμμο, ούτε καν χώμα. Ακουμπούσε σε τσιμεντένιες αποβάθρες, σαν αυτές του Κεντρικού Λιμένα Πειραιά.

Μια τρίτη λεωφόρος, παράλληλη προς την τέως παραλιακή Λεωφόρο Ποσειδώνος και προς τον υπερυψωμένο «χουντικό» αυτοκινητόδρομο εξασφάλιζε την «απρόσκοπτη» διακίνηση των Ολυμπιακών VIPs μεταξύ ΣΕΦ και Τάεκ Βον Ντο.

Los Angeles highways στο Ν. Φάληρο

Γενιές Καλλιθεατών κυρίως δοκίμασαν την τύχη τους, ψάχνοντας για το «σίγουρο» που συνήθως δεν ερχόταν. Άλλες τόσες γενιές έφαγαν από εκεί ψωμί, εργαζόμενοι στα ταμεία, στα κυλικεία, στους σταύλους ή ως αναβάτες και προπονητές.

Όλοι οι εν ζωή Καλλιθεάτες έχουν ακούσει ή διαβάσει πολλές φορές τις προτάσεις των Δημοτικών αρχόντων και τις υποσχέσεις της Πολιτείας περί απομάκρυνσης του Ιπποδρόμου και απόδοσης της έκτασης στους κατοίκους της πόλης.

Εν όψει των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004 ο Ιππόδρομος έφυγε επιτέλους από την Καλλιθέα και μεταστεγάστηκε σε νέες εγκαταστάσεις στο Μαρκόπουλο. Έφυγε τόσο αθόρυβα, όπως και οι αμερικάνικες βάσεις του Ελληνικού και της Νέας Μάκρης κι αυτό μας βάζει σε σκέψεις. Ο μαντρότοιχος απομακρύνθηκε και κατεδαφίστηκαν όλες οι κατασκευές, με εξαίρεση την ιστορική κεντρική εξέδρα. Οι αλλεπάλληλες «προσαρμογές» του φακέλου Αθήνα 2004, που τσιμεντοποίησαν την Καλλιθεάτικη παραλία, άφησαν προς το παρόν αλώβητο τον χώρο του Ιπποδρόμου. Η επίπεδη χωμάτινη έκταση στέκει εκεί και περιμένει. Περιμένει ποιούς;

Τα πιτσιρίκια της Καλλιθέας και των γειτονικών περιοχών, που θ’ “αλωνίζουν” στα πολυάριθμα ανοιχτά γήπεδα ποδοσφαίρου, μπάσκετ, βόλλεϋ, τέννις κλπ.;

Τους παρκαδόρους του “Συνεδριακού Κέντρου” και των παρακειμένων καφέ, εστιατορίων και ποικιλοπωλείων της “στοάς της ντροπής”;

Τους “επενδυτές” που γυαλίζει το μάτι τους βλέποντας 200 στρέμματα “κελεπούρι”, γωνία Συγγρού και Ποσειδώνος, τρία χιλιόμετρα από το Σύνταγμα κι άλλα τρία από το Πασαλιμάνι;

Ο χώρος του Ιπποδρόμου με την Εσπλανάδα (κάτω αριστερά) υπό κατασκευή

Προσέξτε την εικόνα κάτω. Αυτή είναι η πρόταση “αξιοποίησης” της παραλίας της Καλλιθέας:

Ιδιωτική μαρίνα, “Συνεδριακό” κέντρο (στο κλειστό του Τάεκ Βον Ντο), καφέ, εστιατόρια και καταστήματα (στη στοά της ντροπής” μπροστά στην ιδιωτική μαρίνα), εσπλανάδα, που συνδέει τον Ιππόδρομο με την τέως παραλία και συναυλιακός χώρος στη θέση του μπητς βόλλεϋ (αριστερά, δεν φαίνεται στην εικόνα).

Η μαύρη λεζάντα πάνω στον Ιππόδρομο γράφει: “ΧΩΡΟΣ ΠΡΟΣ ΜΕΛΛΟΝΤΙΚΗ ΑΝΑΠΤΥΞΗ”. Οι εφημερίδες έγραψαν: “Το μετα-ολυμπιακό μέλλον του χώρου του Ιπποδρόμου δεν έχει καθοριστεί. Το ακίνητο ανήκει στην Κτηματική Εταιρεία του Δημοσίου και σύμφωνα με το πολεοδομικό σχέδιο του Δήμου Καλλιθέας είναι εντός σχεδίου οικοδομικό τετράγωνο, στο οποίο μπορεί να κατασκευαστούν με βάση τους ισχύοντες νόμους κτίρια συνολικής επιφάνειας 120.000 τετραγωνικών μέτρων” (Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία, 29/8/2004).

