Αναδημοσιεύω από www.epohi.gr/kalithea_social_162003.htm

Καλλιθέα: Μια παλιά και σύγχρονη ιστορία

Χωρίς περίσκεψιν,
χωρίς λύπην,
χωρίς αιδώ
μεγάλα κ’ υψηλά τριγύρω μου έκτισαν τείχη

K. Kαβάφης “Τείχη”

Τo ‘φερε η κουβέντα στην παρέα και βαλθήκαμε να θυμόμαστε βραδιές καλοκαιριού, που κάποιοι απ’ εμάς νέοι έφηβοι κατηφορίζαμε στις Τζιτζιφιές για να αγναντέψουμε τη θάλασσα να περπατήσουμε την παραλία από τον Ιππόδρομο ως το Μοσχάτο, και να ξεχαστούμε με τις πενιές του Τσιτσάνη και του Παπαϊωάννου, να αφουγκραστούμε τον καημό του Καζαντζίδη και της Μαρινέλλας. Τα χρόνια πέρασαν και η παραλία κάποια στιγμή μέσα στη χούντα, χάθηκε από τα μάτια μας. Η θάλασσα ξεμάκρυνε στο βάθος του ορίζοντα. Στη θέση της παραλίας βουνά τα μπάζα της Αθήνας της αντιπαροχής.

Πέρασαν κι’ άλλα χρόνια. Στα τέλη της δεκαετίας του ’70, τα πεζοδρόμια της Συγγρού δίπλα στον Ιππόδρομο ξηλωθήκανε, το Γυμναστήριο “Χρυσάφης” της άθλησής μας φαγώθηκε και αυτό, για να γίνει η ταχείας κυκλοφορίας λεωφόρος Συγγρού. Και άλλη λεωφόρος πάνω στα μπάζα, η Ποσειδώνος, εκεί που κάποτε ήταν η παραλία. Μέσα στην πόλη της Καλλιθέας το ίδιο διάστημα, οι πολυκατοικίες γέμιζαν τις αλάνες των παιδιών, τα θερινά σινεμά γίνανε σούπερ μάρκετ, τα αυτοκίνητα πληθύνανε. Κι ύστερα περισσότερες πολυκατοικίες και πιο πολλά αυτοκίνητα και τηλεοράσεις. όμως λιγότερες αλάνες και ακόμη λιγότερα παιδιά να παίζουν.

Και φθάσαμε στις μέρες μας. Η παραλία μπαζώνεται ακόμη περισσότερο και χάνεται πιο πολύ από τα μάτια μας. Γεμίζει κτίρια και τσιμέντο. Για τις “ανάγκες” λέει της Ολυμπιάδας. Ο Ιππόδρομος ξηλώνεται σιγά-σιγά για να γίνει πάρκιγκ των “υψηλών” προσκεκλημένων των Ολυμπιακών αγώνων. Και ο χώρος της Ιζόλα που ονειρευτήκαμε να γίνει πάρκο και σχολείο, θα γίνει λέει υπερμάρκετ. Και η Χαροκόπειος γέμισε τσιμέντο, το ίδιο και ο οίκος τυφλών. Και η πλατεία Δαβάκη “αναπλάθεται” με περισσότερο τσιμέντο και λιγότερα δένδρα. Τα παιδιά δεν αγναντεύουν πια από το παράθυρό τους τη θάλασσα, αγναντεύουν τα “παράθυρα” της τηλεόρασης. Και όλοι περιμένουν το Σαββατοκύριακο να δραπετεύσουν από την πόλη που δεν είναι πια “δική” τους και απλά τους φιλοξενεί.

Αύριο, τι θα γίνει αύριο; Στον Ιππόδρομο θέλουν να χτίσουν ένα μεγάλο πάρκιγκ, και ένα εκθεσιακό κέντρο και αν χωράει και ένα μουσείο και αν χωράει και μια όπερα, και… Και να γεμίσουν την παραλία με κτίρια και καφετέριες, και στην Ιζόλα να κάνουν υπερμάρκετ, και

Ένα παιδί μου λέει: “Μην τους αφήσετε, θέλω και εγώ μια αλάνα να παίζω όπως εσείς όταν είσαστε μικροί, να περπατάω στην παραλία και να αγναντεύω τη θάλασσα. Βαρέθηκα τα “παράθυρα” της τηλεόρασης! ΘΕΛΩ ΝΑ ΖΗΣΩ Σ’ ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΠΟΛΗ !”

Το κοίταξα στα μάτια και του το υποσχέθηκα.