|
Απόσπασμα από το βιβλίο του κ. Δημ. Χιουρέα μέλους του συλλόγου από το 1953 |
 |
||
|
ΠΑΝΑΘΛΗΤΙΚΟΣ ΟΜΙΛΟΣ ΚΑΛΛΙΘΕΑΣ «ΕΣΠΕΡΟΣ» Ίδρυση του «ΕΣΠΕΡΟΥ» |
|||
|
Η οδός Χαροκόπου από την οδό Δημοσθένους μέχρι τη Χαροκόπειο Σχολή, αποτελούσε το κέντρο του αστικού τμήματος της συνοικίας Χαροκόπου. Ήταν ο χώρος όπου «σεργιάνιζαν» οι νέοι και οι νέες («νυφοπάζαρο») και υπήρχαν αρκετά καταστήματα. Ήταν μια γειτονιά μικρομεσαίων αστών, με αναπτυγμένες φιλικές συντροφιές και με ψυχολογία εντίμων νυκοκυραίων, που διατηρούσαν τον κοινωνικό ιστό. Το 1943 ήταν μια δύσκολη περίοδος της Κατοχής, γιατί οι κατακτητές εφάρμοζαν ολοένα και πιο σκληρά μέτρα κατατρομοκράτησης του λαού, που αντιδρούσε όμως με αυξημένο το αίσθημα της ανυπακοής και της αντίστασης. |
Δημ. Καρεζόπουλος. |
||
|
Μια συντροφιά γειτόνων και φίλων που την αποτελούσαν οι Σπύρος Κοσμίδης ζαχαροπλάστης (κοντά στη συμβολή Χαροκόπου και Θησέως), αδελφοί Δημήτρης και Πολυζώης Καρετζόπουλος που διατηρούσαν κατάστημα τροφίμων (απέναντι απ’ το ζαχαροπλαστείο Σπ. Κοσμίδη), Λάζαρος Αντωνιάδης ηλεκτρολόγος τεχνικός επιχειρηματίας (κατοικούσε στη γειτονιά) και Αγάπιος Τιγλίογλου υπάλληλος του γειτονικού εργοστασίου «Ελβιέλα», είχαν το «στέκι» τους στο ζαχαροπλαστείο του Κοσμίδη. Εκεί οι συζητήσεις ήσαν ελεύθερες, γιατί μεταξύ τους είχε αναπτυχθεί θερμό κλίμα φιλίας και εμπιστοσύνης, έτσι ώστε εκτός από τα καθημερινά θέματα που συζητούσαν ρουτίνας, οι συζητήσεις «διολίσθαιναν» και στην κατάσταση που διαμόρφωναν οι κατακτητές. Το κλίμα αυτό ξεπερνούσε τη φοβία των κατακτητών, άνοιγε περιθώρια που ζητούσαν να βρουν κάποια ενεργό αντίδραση σαν διέξοδο, ήταν ένας προβληματισμός. Βέβαια ανάμεσα στα συζητούμενα θέματα ήσαν και τα αθλητικά γιατί όλοι τους ήσαν φίλαθλοι. Σημειώνω ότι τις σκέψεις αυτές τις διεπίστωσα από προσωπικές συζητήσεις που είχα με τους ιδρυτές και άλλους από τον περίγυρο χώρο του Συλλόγου εκείνης της εποχής, μερικοί από τους οποίους είχαν ήδη ενταχθεί στην Εθνική Αντίσταση. |
Σπύρος Κοσμίδης. |
||
|
Ο προβληματισμός αυτός βρήκε διέξοδο από ένα γεγονός που έγινε και η αιτία της ίδρυσης του «Εσπέρου» (κατά τη διήγηση του Λουκά Καρετζόπουλου που ήταν και ο πρώτος τερματοφύλακας του «Εσπέρου»). Στις Τζιτζιφιές υπήρχε ένας συνοικιακός σύλλογος ονομαζόμενος «Αιολικός», ο οποίος παρείχε κατά στοιχειώδη τρόπο τις δυνατότητες να παίζουν μπάλα τα παιδιά της γειτονιάς τους, αφού μάλιστα υπήρχε και σχετικά «αλάνα». Εκεί κατέφευγαν και τα παιδιά από του Χαροκόπου για να παίξουν μπάλα, αφού στην περιοχή τους δεν υπήρχαν τέτοιες προϋποθέσεις. Όμως, η ταλαιπωρία ήταν μεγάλη όχι μόνο λόγω της απόστασης, αλλά ακόμη και από το ότι ο «Αιολικός» δεν τους επέτρεπε πάντοτε να παίξουν. Μια μέρα, ο Λουκάς με την παρέα του, που αναγκάστηκαν να γυρίσουν «άπρακτοι» από τις Τζιτζιφιές αφού δεν τους άφησαν να παίξουν, κάθησαν στο πεζοδρόμιο του ζαχαροπλαστείου του Κοσμίδη και εκεί «έκλαιγαν τη μοίρα τους». Ο Κοσμίδης είδε τα γειτονόπουλα στο «χάλι» τους, τα