Η μαύρη λεζάντα δεξιά από το “Συνεδριακό” κέντρο γράφει: ΟΙΚΟΠΕΔΟ ΡΙΖΑΡΕΙΟΥ”. Οι εφημερίδες έγραψαν: “Σχέδια ακούγονται κατά καιρούς για το γειτονικό ακίνητο Ριζάρη, που ανήκει στην Εκκλησία. Τα παλιότερα σχέδια προέβλεπαν την κατασκευή μεγάλου ξενοδοχείου από την αλυσίδα «Σέρατον», αλλά τα νεότερα κάνουν λόγο για εμπορικό κέντρο…” (Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία, 29/8/2004). Έγραψαν επίσης: “Η εταιρεία Βωβού έχει ήδη ξεκινήσει και τις εργασίες για την ανάπτυξη εμπορικού συγκροτήματος στο Φαληρικό Δέλτα, για το οποίο όμως υπάρχουν αντιδράσεις από φορείς της περιοχής” (Ελευθεροτυπία, 3/4/2004).

Το προς Π. Φάληρο άκρο της παραλίας της Καλλιθέας με τη μαρίνα, την εσπλανάδα και το κλειστό του Τάεκ Βον Ντο. Πάνω αριστερά ο χώρος του Ιπποδρόμου. Η λεζάντα γράφει: ΧΩΡΟΣ ΠΡΟΣ ΜΕΛΛΟΝΤΙΚΗ ΑΝΑΠΤΥΞΗ !

Προβλέπεται αντιπλημμυρικό κανάλι αριστερά στη θέση της νέας Ποσειδώνος, με μετάθεση του αυτοκινητόδρομου προς την παραλία. Η διαθέσιμη γη μειώνεται περαιτέρω. Η στενή αυτή λωρίδα του Καλλιθεάτικου θαλάσσιου μετώπου επιδιώκεται να αποδοθεί εξ ολοκλήρου σε ιδιώτες, που θα εκμεταλλεύονται:

Από κάτω προς το πάνω: (α) Το μπιτς βόλλεϋ (και την περιβάλλουσα έκταση 😉 ως συναυλιακό χώρο, (β) τη μαρίνα σκαφών αναψυχής και (γ) το Τάεκ Βον Ντο (ως “συνεδριακό” κέντρο).

Απ’ άκρου εις άκρον: Τη διαμήκη “στοά της ντροπής”, με καφέ, εστιατόρια και καταστήματα.

Όψη από Πειραιά της παραλίας της Καλλιθέας στη θεωρητική, ολοκληρωμένη, μεταολυμπιακή μορφή της. Απ’ ό, τι φαίνεται στην εικόνα τίποτε δεν προορίζεται για τους Καλλιθεάτες, εκτός ίσως από ένα-δυό μαγαζιά για τη στέγαση των ναυτικών ομίλων στη “στοά της ντροπής”, που ξεκινά από το Τάεκ Βον Ντο (μέση στο βάθος) και τελειώνει στη γέφυρα του μπητς βόλλεϋ (κάτω αριστερά).

Στο ανατολικό τμήμα, που περιλαμβάνει τις ακτές (α) της Καλλιθέας (από τις εκβολές του Ιλισού στη μέση της εικόνας μέχρι την εσπλανάδα δεξιά) και (β) του Παλαιού Φαλήρου (νοτιοανατολικά της εσπλανάδας), έχουμε ήδη αναφερθεί.

Το δυτικό τμήμα περιλαμβάνει από αριστερά (α) Την ήδη εξαφανισμένη ακτή του Νέου Φαλήρου (Σ.Ε.Φ., οδικός κόμβος Κηφισού) και (β) την ακτή του Μοσχάτου από το τεχνικό έργο στις εκβολές του Κηφισού (αριστερά) μέχρι τις εκβολές του Ιλισού (στη μέση της εικόνας). Η ακτή του Μοσχάτου ήταν η μόνη που γλύτωσε την ολυμπιακή “ανάπλαση”.

Η πρώτη από τις δύο εικόνες αποτυπώνει εν γένει την υφιστάμενη κατάσταση. Ο, τιδήποτε νέο και ολυμπιακό χωροθετήθηκε και κατασκευάστηκε στην Καλλιθεάτικη παραλία.

Η δεύτερη εικόνα αποτυπώνει τις μεταολυμπιακές χρήσεις. Στην Καλλιθέα (δεξιά του Ιλισού) επιδιώκεται να “αξιοποιηθούν” από ιδιώτες όλες οι μόνιμες κατασκευές και οι υπαίθριοι χώροι. Στο Μοσχάτο (αριστερά του Ιλισού) προβλέπονται πάρκα, περίπατοι, λιμνούλες και χώροι άθλησης για τη νεολαία.

