Οκτώβρης 1968. Ξεκινά η τρίτη χρονιά της ιστορίας της ποδοσφαιρικής «Καλλιθέας». Πρεμιέρα με τη Δόξα Βύρωνος. Γηπεδούχοι στο γήπεδο Αλίμου. Νίκη με 4-1.

2ο ματς με τον Άρη Πετρούπολης στα Λιόσια:
– Ο «Έσπερος» είσαστε παιδιά;
– Όχι. Η «Καλλιθέα».
– Καλά κι εμείς δεν είμαστε ο «Άρης Αθηνών», αλλά ο «Άρης Πετρούπολης».
«Έσπερος» και «Άρης Αθηνών» (Σεπολίων) συναντήθηκαν συχνά στα γήπεδα τις δεκαετίες του 1940, 1950 και 1960. Τώρα ο ποδοσφαιρικός «Έσπερος» συγχωνεύθηκε στην «Καλλιθέα» και ο «Άρης», σε αναζήτηση στέγης, μετακόμισε από τα Σεπόλια στην Πετρούπολη. Νικάμε 1-0.

3ο παιχνίδι έξω πάλι, με τον «Αττικό» στο γήπεδο του Ηφαίστου. Μεγάλη και παλιά ιστορία ο «Αττικός» Κολωνού. Νικάμε 4-0. Φέτος κάτι φαίνεται ότι πάει να γίνει. Τρεις αγώνες, τρεις νίκες. Οι δύο εκτός.

4ο ματς με την «Αργυρούπολη» εντός, στον Άλιμο. Αήττητοι κι αυτοί και με ένα φοβερό επιθετικό, τον Κοσμά Πεσιρίδη, που έγραψε αργότερα ιστορία με τη φανέλα της «Καλλιθέας». Δραματικό παιχνίδι υπό συνεχή βροχή. 2-2.

5ο ματς εκτός με άλλη ιστορική ομάδα, τη «Δάφνη Αθηνών» (Μεταξουργείου) στο γήπεδο του Ηφαίστου Περιστερίου. Λες και ξαναβλέπουμε μπροστά μας όλη την ποδοσφαιρική ιστορία του «Έσπερου»: Άρης Αθηνών, Αττικός Κολωνού, Δάφνη Μεταξουργείου… Ισοπαλία 1-1.

6ο ματς και δεύτερο μεγάλο ντέρμπι στον Άλιμο με τα «Πετράλωνα». Τοπικό ντέρμπι στο γήπεδο αλλά και στο Γυμνάσιο Καλλιθέας. Νικάμε 2-0, πατάμε σταθερά στην κορυφή και κάνουμε πλάκα στους Πετραλωνίτες συμμαθητές μας.

7ο και καθοριστικό παιχνίδι στου Ζωγράφου με τον «Αστέρα». Η μεγάλη ποδοσφαιρική κόντρα της δεκαετίας του 1950 επαναλαμβάνεται. Ο «Αστέρας Αθηνών» (Γκύζη) είναι τώρα «Αστέρας Ζωγράφου» και ο «Έσπερος», ο τότε αντίπαλός του, είναι τώρα «Καλλιθέα». Νικάμε 2-0.

Ουσιαστικά είμαστε πρωταθλητές από τα μέσα κιόλας του 1ου γύρου, μέχρι το τέλος του οποίου νικάμε εντός τον ΠΟ Ψυχικού 3-1 (γηπ. Αλίμου), εκτός την ΑΕ Χαλανδρίου 4-0, φέρνουμε ισοπαλία εντός με τον Πλάτωνα 1-1 και κλείνουμε τον γύρο με νίκη εκτός επί της ΑΕ Αμπελοκήπων 4-1 (γηπ. Ηλυσιακού).

Πόσα παιχνίδια είδα από τα έντεκα; Πήγα σε όλα, αλλά έχασα ένα! Πήγα και στο παιχνίδι του Χαλανδρίου, αλλά διακόπηκε στο 80′ λόγω βροχής. Όπως ακριβώς και την προηγούμενη χρονιά! Επαναλήφθηκε κάποια Τετάρτη. Εκείνην όμως την Τετάρτη, η παρέα μου κι εγώ είχαμε εισιτήρια για τον αγώνα Ελλάδα-Πορτογαλία στο Καραϊσκάκη. Πήγαμε να δούμε Κολούνια, Εουσέμπιο, Τόρρες, Σιμόες, Αουγκούστο και είδαμε Κούδα, Παπαϊωάννου, Σιδέρη, Δομάζο, Μποτίνο. 4-2!

