Tag Archives: Καλλιθέα (πρόσωπα)

“Έφυγε” ο Λάκης Μιχαηλίδης

Leave a Reply

Πέθανε πλήρης ημερών ο ΛΑΚΗΣ (ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ) ΜΙΧΑΗΛΙΔΗΣ. Ο πατέρας του ΛΑΚΗ υπήρξε ιδρυτικό μέλος του Π.Ο.Κ. ΕΣΠΕΡΟΣ. Ο ίδιος ο ΛΑΚΗΣ υπήρξε μέλος του Π.Ο.Κ. ΕΣΠΕΡΟΣ και ιδρυτικό μέλος του Γ.Σ. ΚΑΛΛΙΘΕΑ. Ο ΛΑΚΗΣ συμμετείχε επί σειρά ετών στο Δ.Σ. του Γ.Σ. ΚΑΛΛΙΘΕΑ. Διετέλεσε επίσης έφορος του Κλειστού Δημοτικού Γυμναστηρίου ΕΣΠΕΡΟΣ. Ο γιος του ΛΑΚΗ υπήρξε πετοσφαιριστής του Π.Ο.Κ. ΕΣΠΕΡΟΣ. Η κόρη του ΛΑΚΗ συμμετείχε στο Δ.Σ. του Π.Ο.Κ. ΕΣΠΕΡΟΣ. Η εγγονή του ΛΑΚΗ υπήρξε αθλήτρια του Π.Ο.Κ. ΕΣΠΕΡΟΣ.

Το esperos.com εκφράζει τα θερμά του συλλυπητήρια στην οικογένεια του ΛΑΚΗ ΜΙΧΑΗΛΙΔΗ, τον οποίο θα αποχαιρετίσουμε την Τρίτη 31 Ιανουαρίου στις 11.30 από το Νεκροταφείο Καλλιθέας.

Μπάσκετ ανδρών: Ο ΕΣΠΕΡΟΣ και ο ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΤΣΑΚΙΡΗΣ

Leave a Reply

Με τον τελευταίο φετινό αγώνα της προσεχούς Κυριακής 8 Μαϊου ΕΣΠΕΡΟΣ-ΝΕΑ ΚΗΦΙΣΙΑ οιλοκληρώνεται η καριέρα του ΔΗΜΗΤΡΗ ΤΣΑΚΙΡΗ ως καλαθοσφαιριστή.

Ο ΔΗΜΗΤΡΗΣ ξεκίνησε στην Α2′ Εθνική με τον ΕΣΠΕΡΟ το 1992 και τελειώνει με τον ΕΣΠΕΡΟ πάλι στη Β’ Εθνική το 2022, ύστερα από τριάντα (30) χρόνια.

Η διοίκηση, οι προπονητές, οι συναθλητές και οι φίλοι του ΕΣΠΕΡΟΥ θα τιμήσουμε με την παρουσία μας τον ΔΗΜΗΤΡΗ ΤΣΑΚΙΡΗ στον αγώνα της Κυριακής.

Το esperos.com ετοίμασε για τον ΔΗΜΗΤΡΗ ΤΣΑΚΙΡΗ το πιο πάνω βίντεο.

Μπάσκετ γυναικών: Δήμητρα Ζαπουνίδου. Από τον ΕΣΠΕΡΟ στην ΕΘΝΙΚΗ

Leave a Reply

Η Δήμητρα Ζαπουνίδου, αρχηγός της πρώτης στην ιστορία Εθνικής Ελλάδος μπάσκετ γυναικών, υπήρξε από τις πρωτοπόρους της γυναικείας ελληνικής καλαθοσφαίρισης.

Γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Καλλιθέα. Είναι 87 ετών, έχει δύο κόρες που ακολούθησαν τα βήματά της στον αθλητισμό και δύο εγγόνια.

«Η μητέρα μου ήρθε το 1922 στην Ελλάδα. Ήταν Πόντια και περήφανη. Εδώ μας έκανε. Ζούσαμε στην Καλλιθέα. Είμαι βέρα Καλλιθεάτισα.