Η “Ολυμπιακή” μορφή της παραλίας της Καλλιθέας, από τις εκβολές του Ιλισού (στη μέση της εικόνας) μέχρι τη Συγγρού και την Εσπλανάδα (δεξιά). Διαδοχικά από τα σπίτια προς τη θάλασσα: Λεωφόρος Ποσειδώνος, νέα λεωφόρος Ποσειδώνος, ολυμπιακό οδικό δίκτυο, θέσεις στάθμευσης αυτοκινήτων, γραμμικό κτίριο “φιλοξενίας” (διάβαζε καφέ, ρεστωράν κλπ.), μαρίνα, κυματοθραύστης, θάλασσα. Σημειώστε την αντιστρόφως ανάλογη “αξιοποίηση” της παραλίας του Μοσχάτου, από τις εκβολές του Ιλισού (στη μέση της εικόνας) μέχρι τα προστατευτικά έργα στις εκβολές του Κηφισού (αριστερά): Ολυμπιακές, βοηθητικές ή άλλες δραστηριότητες: καμία.

Η μεταολυμπιακή μορφή της παραλίας: Στην Καλλιθέα (δεξιά του Ιλισού): εν γένει ως έχει, με ιδιωτική αξιοποίηση των αλλεπάλληλων κτιρίων και εγκαταστάσεων. Στο Μοσχάτο (αριστερά του Ιλισού): Πάρκα, περίπατοι, λιμνούλες, ενυδρεία, γήπεδα για τη νεολαία. Το αισθητικό πάρκο με το αντιπλημμυρικό κανάλι της εικόνας στη θέση του μετατιθέμενου προς τη θάλασσα αυτοκινητόδρομου θα το φτιάξουν οι ιδιώτες ;

Ο Π.Ο.Κ. ΕΣΠΕΡΟΣ, που σε πολύ πιο δύσκολες εποχές μάτωσε αλλά πέτυχε να φτιαχτούν χώροι άθλησης στις βραχώδεις “βουνοκορφές” και στα εγκαταλειμμένα νταμάρια της πόλης, θα αγωνιστεί με όλες του τις δυνάμεις για την εξασφάλιση του μέλλοντος των παιδιών της Καλλιθέας, την εξασφάλιση δηλαδή και του δικού του μέλλοντος.

Το τρέχον και φλέγον αίτημα στην Καλλιθέα σήμερα είναι ένα:

Η ΠΑΡΑΛΙΑ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ ΚΑΙ Ο ΙΠΠΟΔΡΟΜΟΣ

ΝΑ ΑΠΟΔΟΘΟΥΝ ΣΤΟ ΔΗΜΟ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΠΟΛΙΤΕΣ

Οι προτάσεις του φακέλου υποψηφιότητας καταστρατηγήθηκαν. Ασέλγησαν επ’ αυτών οι “ολυμπιακοί” εργολάβοι, προμηθευτές και παρατρεχάμενοι. Κατάφεραν η Εσπλανάδα να μας παρέχει δύο μόνο επιλογές:

– Στρίβοντας αριστερά να μπαίνουμε στο “Συνεδριακό Κέντρο” (κι ο “Διογένης” ως Συνεδριακό Κέντρο χρηματοδοτήθηκε).

– Στρίβοντας δεξιά να κατεβαίνουμε στη τσιμεντοστρωμένη μαρίνα και να κοιτάμε τα κότερα από κοντά (εναλλακτικά μπορούμε να περπατάμε στην ταράτσα της τσιμεντένιας στοάς και να κοιτάμε τα κότερα από ψηλά).

Δεν θα αφήσουμε όλο αυτό το τσιμέντο που μας φράζει τον ορίζοντα να στεγάσει καφετέριες, εστιατόρια, μαρίνες και συνεδριακά κέντρα. Οι υπαίθριες αθλητικές εγκαταστάσεις δεν θα μετατραπούν σε συναυλιακούς χώρους και “Δελφινάρια”. Ο Ιππόδρομος και η Καλλιθεάτικη παραλία δεν θα μετατραπούν ούτε σε Disneyland, ούτε σε Las Vegas.

Τα ιδιωτικά συμφέροντα έβγαλαν ήδη πολλά από την παραλία της Καλλιθέας. Ας δοκιμάσουν τώρα την τύχη τους αλλού.

Η απόληξη της Εσπλανάδας στον αύλιο χώρο του Τάεκ Βον Ντο