Περιμένοντας την αυριανή επανεμφάνιση του ΕΣΠΕΡΟΥ, ως ΙΚΑΡΟΥ ΕΣΠΕΡΟΥ πιά, στις ψηλές κατηγορίες του Ελληνικού μπάσκετ, ας θυμηθούμε κάποια παλαιότερη συνάντηση με τη ΝΗΑΡ ΗΣΤ, αναδημοσιεύοντας το παρακάτω κείμενο από τον αυριανό “Εσπεριώτη”:

Φθινόπωρο 1966. Πρώτη αγωνιστική του πρωταθλήματος Α’ κατηγορίας Κέντρου. ΝΗΑΡ ΗΣΤ – ΕΣΠΕΡΟΣ.

Εμείς έχουμε μόλις προβιβαστεί. Παίξαμε την άνοιξη του 1966 στην τελική φάση της Β’ κατηγορίας Κέντρου στον «Τάφο του Ινδού» (Λεωφόρος Αλεξάνδρας), στο μοναδικό τότε «κλειστό» της Αθήνας. Προβιβαστήκαμε μαζί με τον ΑΡΙΩΝΑ και τον ΠΕΙΡΑΪΚΟ. Στον πάγκο έχουμε τον Κώστα Αναστασάτο. Παίζουν οι πιτσιρικάδες, που θα κατακτούσαν τους επόμενους μήνες διαδοχικά τα Πρωταθλήματα Εφήβων Κέντρου 1967 και 1968: Βλαχόπουλος, Κοντογιάννης, Τσιτσακόπουλος, Αλάτης, Α. Αντύπας, Κοσμίδης.

Η ΝΗΑΡ έχασε πέρυσι το πρωτάθλημα στις λεπτομέρειες από τον ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΟ. Είναι οπωσδήποτε πιο έμπειρη ομάδα και αναμφισβήτητα το φαβορί του αγώνα.

Παρότι ο αγώνας είναι για μας εξαιρετικά δύσκολος, το κλίμα στην Καλλιθέα της εποχής είναι ενθουσιώδες. Τον Ιούνιο της ίδιας χρονιάς επιτεύχθηκε η συνένωση των ποδοσφαιρικών ομάδων της πόλης (ΗΡΑΚΛΗΣ, ΕΣΠΕΡΟΣ, ΑΕ ΚΑΛΛΙΘΕΑΣ, ΚΑΛΛΙΘΑΪΚΟΣ) και η ίδρυση του ΓΣ ΚΑΛΛΙΘΕΑ. Όλη η Καλλιθέα υποστηρίζει πια τη μια ποδοσφαιρική ομάδα (ΓΣ ΚΑΛΛΙΘΕΑ) και τον ένα σύλλογο αθλοπαιδιών (ΕΣΠΕΡΟΣ).

Ξεκινάμε δύο πούλμαν από τη λέσχη του ΕΣΠΕΡΟΥ στη Θησέως, δίπλα στο τότε ανοικτό γήπεδο, έξω από τη Χαροκόπειο. Τα πούλμαν κατεβαίνουν μέχι την 9η στάση και παραλαμβάνουν και τους μπασκετόφιλους του ΗΡΑΚΛΗ. Κατευθυνόμαστε στην Καισαριανή. Το γήπεδο της ΝΗΑΡ ΗΣΤ είναι επίσης ανοιχτό. Στη θέση του κατασκευάστηκε αργότερα το σημερινό κλειστό. Η «πλάτη» του ακουμπά στον μαντρότοιχο του Σκοπευτηρίου. Όπως πάντα, η ομάδα μπαίνει από την είσοδο και οι υπόλοιποι κατευθυνόμαστε στη μάντρα. Χρήματα για εισιτήριο δεν υπάρχουν. Πηδάμε λίγοι-λίγοι τον μαντρότοιχο και καθόμαστε στην εξέδρα.

Το παιχνίδι αρχίζει. Ηρωϊκές εποχές. Φωτεινό πίνακα με σκορ και χρόνο δεν διαθέτει φυσικά κανένα ανοιχτό γήπεδο. Κάποιοι έχουμε εξειδικευτεί να κρατάμε το σκορ, το οποίο «τσεκάρουμε» κάθε τόσο, φωνάζοντας προς τον πάγκο μας: «Σκορ!». Αντίστοιχα, ιδιαίτερα προς το τέλος των αγώνων, όταν το σκορ είναι στον πόντο, φωνάζουμε: «Χρόνο!». Σε αυτές τις περιπτώσεις σηκώνεται κάποιος παίκτης από τον πάγκο μας και πηγαίνει πίσω από το τραπέζι της γραμματείας, ρωτώντας τον σημειωτή για το σκορ ή τον χρονομέτρη για τον χρόνο που απομένει. Γυρίζει στον πάγκο και φωνάζει προς εμάς: «Ένα και τριάντα πέντε» ή «ένα καλάθι εμείς». Απρόσμενα για μας, η ΝΗΑΡ ΗΣΤ δεν ήταν τόσο δυνατή ή, όπως αποδείχθηκε αργότερα, είμασταν πιο δυνατοί απ’ ό, τι νομίζαμε. Τάϊμ άουτ.

– Σκορ!
– Ένα πόντο αυτοί.
– Χρόνο!
– Εικοσιοκτώ δεύτερα.

Ύστερα από το τάϊμ άουτ ξεκινάμε την τελευταία επίθεση. Τα δευτερόλεπτα περνούν. Μας έχουν στριμώξει μακρυά από τη ρακέτα. Δύσκολα θα βάλουμε το καλάθι της νίκης. Η μπάλα φτάνει στον Κοντογιάννη, που κάτω από την πίεση του χρόνου ξεκινάει μπάσιμο από τα δώδεκα μέτρα. Πρώτο βήμα, δεύτερο βήμα και σουτάρει από το ύψος των ελευθέρων βολών. Μέσα! 73-72 μπροστά ο ΕΣΠΕΡΟΣ! Ορμάμε όλοι στο γήπεδο! Σηκώνουμε τους παίχτες στους ώμους. Κάποιος φωνάζει: «Δεν τελείωσε. Θέλει ακόμα δύο δευτερόλεπτα».

Βγαίνουμε. Στεκόμαστε στις πλάγιες γραμμές. Παίζονται τα τελευταία δύο δεύτερα. Λήξη! Μέσα πάλι! Ένα κουβάρι, παίκτες, προπονητής και φίλαθλοι, πανηγυρίζουμε!

Πέρασαν κιόλας σαραντατρία χρόνια…