Ο ΕΣΠΕΡΟΣ (το παλαιό γήπεδο της Θησέως) ήταν στην απέναντι γωνία από το σπίτι μου. Κάθε Κυριακή είχε πρωτάθλημα βόλεϊ και πήγαινα και έβλεπα. Μου άρεσε πάρα πολύ. Μια μέρα με πλησιάζει ένας —ήμουν 15 χρονών τότε— και μου λέει:

—Έλα εδώ μικρή. Σε βλέπω και έρχεσαι συχνά. Είσαι ΕΣΠΕΡΟΣ; Σου αρέσει;

— Πάρα πολύ, του λέω.

—Γιατί δεν έρχεσαι εδώ στο βόλεϊ να γίνεις κι εσύ αθλήτρια;

— Μα, δεν έχω λεφτά, του απαντάω.

Έτσι νόμιζα, ότι πληρώνουν. Ότι όλες οι κοπέλες εκεί ήταν πλουσιοκόριτσα.

—Ποια λεφτά, κοριτσάκι μου; Δεν πληρώνεις εδώ.

—Αλήθεια μου λέτε;

Και έτσι ξεκίνησα. Πήγα για προπόνηση (στο βόλεϊ γυναικών) και πέταγα.

Είχα μια φίλη. Εκείνη με έκανε μπασκετμπολίστρια. Κάναμε μαζί προπόνηση και αυτή πήγαινε στο καλάθι. Μου είπε να πάω μαζί της, αλλά εγώ δίσταζα. Μια μέρα πήγα και σουτάρω και είδα ότι μου αρέσει πάρα πολύ.

Μαθαίνω ότι αρχίζει το γυναικείο πρωτάθλημα, αλλά ο ΕΣΠΕΡΟΣ δεν είχε γυναικείο μπάσκετ. Πηγαίνω μόνη μου στον ΠΑΝΙΩΝΙΟ. Μπαίνω μέσα και αρχίζω να παίζω. Έρχεται ένας και με ρωτάει ποια είμαι και του λέω όλη την ιστορία. Εκείνος τότε μου ζήτησε να μπω στην ομάδα, γιατί ήμουν πολύ καλή. Ο ΕΣΠΕΡΟΣ όμως δεν με έδινε. Τους λέω:

—Μην μου κόψετε την μεγάλη μου αγάπη. Αν κάνετε γυναικείο μπάσκετ, θα γυρίσω.

Έτσι πήγα στον ΠΑΝΙΩΝΙΟ.

Αρχίζει το πρωτάθλημα το 1951. Ήμασταν τότε 6 ομάδες, πολύ καλές όλες και μεγάλες παίκτριες. Έκανα κάτι παιχνίδια για την ηλικία μου! Ένιωθα φανταστικά. Και πήραμε το πρωτάθλημα εκείνη τη χρονιά. Από τότε ξεκίνησε όλη η πορεία μου.

Στη συνέχεια, πήγα στους ΑΜΠΕΛΟΚΗΠΟΥΣ και κάναμε μεγάλη ομάδα. Τότε δημιουργήθηκε η Εθνική ομάδα για πρώτη φορά στην Ελλάδα. Με έκαναν αρχηγό της Εθνικής ομάδας μπάσκετ. Μου είπαν:

—Εσύ θα είσαι.

Εγώ ήμουν ένα απλό κορίτσι και τους είπα:

—Ό,τι θέλετε.

Παίξαμε με τον Λίβανο και κερδίσαμε.

Και τα δέκα χρόνια που έπαιξα μπάσκετ, δούλευα σε εργοστάσιο, από 17 χρονών κοριτσάκι. Από την Καλλιθέα πήγαινα τέρμα Πατησίων με το τραμ και έκανα μία ώρα. Μετά τη δουλειά πήγαινα και έπαιζα κατευθείαν. Έπαιρνα τα ρούχα για τον αγώνα μαζί. Δεν διαμαρτυρήθηκα ποτέ και δεν ζήτησα τίποτα.

Ήμασταν περήφανες που ήμασταν οι πρώτες γυναίκες που έπαιζαν μπάσκετ. Με τις συμπαίκτριές μου ήμασταν πολύ φίλες. Δεν τις ξεχνάω και μου λείπουν. Ποτέ δεν είπαμε κακή κουβέντα μεταξύ μας. Ήταν όλες πολύ καλές κοπέλες και αθλήτριες».

Το κείμενο προέρχεται από άρθρο στο northbasket.gr με τίτλο: Δήμητρα Ζαπουνίδου: Η πρώτη αρχηγός της Εθνικής μπάσκετ γυναικών βλέπει ακόμα αγώνες.

