Από συνέντευξη του Σταμάτη Κραουνάκη στο “Κουτί της Πανδώρας” (6 Οκτωβρίου 2020):
– Το τραγούδι µε τον Φοίβο ∆εληβοριά προέκυψε από τη συνάντησή σας στην «Ταράτσα του Φοίβου».
– Άλλη ωραία ιστορία. Mε έχει καλέσει ο Φοίβος στη δεύτερη «Ταράτσα» του στην Ιερά Οδό. Νοµίζω ότι ήµασταν στις 17-18 Ιουλίου. Μου λέει: «Κάτι να κάνουµε στη σκηνή». Συνήθως σε αυτές τις περιπτώσεις αφήνοµαι εντελώς… «όπως θέλεις εσύ». Του λέω «δεν γράφεις κάτι, έναν στίχο;» και συνεννοούµαστε ό,τι γράψει να µου το δείξει στη σκηνή. Να µην το ξέρω πριν. Να µου το δώσει αλά Αττίκ µπροστά στον κόσµο και να κάνω τη µουσική εκείνη την ώρα. Έτσι έγινε το «Ξέρω πού πάω», το οποίο γίνεται ελαφρώς ύµνος. Ήδη έχει αγαπηθεί και αυτό που εντυπωσιάζει είναι ότι έχει συγκινήσει σκληρό αντρικό πληθυσµό. Ο Φοίβος πήρε κάποια λόγια από συνεντεύξεις µου που αφορούσαν τα παιδικά µου χρόνια και επειδή είµαστε και οι δύο από την ίδια συνοικία, έκανε µια πολύ ωραία αναφορά στην Καλλιθέα.

Ξέρω πού πάω:
στον χωματόδρομο εκεί που ήταν το ρέμα.
Ξέρω πού πάω:
στις πικροδάφνες και στην πλεκτομηχανή.

Όπου αγαπάω,
πατρίδα γίνεται το παιδικό μου ψέμα.
Όπου αγαπάω,
γίνεται κήπος κάθε κάμαρα αδειανή.

Άμα δεν ξέρεις από μόνος σου πού πας,
κανείς αέρας δεν θα ‘ρθει να σε φυσήξει.
Άμα δεν μάθεις να κοιτάς όπου αγαπάς,
και να ‘ναι δίπλα σου, κανείς δεν θα στο δείξει.

Ξέρω πού πάω:
στο τραπεζάκι του “Καπρίς” με τη σεράνο.
Ξέρω πού πάω:
στο “Αλεξάνδρα”, στο “Κρυστάλ” και στο “Φλερύ”.

Όπου αγαπάω,
πατρίδα γίνεται το παιδικό μου πιάνο.
Όπου αγαπάω,
τραγούδι γίνεται η σελίδα η αδειανή.

Άμα δεν ξέρεις από μόνος σου πού πας,
κανείς αέρας δεν θα ‘ρθει να σε φυσήξει.
Άμα δεν μάθεις να κοιτάς όπου αγαπάς,
και να ‘ναι δίπλα σου, κανείς δεν θα στο δείξει.