|
Το 1965 γυρίστηκε η ταινία «Για Λίγα Ακόμη Δολλάρια» (For a Few Dollars More), η οποία εμφανίστηκε στους ελληνικούς κινηματογράφους με τον τίτλο «Μονομαχία στο Ελ Πάσο».
Ήταν η δεύτερη της τριλογίας των «spaghetti western» του Ιταλού σκηνοθέτη Σέρτζιο Λεόνε με πρωταγωνιστή τον Κλιντ Ήστγουντ. Είχε προηγηθεί το 1964 η «Για μια Χούφτα Δολλάρια» (For a Fistful οf Dollars) και ακολούθησε το 1966 «Ο Καλός, ο Κακός και ο Άσχημος» (The Good, the Bad and the Ugly).
Από την ταινία «Μονομαχία στο Ελ Πάσο» προέρχεται και η ονομασία που δόθηκε στο Δημοτικό Στάδιο Καλλιθέας.
«Ελ Πάσο» ονόμασαν αρχικά οι Καλλιθεάτες φίλαθλοι το νέο ανοιχτό γήπεδο μπάσκετ του ΕΣΠΕΡΟΥ, που κατασκευάστηκε στο ψηλότερο και ακραίο σημείο της πόλης, πάνω στους γκρεμούς, όταν η δικτατορία κατάργησε το 1967 το παλιό γήπεδο επί της Θησέως, μπροστά από τη Χαροκόπειο.
Το νέο ανοιχτό γήπεδο, στη θέση του οποίου βρίσκεται τώρα το κλειστό γυμναστήριο «ΕΣΠΕΡΟΣ», λειτούργησε για πρώτη φορά το 1969, τρία χρόνια πριν αρχίσει η ΚΑΛΛΙΘΕΑ να αγωνίζεται στο Δημοτικό Στάδιο, πράγμα που έγινε το φθινόπωρο του 1972.
Το μικρό ποδοσφαιρικό γήπεδο είχε διαμορφωθεί αρχικά ως προπονητήριο με πρωτοβουλία του ΕΣΠΕΡΟΥ τη δεκαετία του 1950 και ήταν γνωστό απλώς ως «Νταμάρια» μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του 1970. Καθώς μεγάλωνε σε διαστάσεις με τους εκβραχισμούς και τις εκσκαφές, αποκτούσε εξέδρες και ετοιμαζόταν σιγά-σιγά να φιλοξενήσει την ομάδα της ΚΑΛΛΙΘΕΑΣ μετά τη συγχώνευση του 1966 και τον προβιβασμό στη Β’ Εθνική το 1969, οι νεαροί οπαδοί της άρχιζαν να συζητούν αναμεταξύ τους την ονομασία που θα του έδιναν. Ακούστηκαν προτάσεις όπως «Νταμαρακάνα» (από το Μαρακάνα του Ρίο), «Νταμαριαχάρα» (από τη Γκουανταλαχάρα τού Μουντιάλ τού Μεξικού τού 1970), «Σαν Νταμίρο» (από το Σαν Σίρο τού Μιλάνου) και άλλες. Όμως το «Ελ Πάσο», που είχε επικρατήσει στο πάνω γήπεδο, επεκτάθηκε και στο κάτω. Από τη στιγμή μάλιστα που φτιάχτηκε και λειτούργησε το κλειστό το 1987, με αποτέλεσμα να χάσουν οι εκεί θεατές την αγριάδα των βράχων και την αίσθηση των γκρεμών, ως «Ελ Πάσο» εννοούν πια όλοι το ποδοσφαιρικό γήπεδο της ΚΑΛΛΙΘΕΑΣ.
Οι ταινίες του Λεόνε υπήρξαν και οι τρεις αριστουργήματα. Εντυπωσιακό στοιχείο ήταν επίσης η μουσική τους, γραμμένη από τον Έννιο Μορρικόνε. Το μουσικό θέμα της δεύτερης ταινίας «Μονομαχία στο Ελ Πάσο» αποτέλεσε κατά καιρούς τον ύμνο της ποδοσφαιρικής ΚΑΛΛΙΘΕΑΣ.
|
