Αγανακτισμένοι; Εγώ να δεις… Πάνω από 100.000 Ευρώ έχει λαμβάνειν ο ΕΣΠΕΡΟΣ από τη μαύρη τριετία (2000-2003), τότε που είχε ΟΛΑ τα αθλητικά του τμήματα σε Εθνικές κατηγορίες (βόλλεϋ ανδρών και γυναικών, πιγκ πογκ ανδρών και γυναικών και χάντμπωλ ανδρών στη Β’ Εθνική και μπάσκετ ανδρών στη Γ’ Εθνική) και αντί για τη νόμιμη επιχορήγηση της ΓΓΑ έπαιρνε φρούδες υποσχέσεις…

Τα χρήματα του ΕΣΠΕΡΟΥ (φυσικά και των άλλων σωματείων) πήγαν ΧΑΜΕΝΑ στο Ταεκβοντό (που και που φιλοξενεί “συνέδρια”), στο Μπητς Βόλλεϋ (σαπίζει), στο κλειστό του Γαλατσίου (σαπίζει κι αυτό), στο Κέντρο Πυγμαχίας του Περιστερίου (αυτό κι αν σαπίζει), στο Κέντρο Άρσης Βαρών στο Σελεπίτσαρι (κάτσε κάτω απ’ τη μπάρα!), στο Κέντρο Βαρέων Αθλημάτων στα Άνω Λιόσια (έχω καλά κιλίμια…), στο Κλειστό του Ελληνικού (παίζει κανένας εκεί;), στο Παμπελοποννησιακό Στάδιο (εκεί σίγουρα δεν παίζει κανένας), στο Πανθεσσαλικό (εκεί παίζιο ο Μπέος που και που), κοντολογής σε ΟΛΑ τα συντρίμμια του Ελληνικού νεοπλουτισμού.

Ωστόσο, πέρα από τον καημό του ΕΣΠΕΡΟΥ και των αγανακτισμένων, ας προσδιορίσουμε:

ΤΙ ζητάμε;  

ΓΙΑΤΙ διαδηλώνουμε;

Ως συμβολή στον προσδιορισμό του στόχου της αυθόρμητης διαμαρτυρίας που ΔΕΝ πρέπει να εκφυλιστεί, δημοσιεύουμε το παρακάτω κείμενο τρίτου και περιμένουμε τις απόψεις σας.

Πόση λιτότητα µπορεί να δεχτεί µια οικονοµία σε ύφεση χωρίς να συνθλιβεί; Πόση «εµπιστοσύνη των αγορών» µπορεί να κερδίσει µια υπερχρεωµένη χώρα, υποβάλλοντας τον εαυτό της σε εξαντλητική αφαίµαξη; Και πώς είναι σωστό να συµµαζεύει τα ελλείµµατά της µια χώρα; Με περισσότερους φόρους ή µε περικοπή δαπανών;

Αυτή η συζήτηση δεν διεξάγεται µόνο στα ελληνικά … Σε αυτόν τον διεθνή διάλογο, οι φωνές των αναλυτών, που επιµένουν να κρατούν ζωντανή την κεϊνσιανή σοφία, ακούγονται ως βάλσαµο στα βάσανά µας.

Οι προφήτες της λιτότητας είναι ηλίθιοι! φωνάζει ο Κρούγκµαν.

Οι κυβερνήσεις υποτάχθηκαν στις αγορές και εκλιπαρούν την «εµπιστοσύνη» τους, σαν να µη διδάχθηκαν τίποτε από την κρίση και τις αιτίες της! γράφει ο Στίγκλιτς.

Και όλοι τους συνιστούν ενίσχυση της δηµόσιας δαπάνης, αντί περικοπών, για να βγούµε σώοι από την κρίση.