πλησίασε και άκουσε τα «μαύρα» παράπονά τους. Έτσι μέσα στην καθημερινή «θεματολογία» συζητήσεων της συντροφιάς μπήκε και το παράπονο των παιδιών της γειτονιάς και τότε ξεπήδησε η ιδέα «δε φτιάχνουμε κι εμείς ένα σύλλογο για τα παιδιά της γειτονιάς μας;» (όλα τα σχετικά με την ίδρυση είναι μαρτυρίες του εκ των ιδρυτών του συλλόγου Σπ. Κοσμίδη σε επικοινωνία μαζί του). Ήταν το ερέθισμα – διέξοδος στην προβληματική τους να ιδρύσουν ένα αθλητικό σύλλογο, ο οποίος θα εκάλυπτε τις αθλητικές ανάγκες των παιδιών του Χαροκόπου. Σύγχρονα εκεί θα μπορούσαν να μαζεύονται όχι μόνο οι νέοι, αλλά ακόμη οι γονείς και οι φίλαθλοι, για να ασχολούνται σε μια προσπάθεια ευρύτερης κοινωνικής επικοινωνίας, έτσι ώστε θα ήταν δυνατή η διατήρηση υψηλού πατριωτικού φρονήματος και συνοχής του γύρω κοινωνικού ιστού. Εδώ θα πρέπει να σημειώσομε ότι στα πλαίσια αυτά, και μεταγενέστερα, έγινε δυνατή η συνύπαρξη στο Σύλλογο διαφόρων αντιστασιακών απόψεων και τελικά ο Σύλλογος λειτούργησε αδιατάραχα με πλήρη αλληλοσεβασμό των μελών του, μέσα και στις πιο δύσκολες διχαστικές περιόδου του τόπου μας. Οι συζητήσεις συνεχίστηκαν για τα θέματα που θα έπρεπε να περιέχει το καταστατικό σύμφωνα με τις απόψεις τους που ήταν σαφείς ως προς τους σκοπούς του Συλλόγου. Δηλαδή από τη μια μεριά αθλητικές δραστηριότητες και από την άλλη μορφωτικές – πολιτιστικές. |
Λάζαρος Αντωνιάδης. |
||
|
Η ονομασία του συλλόγου έγινε ένα βραδάκι, όταν η συντροφιά καθόταν σε ένα τραπεζάκι στο πεζοδρόμιο του ζαχαροπλαστείου Κοσμίδη και κατά τη συζήτηση προέκυψε η ονομασία του Συλλόγου. Τότε, ο Πολυζώης Καρετζόπουλος αιφνιδίασε όλους, σηκώθηκε όρθιος και δείχνοντας στον ουρανό ένα αστέρι είπε «θα τον ονομάσουμε Έσπερο» και η συντροφιά δέχτηκε την πρόταση και καταγράφηκε η ονομασία. Όταν οι συζητήσεις κάλυψαν όλες τις απόψεις και κατέληξαν σε συγκεκριμένες προτάσεις, έδωσαν τα κείμενα στον Λάζαρο Αντωνιάδη να αναλάβει τις παραπέρα ενέργειες σύνταξης του καταστατικού. Η συντροφιά, αφού προστέθηκαν σ’ αυτήν και οι Αλεξ. Κούρος και Βασ. Μιχαηλίδης, συνεδρίασε στις 15 Ιουνίου 1943 στο σπίτι του Σ. Κοσμίδη (Αμαζόνων 34) και εκεί υπογράφηκε η ίδρυση του Συλλόγου και συγκροτήθηκε προσωρινό Διοικητικό Συμβούλιο που απετελείτο από τους: Καρετζόπουλο Δημ. Πρόεδρο, Αντωνιάδη Λάζαρο Αντιπρόεδρο, Κοσμίδη Σπύρο Γεν. Γραμματέα, Τιγλίογλου Αγάπιο Γεν. Αρχηγό και Έφορο, Αλεξ. Κούρο Ταμία και μέλη Καρετζόπουλο Πολυζώη και Μιχαηλίδη Βασ. Τα παραπάνω μέλη ανέλαβαν την υποχρέωση ο καθένας από το περιβάλλον του να εγγράψει νέα μέλη και όταν ο αριθμός των μελών έφθασε περίπου τους 100, έγινε Γεν. Συνέλευση στις 20 Ιουλίου 1943 και ψηφίστηκε το καταστατικό (άρθρο 30ό του καταστατικού). Κατόπιν αυτού, ο Λάζαρος Αντωνιάδης ανέλαβε να διεκπεραιώσει όλες τις απαιτούμενες διαδικασίες για την έγκριση του καταστατικού, πράγμα που έγινε με την υπ’ αρ. 5743/1943 απόφαση του Πρωτοδικείου Αθηνών. |
Αριστερά: Πολυζώης Καρετζόπουλος. Μέλος του πρώτου Δ.Σ. του “ΕΣΠΕΡΟΥ” και “νονός”. |
||