Το βίντεο δημοσιεύτηκε στο gazzetta.gr με τίτλο:  Ζαπουνίδου: «Κρατάω το ωραιότερο πράγμα του κόσμου, τη μπάλα».

Ποδόσφαιρο: Ο Αιμίλιος, η ΕΛΒΙΕΛΑ και ο ΕΣΠΕΡΟΣ

4 Replies

Σπύρος Βασιλείου, “Παλαιά Σφαγεία ’31”, μελάνι σε χαρτί 23,5 x 32,0 cm.

Σε πρώτο πλάνο ο Ιλισσός και οι εγκαταστάσεις των Παλαιών Σφαγείων τής Αθήνας το 1931, εκεί όπου τότε συγκροτήθηκε ο ομώνυμος προσφυγικός συνοικισμός τής Καλλιθέας. Αμέσως μετἀ, δύο τραμ ανεβοκατεβαίνουν τη Θησέως, η οποία στρίβει στα δεξιά τής εικόνας προς κέντρο Καλλιθέας και Φαληρικό όρμο. Στη μέση ο θεόρατος βρἀχος τού Λόφου Σικελίας και πίσω του τα Νταμάρια, εκεί όπου αργότερα κατασκευάστηκε το Δημοτικό Στάδιο Καλλιθέας. Ο διαγώνιος δρόμος από τη Θησέως προς τη δενδροφυτευμένη Συγγρού μοιάζει με τη Δημοτικού Σταδίου, τη σημερινή Γρηγόρη Λαμπράκη. Μεταξύ των δύο πρώτων παράλληλων με τη Θησέως, τής Εσπερίδων και τής Αμαζόνων (Γρυπάρη), ίσως προβάλλει σε πρώτο πλάνο το εργοστάσιο τής ΕΛΒΙΕΛΑ με το φουγάρο του.

τού Ιορδάνη Παραδεισόπουλου *

Την περασμένη Τετάρτη μού τηλεφώνησε ο Κυριάκος από τα γραφεία τού ΕΣΠΕΡΟΥ:

Continue reading →

Βασίλης Απτόσογλου: Αναμνήσεις 1962-1973, μέρος 2ο

1 Reply

O Βασίλης Απτόσογλου ξεδιπλώνει το δεύτερο μέρος των αναμνήσεών του από την περίοδο 1968-1973 στον ΕΣΠΕΡΟ και από το καινούργιο γήπεδό του στον Λόφο Σικελίας.

Βασίλης Απτόσογλου: Αναμνήσεις 1962-1973, μέρος 1ο

1 Reply

O Βασίλης Απτόσογλου ξεδιπλώνει τις αναμνήσεις του από την περίοδο 1962-1973 στον ΕΣΠΕΡΟ και από τις μέρες στον προσφυγικό συνοικισμό Κουντουριώτη στην Καλλιθέα, στην αυλή της Χαροκοπείου.

Μπάσκετ ανδρών: Μνήμη Κώστα Μπατή

Leave a Reply

Την περίοδο 1985-86 το πρωτάθλημα Β’ Εθνικής, της τότε δεύτερης ιεραρχικά κατηγορίας μπάσκετ, διεξήχθη όπως και φέτος σε τέσσερις ομίλους (δύο βορρά και δύο νότου). Η τελική βαθμολογία του 1ου Ομίλου Νότου της Β’ Εθνικής, στον οποίο συμμετείχε ο ΕΣΠΕΡΟΣ, ήταν η εξής:

Continue reading →

Μπάσκετ ανδρών: Οι χρυσές ομάδες του Περικλέους

Leave a Reply

ΕΣΠΕΡΟΣ εναντίον ΠΑΠΑΓΟΥ στη Β’ Εθνική και ο ΠΕΡΙΚΛΗΣ ΤΑΥΡΟΠΟΥΛΟΣ συνδέει τις δύο ομάδες, τις μεγάλες τους στιγμές και όμορφες μπασκετικές ιστορίες. Γράφει ο Νίκος Μπουρλάκης στο basketblog.gr:

Πριν από δύο χρόνια είχα γράψει για την επιστροφή του …Σαντάμ στην ομάδα του ΠΑΠΑΓΟΥ. Κόντευαν 30 χρόνια από τότε που ο ΠΕΡΙΚΛΗΣ ΤΑΥΡΟΠΟΥΛΟΣ είχε αφήσει πίσω του μια πολύ όμορφη ιστορία που είχε γράψει μαζί με μια υπέροχη παρέα. Άνοδος από την Β’ στην Α2 και μετά στην Α1 και μετά παραμονή. Αλλεπάλληλες άνοδοι κι επιτυχίες για μια ομάδα-θαύμα όπως την αποκαλούσαν τότε.

