To παρακάτω άρθρο του νομπελίστα Paul Krugman δημοσιεύτηκε στη εφημερίδα  The New York Times χτες Κυριακή 12 Ιουλίου 2015, με τίτλο

The Conscience of a Liberal

Η Συνείδηση ενός Φιλελεύθερου

και υπότιτλο

Killing the European Project

Σκοτώνοντας το σχέδιο της Ενωμένης Ευρώπης.

Suppose you consider Tsipras an incompetent twerp. Suppose you dearly want to see Syriza out of power. Suppose, even, that you welcome the prospect of pushing those annoying Greeks out of the euro.
 

Ας υποθέσουμε ότι θεωρείτε ότι ο Τσίπρας είναι ένας ανίκανος ανόητος. Ας υποθέσουμε ότι θέλετε πολύ να δείτε τον ΣΥΡΙΖΑ να πέφτει από την εξουσία. Ας υποθέσουμε, ακόμη, ότι καλωσορίζετε την προοπτική της εκδίωξης αυτών των ενοχλητικών Ελλήνων από το ευρώ.

Even if all of that is true, this Eurogroup list of demands is madness. The trending hashtag ThisIsACoup is exactly right. This goes beyond harsh into pure vindictiveness, complete destruction of national sovereignty, and no hope of relief. It is, presumably, meant to be an offer Greece can’t accept; but even so, it’s a grotesque betrayal of everything the European project was supposed to stand for.

Ακόμη κι αν όλα αυτά αληθεύουν, αυτός ο κατάλογος απαιτήσεων του Γιούρογκρουπ είναι τρέλα. Ο δημοφιλής τίτλος ΠρόκειταιΓιαΠραξικόπημα είναι απολύτως σωστός. Ο κατάλογος δεν είναι απλά σκληρός. Μετατρέπεται σε καθαρή εκδικητικότητα, πλήρη καταστροφή της εθνικής κυριαρχίας και χωρίς ελπίδα ανακούφισης. Προφανώς προορίζεται να είναι προσφορά, την οποία η Ελλάδα δεν μπορεί να αποδεχτεί. Αλλά ακόμη κι έτσι, πρόκειται για τραγελαφική προδοσία όλων όσων υποτίθεται ότι αντιπροσωπεύει το σχέδιο για μια Ενωμένη Ευρώπη.

Can anything pull Europe back from the brink? Word is that Mario Draghi is trying to reintroduce some sanity, that Hollande is finally showing a bit of the pushback against German morality-play economics that he so signally failed to supply in the past. But much of the damage has already been done. Who will ever trust Germany’s good intentions after this?

Άραγε υπάρχει κάτι που μπορεί να τραβήξει την Ευρώπη από το χείλος του γκρεμού; Λέγεται ότι ο Μάριο Ντράγκι προσπαθεί να επαναφέρει κάποια λογική, ότι ο Ολλάντ δείχνει τελικά να παίρνει κάποιες αποστάσεις από τη γερμανική ηθικολόγα αντίληψη για την οικονομία, πράγμα που απέτυχε παταγωδώς να κάνει στο παρελθόν. Αλλά μεγάλο μέρος της ζημιάς έχει ήδη γίνει. Ύστερα από αυτό, ποιός άραγε θα εμπιστευθεί ποτέ καλές προθέσεις της Γερμανίας;

In a way, the economics have almost become secondary. But still, let’s be clear: what we’ve learned these past couple of weeks is that being a member of the eurozone means that the creditors can destroy your economy if you step out of line. This has no bearing at all on the underlying economics of austerity. It’s as true as ever that imposing harsh austerity without debt relief is a doomed policy no matter how willing the country is to accept suffering. And this in turn means that even a complete Greek capitulation would be a dead end.

Κατά κάποιον τρόπο, τα οικονομικά έχουν γίνει δευτερεύοντα σε αυτή την υπόθεση. Παρ’ όλα αυτά ας είμαστε σαφείς: εκείνο που έχουμε μάθει αυτές τις δύο τελευταίες εβδομάδες, είναι ότι το να είσαι μέλος της ευρωζώνης σημαίνει ότι οι πιστωτές μπορούν να καταστρέψουν την οικονομία σου, αν βγεις εκτός γραμμής. Αυτό δεν έχει καμία σχέση με τις υφιστάμενες οικονομικές συνθήκες λιτότητας. Είναι πια προφανές, ότι η επιβολή σκληρής λιτότητας χωρίς ελάφρυνση του χρέους είναι καταδικασμένη πολιτική, ανεξάρτητα του πόσο πρόθυμη είναι η χώρα να δεχτεί να υποφέρει. Και αυτό με τη σειρά του σημαίνει, ότι ακόμη και μια πλήρης Ελληνική συνθηκολόγηση δεν θα πρόσφερε διέξοδο.

Can Greece pull off a successful exit? Will Germany try to block a recovery? (Sorry, but that’s the kind of thing we must now ask.)
.

Μπορεί άραγε η Ελλάδα να προχωρήσει σε μια επιτυχημένη έξοδο από το ευρώ; Άραγε θα προσπαθήσει η Γερμανία να εμποδίσει την ανάκαμψη; (Συγγνώμη, αλλά αυτό είναι το είδος των ερωτήσεων που πρέπει να γίνουν τώρα.)

The European project — a project I have always praised and supported — has just been dealt a terrible, perhaps fatal blow. And whatever you think of Syriza, or Greece, it wasn’t the Greeks who did it.

Το σχέδιο για μια Ενωμένη Ευρώπη, ένα σχέδιο που πάντοτε εγκωμίαζα και υποστήριζα, έχει μόλις δεχτεί ένα φοβερό, ίσως μοιραίο πλήγμα. Ο,τιδήποτε κι αν νομίζετε για τον ΣΥΡΙΖΑ ή για την Ελλάδα, δεν ήσαν οι Έλληνες εκείνοι που επέφεραν το πλήγμα.