Ξεκινάμε τον 2ο γύρο με τρεις ακόμη νίκες: Με Δόξα Βύρωνα εκτός 2-1 (γηπ. Ζωγράφου), με Άρη Πετρούπολης εντός 4-0 (γηπ. Αλίμου) και με Αττικό εντός 6-3 (γηπ. Αλίμου). Την επόμενη Κυριακή στην Αργυρούπολη κρίνεται οριστικά η 1η θέση. Νικάμε κι εκεί με 1-0 και ξεφεύγουμε από την δεύτερη Αργυρούπολη οκτώ βαθμούς.

Χαλαρώνουμε. Φέρνουμε εντός έδρας ισοπαλία με τη Δάφνη Μεταξουργείου (0-0), παραμένοντας όμως αήττητοι ύστερα από 16 αγώνες, με 12 νίκες και 4 ισοπαλίες. Το ερώτημα πια είναι ένα: «Θα χάσει φέτος η Καλλιθέα;»

17η αγωνιστική με τα Πετράλωνα εκτός, στο γήπεδο του Φωστήρα. Το παιχνίδι πηγαίνει για 0-0. Οι γηπεδούχοι κερδίζουν φάουλ, δέκα μέτρα έξω από την περιοχή. Το σουτ φτάνει στα χέρια του Στέφανου Κυριαζή, που μπλοκάρει τη μπάλα. Δεν τη μπλοκάρει! Του ξεφεύγει και κυλάει σαδιστικά στα δίχτυα. Ήττα με 0-1. Είχαμε να χάσουμε από πέρυσι.

Απομένουν πέντε παιχνίδια. Νικάμε τα τρία επόμενα με Αστέρα εντός 2-0, ΠΟΨ εκτός 4-0 και Χαλάνδρι εντός 2-1. Γνωρίζουμε τη δεύτερη ήττα, εκτός από τον Πλάτωνα (0-2 γηπ. Πλάτωνα), ανήμερα την Κυριακή της Αποκριάς του 1969 και τελειώνουμε το πρωτάθλημα με νίκη εντός επί των Αμπελοκήπων 5-0.

Με 16 νίκες, 4 ισοπαλίες και 2 ήττες τερματίζουμε 1οι με 57 βάθμούς. Πίσω μας η Αργυρούπολη (53), τα Πετράλωνα (52) και οι υπόλοιποι.

Την επόμενη Κυριακή το πρωί παίζουμε στο γήπεδο Ζωγράφου με τον πρώτο του άλλου ομίλου, τον ΑΟ Κορωπίου, για τον τίτλο του πρωταθλητή της Α’ κατηγορίας ΕΠΣΑ. Νικάμε εύκολα με 3-1. Τώρα όμως αρχίζουν τα δύσκολα.

Με τη λήξη των τοπικών πρωταθλημάτων ξεκινά, Μάρτιο μήνα, το Πανελλήνιο Ερασιτεχνικό Πρωτάθλημα, με είκοσι ομάδες σε δύο ομίλους των δέκα. Στο νότιο όμιλο συμμετέχουν οι πρωταθλητές των δύο ομίλων της Α’ ΕΠΣ Αθηνών (Καλλιθέα, Κορωπί), οι πρωταθλητές των δύο ομίλων της Α’ ΕΠΣ Πειραιώς (ΑΕΚ Φαλήρου, Σαρωνικός Αίγινας) και έξι περιφερειακοί πρωταθλητές: ο Παναιγιάλειος, ο Παναρκαδικός, η Αναγέννηση Άρτας, η Μυτιλήνη, ο Ηρόδοτος Ηρακλείου και ο Ανταγόρας Κω. Δύο από τους δέκα θα προβιβαστούν στη Β’ Εθνική. Το Κορωπί «σπρώχνεται» από τον ΓΓΑ συνταγματάρχη Κ. Ασλανίδη, πρωτοπαλήκαρο της δικτατορίας.

