|
Με τον Έσπερο η πρώτη μου γνωριμία ήταν στα μέσα της δεκαετίας του ’70. Μικρό παιδάκι ακόμη είχε αρχίσει να μου αρέσει το μπάσκετ σε μία Ελλάδα που στην μόδα ήταν τα αλησμόνητα σπορτέξ και το σπορ αυτό έμοιαζε κάτι σαν πολύ trendy…
Μέχρι τότε ήξερα μόνο για την ποδοσφαιρική ομάδα της Καλλιθέας είναι η αλήθεια.
Ενας Λαρισινός γειτονάς μου είχε προσφερθεί να με πάρει μαζί του σε ένα ματς Καλλιθέα – Λάρισα για την Β’ εθνική στο κατάμεστο, αλλά πολύ πιο μικρό σε σχέση με σήμερα σε εξέδρες, Ελ Πάσο… Περίμενε και αυτός πως θα λατρέψω τη Λάρισα του Μαντζουράκη, μία πολύ καλή ομάδα, αλλά εγώ ήξερα πως ο πρώτος δικος μου πάτησε το πόδι του στο προάστιο της Καλλιθέας το 1928….
Στη γειτονιά μου, κοντά στη Χαροκόπου το μπάσκετ γινόταν σιγά σιγά το σπορ που ανέβαινε. Πηγές ενημέρωσης δεν υπήρχαν και πολλές, αλλά το πάθος μας να το γνωρίσουμε καλύτερα ηταν μεγάλο… Τελευταία νομίζω τάξη του Δημοτικού (σίγουρα ήμουν πριν το γυμνάσιο) ένας φίλος μου άρχισε να μου μιλά για τον Έσπερο. Είχε πάει σε κάποιες προπονήσεις και μία μέρα ανέβασε και εμένα με την άδεια των δικών μου στο Λόφο της Σικελίας
Το ανοιχτό γηπεδο ήταν περιστοιχισμένο από σπιτάκια, προσφυγικά νομίζω τα περισσότερα, ελάχιστα από τα οποία σώζονται ως και σήμερα… Έτσι σιγά-σιγά είδα και την ανδρική ομάδα που έκανε προπόνηση αργά.
Ήταν εποχή που ο Έσπερος ανέβαινε για δεύτερη φορά στην Α’ Εθνική και στην προπόνηση άρχισα να ξεχωρίζω και κάποιους αθλητές όπως ο Λιβέρης Ανδρίτσος που θυμάμαι μαζευόμασταν για να τον δούμε να “γράφει” άγγιχτο χωρίς να βλέπει ταμπλό από τη γωνία… Απορούσαμε πως τα έβαζε ακόμη και με αέρα που καμμιά φορά φυσούσε δυνατός εκεί ψηλά. Τρίποντο δεν υπήρχε ακόμη, ούτε αθλητές σταρ που να δίνουν αυτόγραφα όπως σήμερα. Στο μπάσκετ τουλάχιστον όχι…
Μας έκανε μάλιστα εντύπωση πως στα μονά που παίζαμε, όταν τέλειωναν τα επίσημα τμήματα τoυ Εσπέρου ήταν και 3-4 κορίτσια μαζί μας, τρελαμένα να βάλουν καλάθι και να κάνουν figure eight όσο και εμείς.
Εγώ δεν μπόρεσα να συνεχίσω στο μπάσκετ. Δεν είχα το μπόι και ο ανταγωνισμός στα μικρά τμήματα του Εσπέρου ήταν τεράστιος. Θυμάμαι στα φιλικά μπορούσαμε να κατεβάσουμε ακόμη και 5 πεντάδες όλες αρκετά καλές… Το μπάσκετ ήταν στα ντουζένια του. Φαινόταν πως πάει να γίνει “έκρηξη” στη χώρα μας, κάτι που βέβαια ολοκληρώθηκε λίγο μετά, με τον ερχομό στην Ελλάδα του Γκάλη.
Λίγο πιο μεγάλος, μαθητής ακόμη Γυμνασίου θυμάμαι, ως θεατής πια, ένα ματς ιστορικό για την προσέλευση κόσμου. Τον αγώνα με τον Μίλωνα στο κλειστό του Σπόρτιγκ για την άνοδο στην Α’ Εθνική, αρχές δεκαετίας του ’80. Ο κόσμος είχε γεμίσει τις εξέδρες μία ώρα πριν τον αγώνα και εγώ ήμουν από τους τελευταίους τυχερούς εκεί.
