| «Μια ελιά γεμάτη καρπούς και ανάμεσα στα κλαδιά της μια μπάλα του μπάσκετ. Σημαίνει νίκη μου είπε η μητέρα μου, ήταν νίκη. Όνειρο πρώτου αγώνα, όνειρο που κράτησε μια ζωή. Δεκαεπτά χρόνια συνεχούς παρουσίας στην ομάδα, είναι μια ζωή.
Ακόμα θυμάμαι το ’78, που ιδρύθηκε η γυναικεία ομάδα, πόσο μουδιασμένα ανοίξαμε τα φτερά μας για να πετάξουμε μέχρι το 1995, που έπαψε να υπάρχει η ομάδα. Τι να αναπολήσεις; Χαρές, λύπες, αγωνίες, χτυποκάρδια, δάκρυα, γέλια, φιλίες, συναγωνισμό, ανταγωνισμό, απογοήτευση, θάρρος, πείσμα. Όλα τα γεύτηκα και σαν αθλήτρια και σαν προπονήτρια. Γεμάτα χρόνια, αλησμόνητα.
Οι αθλητές δεν μεγαλώνουν ποτέ, είναι πάντοτε παιδιά στην ψυχή. Αγνοί, καλοί, όμορφοι άνθρωποι. Αυτό πήρα από τον Αθλητισμό και το φυλάω σαν κάτι ακριβό, μοναδικό. Αυτό προσπάθησα να δώσω στις αθλήτριές μου, αυτό θα ‘θελα ν’ αποκτήσουν τα παιδιά μου.
Συγκινούμαι μ’ αυτό το αγνάντεμα, συγκινούμαι για την ομάδα μου τον Π.Ο.Κ. ΕΣΠΕΡΟ και τον ευχαριστώ, τον ευχαριστώ πολύ!» |