Είχα θέσει το ίδιο ερώτηµα και στους δύο νοµπελίστες, και στον Στίγκλιτς και στον Κρούγκµαν: αν, λοιπόν, η µικρή ελληνική οικονοµία διπλασίασε µέσα σε λίγα χρόνια τη µη παραγωγική δηµόσια δαπάνη της, πιάστηκε µόνη της, από εγκληµατική αµέλεια των κυβερνήσεών της, στο δόκανο του υπερδανεισµού και είναι υποχρεωµένη τώρα να συµµαζέψει τα δηµόσια ελλείµµατα, κατά παράβαση του χρυσού κεϊνσιανού κανόνα «όχι λιτότητα σε καιρό ύφεσης», µε περικοπές και φόρους που παράγουν ύφεση, δυστυχία και – τελικά – διόγκωση του χρέους, τι άλλη λύση µάς δίδεται; Τι µπορούµε να κάνουµε, αφού ούτε πόρους να κινητοποιήσουµε διαθέτουµε ούτε µπορούµε να επιστρέψουµε στη δραχµή και να την υποτιµήσουµε (αφού αυτό θα σήµαινε επιστροφή στην εποχή των σπηλαίων);

Και οι δύο µου έδωσαν την ίδια απάντηση: µπορείτε να κάνετε ένα µόνο πράγµα. Να φωνάξετε, να πιέσετε, να απαιτήσετε από τον κ. Τρισέ και την κ. Μέρκελ να ελευθερώσουν επενδυτικούς πόρους για την ελληνική οικονοµία, να εφαρµόσουν ένα µίνι σχέδιο Μάρσαλ για την αιµοδότηση της ελληνικής οικονοµίας. Και να τους εξηγήσετε ότι µόνο αν σας βοηθήσουν να ξεκολλήσετε και να αναπτυχθείτε, θα µπορέσετε να τους ξεπληρώσετε τα χρέη σας, θυµίζοντάς τους ότι το ίδιο έκαναν και οι Αµερικανοί έναντι των Ευρωπαίων µετά τον Β’ Παγκόσµιο Πόλεµο.

Αν δεχτούµε ως αυτονόητα σωστή την απάντηση αυτή, τότε το συµπέρασµα είναι εξίσου αυτονόητο: η µόνη µας ελπίδα είναι να κρατηθούµε εντός ευρωπαϊκού πλαισίου, ακόµη κι αν στην Ευρώπη σήµερα επικρατεί λάθος συνταγή, ακόµη κι αν οι ευρωπαϊκές ηγεσίες πορεύονται περιδεείς και τυφλές σε λάθος δρόµο. Να κρατηθούµε εντός – και να διαπραγµατευτούµε ξανά και ξανά. Γιατί εκτός ευρωπαϊκού πλαισίου, πόροι δεν διατίθενται. ∆ιατίθενται µόνο της µιας δραχµής τα παλιά γιασεµιά…

Και αυτός, ακριβώς, είναι ο θανάσιµος κίνδυνος που µας απειλεί: οι ευρωπαϊκές ηγεσίες, δέσµιες των εκλογικών τους φόβων και του λαϊκισµού που τις κυκλώνει, να προχωρήσουν, προκειµένου να αποφύγουν την «επέκταση της µόλυνσης», στον εξοστρακισµό µας – ηθικό, πολιτικό και, εν τέλει, οικονοµικό και νοµισµατικό. Κι όχι επειδή δεν καταφέρνουµε να πιάσουµε τους άπιαστους δηµοσιονοµικούς στόχους που µας έθεσαν. Μα επειδή βλέποντας από κοντά, σε έναν στενό συγχρωτισµό, τις πολιτικές µας ελίτ, τους πήρανε – δυστυχώς για εµάς – χαµπάρι…

Της µιας δραχµής τα γιασεµιά,

Παύλος Τσίμας,

Τα Νέα, 28/05/2011

** Τα «υπογείως» της Ελλάδας,

Παύλος Τσίμας,

Τα Νέα, 08/05/2011