Μπήκα χωρίς εισιτήριο, καθώς ο αστυνομικός που ήταν για να ελέγχει τον κόσμο στη μία απ’ τις πόρτες προσπάθησε να κρατήσει τους πιο μεγαλόσωμους απ’ το να κάνουν μπούκα… Πέρασα κάτω από το χέρι του, ξεγλίστρησα κάπως και από τον τουρνεκέ και χώθηκα μέσα. Είχε τόσο κόσμο που ούτε όρθιος δεν υπήρχε μια σταλιά γης για να πατήσεις. Τελικά λίγο-λίγο, σπρώχνε-σπρώχνε έφτασα τελευταία σειρά πάνω, προς το κέντρο. Κάτι θα έβλεπα και εγώ…
Το δεύτερο ημίχρονο ήταν συγκλονιστικό. Στην αποβολή -όταν συμπλήρωσε φάουλ- του Ανδρίτσου, ο ίδιος ο “Μπέρι” αν θυμάμαι καλά έσκισε τη φανέλα του καθώς πήγαινε στον πάγκο. Για να πω την αλήθεια πάγωσα… Πάνω όμως που η ήττα διαγραφόταν, άρχισε η μάχη καλάθι-καλάθι… Απτόσογλου, Καρυπίδης και οι λοιποί πήραν τελικά τη νίκη εκείνη τη μέρα…
Και το Ε…Ε…Έσπερος δονούσε τη γαλανόλευκη πλευρά του Σπόρτιγκ (το κοινό ήταν πραγματικά μοιρασμένο κυανό και πράσινο) με την οροφή αν θυμάμαι καλά ανοιχτή απ’ τα μέσα του αγώνα και μετά, γιατί η κάπνα των τσιγάρων από την αγωνία για τον νικητή έτεινε να καλύψει τα πάντα…
Τον Έσπερο τον είδα αρκετές φορές από εκεί και μετά. Με στιγμές που ξανάμειναν στην μνήμη μου την ομάδα του Μηνά Γκέκου, μια ομάδα που πίστευε στο όνειρο παραμονής στην Α1 για πρώτη φορά, χάρη και σε ένα μεγάλο σουτέρ τον Άλβιν Γιανγκ. Τελικά το όνειρο αυτό κράτησε λίγο και μετά άρχισαν τα βάσανα.
Εφέτος αφορμή για να ξανασυνδεθώ με τον Έσπερο ήταν μία βράβευση που έχασα, αυτή του Λιβέρη Ανδρίτσου, το φθινόπωρο. Την είδα κατόπιν εορτής, σερφάροντας στο ίντερνετ και έτσι έμαθα για τα νέα του πρωταθλητή και κυπελλούχου ΕΣΚΑΝΑ.
Στο επόμενο ματς στην Καλλιθέα πήγα μια βόλτα για να δώ από κοντά πως ήταν ο νέος Εσπερος.
Εντυπωσιάστηκα. Ο Εσπερος που είχε χάσει στο προηγούμενο ματς εντός από το Λοκρό, εμφανίστηκε τρομερά διψασμένος για τη νίκη και πέρασε σαν σίφουνας με τον Έσπερο Λαμίας. Από τότε έχασα ελάχιστα εφετινά του ματς.
Την Κυριακή στην Αταλάντη η πρώτη σκέψη που είχαν κάποιοι από την παρέα του Εσπέρου ήταν να μπει πούλμαν για όσους ήθελαν να τον ακολουθήσουν στο εκτός έδρας ματς με τον Λοκρό. Νούμερο ικανό δεν συμπληρώθηκε και τέτοιο ταξίδι δεν έγινε. Ήταν όμως μία καλή σκέψη για μία ομάδα που μακριά από την Αθήνα δεν πρέπει να μένει μόνη…
Κάποιοι που ήθελαν να δουν το μεγάλο ματς τόλμησαν να κάνουν τα 150 χιλιόμετρα μέχρι την Αταλάντη, έστω και την τελευταία στιγμή. Ο καιρός άλλωστε άνοιξε μετά τη σαββατιάτικη μπόρα. Ηταν σαν ο Θεός να έβαλε το χέρι του για μια τέτοια εκδρομή. Οι φίλοι του Εσπέρου στο “Αtalanti Arena” μαζεύτηκαν σιγά-σιγά σαράντα. Φουστάνος, Απτόσογλου, Χοντζόπουλος, η σειρά των παλιών παικτών του ’70 ήταν εκεί…
Κάθε φορά που βλέπω τον Απτόσογλου θυμάμαι πως από αυτόν πήρα τα πρώτα μου Converse. Από τον Σιώκο, τον άλλο Βασίλη που είχε μαγαζί αθλητικών ειδών στην Καλλιθέα, μπακ μιας μεγάλης εποχής του Ολυμπιακού, της εποχής Γουλανδρή, αγόραζα “Nike”… Tώρα οι μικροί ξέρουν μόνο τα Intersport στη Θησέως… Άντε να τους εξηγησεις που ήταν το Sport Market…
Η αλήθεια είναι πως για μια Καλλιθέα των 200.000 κατοίκων αυτοί που έφτασαν στην Αταλάντη ήταν λίγοι. Και οι μικροί και μικρές κάτω από τα 30, αν εξαιρέσει κανείς τους συγγενείς των παικτών, ελάχιστοι…
Ο Έσπερος όμως κρατά ψηλά μια σημαία. Είναι ένα σύμβολο μιας Καλλιθέας που πρέπει να θυμάται και κάτι από την ιστορία της, την ιστορία της πόλης που είχε μέχρι και παράρτημα του Γαλλικού Ινστιτούτου. Να ξέρουν τα παιδιά πού ήταν ο Κελέφας (ζαχαροπλαστείο που και εγώ το πρόλαβα μικρός πριν βγουν άλλα πιο μοντέρνα) και πού το βιβλιοπωλείο του Λουκάτου…. Αυτά που έδιναν στην πόλη ταυτότητα. Εγώ θα την δίδασκα και στα σχολεία σαν τοπική ιστορία. Το κάνουν στην Αμερική…
Στο ματς με την Πεντέλη, μια κυρία, συγγενής παίκτη, με ρώτησε: “Εσύ ποιόν έχεις και είσαι εδώ κάθε Κυριακή;” “Κανένα” της απάντησα τότε και με κοίταξε με μια μικρή απορία.
“Τα παιδικά μου χρόνια” θα ήταν όμως η πιο σωστή απάντηση. “Τα παιδικά μου χρόνια”.
|