Για να πάει στους «Στρατηγούς» είχε αποχωρήσει από τον ΕΣΠΕΡΟ. Τη δική του ομάδα. Εκεί μεγάλωσε, εκεί αγωνίστηκε εκεί είχε τις πρώτες του μεγάλες επιτυχίες ως προπονητής. Μαζί ανέβηκαν στην Α2 και στην πρώτη χρονιά της ομάδας εκεί (1987-1988), με ρεκόρ 11-11 ισοβάθμησαν στην 5η θέση με πολύ ισχυρές ομάδες, όπως ο ΠΑΟ ΔΙΟΙΚΗΤΗΡΙΟΥ και ο ΙΩΝΙΚΟΣ ΝΙΚΑΙΑΣ.

Οι βάσεις είχαν μπει. Ο ΤΑΥΡΟΠΟΥΛΟΣ άφησε τον ΕΣΠΕΡΟ στην Α2, πανέτοιμο για την Α1 όπως κι έγινε με τον Απόστολο Κόντο στο τιμόνι. Πήγε στην Β’ Εθνική κι έκανε το θαύμα του με την ομάδα του ΠΑΠΑΓΟΥ. Τον ΕΣΠΕΡΟ τον βλέπαμε πολύ τότε… Ο Δεμέναγας, ο Τόλιας, ο Γκότσης, ο Νικητόπουλος, ο Μαριάτος, ο Σπανουδάκης, ο μακαρίτης (ακούγεται σαν ψέμα) Μπατής, ο Παπαδάκης, ο Δέδες αλλά και ο …δικός μας από την ΕΣΤΙΑ ΦΙΛΙΑΣ, ο Παύλος Μουζακιώτης ήταν μια σπουδαία ομάδα.

Οι παλιοί θυμούνται ότι ο ΕΣΠΕΡΟΣ τα προηγούμενα χρόνια είχε πουλήσει στον ΠΑΝΑΘΗΝΑΪΚΟ δύο σπουδαία ταλέντα: Τον Λιβέρη Ανδρίτσο, που καταξιώθηκε και τον Δημήτρη Δημακόπουλο. Ένα παιδί που -κατά την ταπεινή μου άποψη- είναι μέσα στα πέντε καλύτερα ταλέντα που έβγαλε ποτέ το ελληνικό μπάσκετ. Το γιατί δεν αγωνίστηκε στο επίπεδο που θα μπορούσε δεν είναι της παρούσης. Εμείς βλέπαμε εκείνη την ομάδα που ήταν «φάμπρικα», συνέχεια έκανε παραγωγή παικτών. Κι αυτή είναι μια άλλη ιστορία, που πιθανότατα θα τη συζητήσουμε κάποια άλλη φορά.

Επιστρέφουμε στο καλοκαίρι του 1988. Ο ΤΑΥΡΟΠΟΥΛΟΣ αποχωρεί από τον ΕΣΠΕΡΟ κι αναλαμβάνει τον ΠΑΠΑΓΟΥ. Στο τέλος της σεζόν, ο ΕΣΠΕΡΟΣ γιορτάζει την άνοδο στην Α1 και ο ΠΑΠΑΓΟΥ στην Α2. Και στις 20 Δεκεμβρίου του 1989, ανταμώνουν. Στο Κύπελλο…

Ο ΠΑΠΑΓΟΥ προηγείται στο πρωτάθλημα της Α2 και ετοιμάζεται για μια ακόμα υπέρβαση. Την άνοδο στην Α1. Πιο πριν όμως ο ΤΑΥΡΟΠΟΥΛΟΣ κάνει ένα ακόμα μικρό θαύμα. Αποκλείει (92-83) τον ΕΣΠΕΡΟ, την ομάδα της καρδιάς του, που μάλιστα είχε και πλεονέκτημα καθώς διέθετε ξένο παίκτη (τον Νεμπόισα Μιλόσεβιτς).

