Ιούλιος 1979: Από αριστερά Χρήστος (πάνω), Θοδωρής, Δάνος, Πέτρος, Σάββας, Ανδρέας

Ο απρόσμενος θάνατος του φίλου μας του Θοδωρή μας συγκλόνισε. Φεύγοντας πήρε μαζί του τον καθρέφτη της ζωής μας, τα παιδικά μας χρόνια, την εφηβεία, την ενηλικίωση, την ωριμότητα. Ο θάνατός του σηματοδοτεί το τέλος μιας εποχής και ταυτόχρονα τη συνειδητοποίηση της εγγύτητας του τέλους μιας γενιάς, της δικιάς μας γενιάς και του τέλους μιας πόλης, της πόλης μας.

Ο Θοδωρής ήταν η Καλλιθέα της μεταπολεμικής εποχής, των ξεκλείδωτων διώροφων σπιτιών, των αυλών με τις κορομηλιές και τις λεμονιές, των κήπων με τα γιασεμιά και τις τριανταφυλλιές, των δρόμων με τις ακακίες και τους ευκαλύπτους, των αγοριών που έπαιζαν ποδόσφαιρο στους χωματόδρομους και στα οικόπεδα, των κοριτσιών που έπαιζαν στα σκαλιά ή τις αυλές των σπιτιών, των ποδηλάτων, των φωτιών του Αι Γιαννιού, των θερινών σινεμά…

Ο Θοδωρής ήταν η Καλλιθέα της δικτατορίας, της πολυκατοικίας, της ασφαλτόστρωσης, της άνθησης των αντιδικτατορικών οργανώσεων, των υπαρξιακών και πνευματικών αναζητήσεων…

Ο Θοδωρής ήταν η Καλλιθέα της μεταπολίτευσης, της έκρηξης του λιανεμπορίου, της κατανάλωσης, των κομματικών αντιθέσεων, των συγκεντρώσεων, των πλαστικών σημαιών, της φυγής των κατοίκων …

Ο Θοδωρής ήταν η Καλλιθέα του σήμερα, της παρακμής, των κλειδαριών ασφαλείας, των φαστφουντάδικων, των κινημάτων, των μεταναστευτικών εισροών, της αναζήτησης των ελάχιστων αυθεντικών στεκιών…

Ο Θοδωρής ήταν ο συνδετικός κρίκος της μνήμης μας. Ήταν σημείο αναφοράς της πόλης μας και της ζωής μας.

Ο Θοδωρής του αύριο έφυγε παίρνοντας μαζί του το κοινό μας μέλλον.

Πολύνα Παραδεισοπούλου