| «Ονειρικό ταξίδι στα παιδικά μας χρόνια η έκδοση του λευκώματος του ΕΣΠΕΡΟΥ και το χαιρετίζω με όλη μου την καρδιά. Χρόνια παλιά κι ευλογημένα τα χρόνια της ξεγνοιασιάς, τα χρόνια της νιότης μας. Παιδιά της προσφυγιάς, της κατοχής και του πολέμου, σκελετωμένα από την φτώχεια και την μιζέρια, είχαμε μια κοινή αγαπημένη, που της είχαμε αφοσιωθεί με όλο το νεανικό μας πάθος. Την ομάδα μας, τον ΕΣΠΕΡΟ. Όπου ο ΕΣΠΕΡΟΣ κι εμείς το παιδομάνι από πίσω, αλαλάζοντας από χαρά για τις νίκες κι αφάνταστα πικραμένοι για τις ήττες.
Αγάπησα το μπάσκετ από τότε που στήθηκαν οι ξύλινες μπασκέτες στο χωματένιο γήπεδο μιας εγκαταλειμμένης παιδικής χαράς έξω από τον συνοικισμό Χαροκόπου. Έπαιξα από το 1949 μέχρι το 1962 κι ανήκα στη δεύτερη γενιά, μετά τους Καροτσιέρη, Φαλιέρο κι άλλους. Συμπαίχτες μου ήταν οι αδελφοί Ψύχου, ο Δαπόντες, ο τζήμας ο Αλεξάκης, ο Τσορτανίδης, ο Αναστασάτος, ο Μιχαηλίδης, ο Μεταλλίδης, ο Κουρμπαλής, ο Κορολέγκος κι άλλοι. Εύχομαι στα καινούργια παιδιά ν’ αγαπήσουν με το ίδιο πάθος και αφοσίωση που αγαπήσαμε εμείς τον ΕΣΠΕΡΟ». |