Οι «Στρατηγοί» στα ημιτελικά (ηττήθηκαν από τον μεγάλο ΑΡΗ της εποχής), ο ΕΣΠΕΡΟΣ στο πρωτάθλημα. Στο τέλος της σεζόν ο ΤΑΥΡΟΠΟΥΛΟΣ γιόρτασε μια ακόμα άνοδο με τον ΠΑΠΑΓΟΥ, ο ΕΣΠΕΡΟΣ μετά από μια πολύ αξιοπρεπή σεζόν, δεν τα κατάφερε και υποβιβάστηκε στην Α2.

Όταν ο ΤΑΥΡΟΠΟΥΛΟΣ επέστρεψε στου ΠΑΠΑΓΟΥ, είχε ιστορική σημασία. Λέγαμε ότι συνέβη αυτό μετά από 27 χρόνια! Τι να πούμε για τον ΕΣΠΕΡΟ… Ο Πέρης επέστρεψε στην Καλλιθέα, στο σπίτι του, στον ΕΣΠΕΡΟ, στην αγάπη του, την ομάδα της ζωής του, μετά από 32 χρόνια!!! Με άλλους στόχους, αλλά με το ίδιο μεράκι.

Τι είναι ο ΕΣΠΕΡΟΣ για τον ΤΑΥΡΟΠΟΥΛΟ; Η αγάπη του… Αλλά με τις ίδιες αρχές και χωρίς ρομαντισμούς κι ευαισθησίες. Όπως παλιά… Με τον αδερφικό του φίλο και παλαιό παράγοντα του ΕΣΠΕΡΟΥ Νίκο Καράμπελα, έχουν να θυμηθούν πολλά! Από τις εποχές που ο ΤΑΥΡΟΠΟΥΛΟΣ …έβαζε τον Καράμπελα να τρέχει να βρει στις 5 το πρωί γάλατα στους παίκτες για την προπόνηση! Μέχρι τότε που ο Καράμπελας ήταν ο ΜΟΝΑΔΙΚΟΣ από το Δ.Σ. που είχε εισηγηθεί την απόλυση του ΤΑΥΡΟΠΟΥΛΟΥ, θεωρώντας ότι είχε προσπεράσει μια άτυπη συμφωνία που υπήρχε με τη διοίκηση.

Και ξέρετε τι λένε ακόμα; Τριανταπέντε χρόνια (περίπου) μετά; «Φυσικά κι έπρεπε να εισηγηθώ την απόλυσή του γιατί ήταν το σωστό» λέει ο Καράμπελας. «Εκεί κατάλαβα ότι έχω ένα φίλο ζωής γιατί δε μου χαρίστηκε λόγω της φιλίας μας. Τέτοιοι άνθρωποι μ’ αρέσουν» λέει ο ΤΑΥΡΟΠΟΥΛΟΣ. Ακόμα και τώρα μαζί θα τους βρείτε, να είστε σίγουροι… Στον ΕΣΠΕΡΟ πλέον. Στην αγάπη τους.

Τάκης Κουρτίδης: ένας μύθος

Leave a Reply

24 Ιουνίου 1956, Λεωφόρος Αλεξάνδρας.

Τελικός Κυπέλλου Ελλάδος: ΑΕΚ-ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ 2-1.

Σκόρερς: 22’ Χανιώτης, 67’ Κανάκης – 26’ Δαρίβας.

ΑΕΚ: Σεραφείδης, Παραγιός, Καρακατσάνης, Τσαγγάρης, Ζωγράφος, Πούλης, Εμμανουηλίδης, Κανάκης, Χανιώτης, Σταματιάδης, Κουρτίδης.

O TAKHΣ ΚΟΥΡΤΙΔΗΣ πέμπτος από αριστερά στην απονομή.

Είναι κάποιοι άνθρωποι που δεν περιμένουν τον χρόνο να δημιουργήσει τον μύθο τους. Έχουν το χάρισμα να είναι μύθοι από γεννησιμιού τους. Ένας τέτοιος εκ γενετής μύθος είναι ο Τάκης Κουρτίδης.

Ο θείος Τάκης ή σκέτα Τάκης, όπως των προσφωνούμε, έχει μία σύζυγο, δύο κόρες, τέσσερις αδελφές, έναν αδελφό, δέκα ανίψια, έναν εγγονό και κάμποσα εγγόνια των αδελφών του.

Για όλους μας είναι ένας μύθος. Όταν λες Τάκης, έρχονται αυθόρμητα στο μυαλό αμέτρητες ηρωικές ιστορίες, που είτε αφορούν τον προσωπικό μας χρόνο, καθώς με κάποιο μαγικό τρόπο ήταν πάντα παρών και στα καλά και στα άσχημα, είτε αφορούν τον ευρύτερο χρόνο και έχουν μεταφερθεί από στόμα σε στόμα. Για την εποχή, που παιδάκι την περίοδο της ιταλικής κατοχής έκανε τον λούστρο στους Ιταλούς, που τον συμπάθησαν και του έδιναν τρόφιμα για την οικογένειά του. Για την εποχή που ήταν ποδοσφαιριστής του Εσπέρου και τον διεκδικούσαν η ΑΕΚ και ο Εθνικός και τελικά τον πήρε η ΑΕΚ. Για τις ηρωικές λεπτομερείς περιγραφές ποδοσφαιρικών αγώνων. Για τη διαρκή παρουσία του στα σημαντικά και τα ασήμαντα γεγονότα της ζωής μας. Ιδιαίτερα τα αγόρια της οικογένειας, που είχαν αμεσότερη σχέση μαζί του, έχουν να αφηγηθούν άπειρες προσωπικές και μυθικές ιστορίες συνυφασμένες με τον Τάκη.

Όμως κι εγώ, αν κι έχω πολλές ιστορίες να διηγηθώ που με αφορούν άμεσα, παραταύτα θα επικεντρωθώ σε μια, από τις ευτυχέστερες της ζωής μου, που αυθόρμητα ήρθε στο μυαλό μου χθες οδηγώντας στην παραλιακή, συνειδητοποιώντας ότι σηματοδοτεί την απαρχή της μυθοποίησής του στο μυαλό μου.

Την δεκαετία του ’60 ο Τάκης ήταν ένας από τους ελάχιστους, πιθανόν ο μοναδικός, του περιβάλλοντός μας που οδηγούσε αυτοκίνητο. Νομίζω ότι ήταν ένα Ford Taunus. Τις ζεστές μέρες του καλοκαιριού φόρτωνε σε αυτό τις αδελφές και τα ανίψια του και μας πήγαινε στη θάλασσα για μπάνιο. Η εικόνα παρέπεμπε σε ταινία του ιταλικού νεορεαλισμού, με το υπερφορτωμένο αυτοκίνητο, τις αδελφές με τα χρωματιστά φορέματα και τα μαντίλια, τα παιδιά με τα κοντά παντελονάκια, τα φουστανάκια και τα καπέλα, τα καλάθια με τα φρούτα και τα σάντουιτς, με γέλια και τραγούδια. Οδηγούσε στην παραλιακή και όταν φτάναμε στο Καβούρι, έστριβε δεξιά και καθώς πλησιάζαμε το εκκλησάκι του Αη Γιώργη, έβγαζε τον κορμό του σώματός του έξω από το παράθυρο του αυτοκινήτου και οδηγώντας όρθιος άπλωνε το χέρι, έπιανε το σχοινί της καμπάνας της εκκλησίας και τη χτυπούσε δυνατά, με τον ήχο να απλώνεται μέσα στο πευκοδάσος. Αυτή η μαγική σκηνή επαναλαμβανόταν κάθε φορά που πηγαίναμε στο Καβούρι, δημιουργώντας την αγωνιώδη προσμονή αν θα τολμήσει το εγχείρημα και αν θα τα καταφέρει. Πάντα το επιχειρούσε και πάντα τα κατάφερνε. Αυτή η πρωταρχική ιστορία εγκατέστησε τον Τάκη ως μύθο στο μυαλό μου.

Από τότε ακολούθησαν και άλλες ιστορίες εξ ίσου μυθικές.

Το αγωνιώδες ερώτημα που αναδύθηκε στιγμιαία στο μυαλό μου είναι σε τι τρέπεται ένας μύθος όταν πεθαίνει; Η απάντηση ήρθε άμεσα και καταλυτικά: τον μύθο δεν τον αγγίζει ο θάνατος, ο μύθος είναι εσαεί παρών.

Για τον αγαπημένο μου θείο Τάκη

Πολύνα Παραδεισοπούλου