1η αγωνιστική, πρωί στο γήπεδο του Πανιώνιου και αντίπαλες είναι δυο καλλιθεάτικες ομάδες: Η «Καλλιθέα», πρωταθλήτρια Αθήνας και η «ΑΕΚ Φαλήρου» από τις Τζιτζιφιές, πρωταθλήτρια Πειραιά. Νικάμε 1-0 αλλά ο διαιτητής είναι καλά «διαβασμένος». Αποβάλλει τρεις παίκτες της Καλλιθέας (τους σκόρερς Δορκοφίκη, Μάρκου και τον σέντερ μπακ Κερκύρα) και δύο της ΑΕΚ Φαλήρου. Προμηνύεται χειρουργείο. Αναπτύσσονται εντάσεις στο εσωτερικό του δικτατορικού καθεστώτος. Κάτω από την πίεση των φιλάθλων της πόλης, οι Καλλιθεάτες αξιωματικοί αδελφοί Ηλιόπουλοι, ο Πότης, κυβερνητικός επίτροπος στον Ολυμπιακό και ο Τζίμης, κυβερνητικός επίτροπος στον Πανιώνιο, απαιτούν από τον Ασλανίδη να εξασφαλίσει στο πρωτάθλημα ίση μεταχείριση των ομάδων. Ο δικτάτορας του αθλητισμού κάνει πίσω. Από τους πέντε παίκτες που αποβλήθηκαν δεν τιμωρείται κανείς! Οι Καλλιθεάτες αναθαρρούν. Το χειρουργείο δεν θα περάσει!

2η αγωνιστική την επόμενη Κυριακή στη Μυτιλήνη και ισοπαλία 0-0.

3η αγωνιστική την Τετάρτη στον Πανιώνιο με τον Παναρκαδικό. Νίκη με 4-1.

4η αγωνιστική την Κυριακή στο Κορωπί. Πρώτη μεγάλη καλλιθεάτική εκστρατεία της χρονιάς και πρώτο crash-test. Προηγούμαστε. Ισοφαρίζουν. Το ντέρμπι τελειώνει 1-1. Οι Καλλιθεάτες ενισχύουν την ομάδα τους με την ιαχή «England» και τα αντίστοιχα παλαμάκια. Μην ξεχνάμε ότι η «Αγγλία» είναι ακόμα η εν ενεργεία παγκόσμια πρωταθλήτρια στο ποδόσφαιρο από το World Cup του 1966. Η σειρά της Βραζιλίας του 1970 στο Μεξικό, με τους Ζαϊρζίνιο, Πελέ, Τοστάο, Ζέρσον και Ριβελίνο, δεν έχει έρθει ακόμα. Δίπλα μου, στους όρθιους, απέναντι από την εξέδρα του Κορωπιού, στέκεται κάποιος ντόπιος ή ίσως ουδέτερος και πάντως όχι Καλλιθεάτης. Ακούει «Ήνγκλαντ-Ήνγκλαντ», γυρνάει και με ρωτά: «Ρε φίλε, ο Ίγκλας της Καλλιθέας αυτός με το νούμερο 6 είναι;»

5η αγωνιστική την Κυριακή των Βαϊων, εντός έδρας με Ανταγόρα Κω και εύκολη νίκη με 5-0. Φαίνεται ότι τρεις ομάδες θα παλέψουν για τις δυό θέσεις: Οι αθηναϊκές (Καλλιθέα, Κορωπί) και η Αναγέννηση Άρτας. Από τις υπόλοιπες, ισχυρότερες είναι ο Παναιγιάλειος, ο Ηρόδοτος και η ΑΕΚ Φαλήρου.

6η αγωνιστική την Μεγάλη Τετάρτη, εκτός έδρας με τον δυνατό Ηρόδοτο στην Νέα Αλικαρνασσό Ηρακλείου. Νικάμε 2-1. Το βράδι 200 Καλλιθεάτες στο αεροδρόμιο τους Ελληνικού αποθεώνουμε τους νικητές και επίδοξους πρωταθλητές.

Και φτάνουμε έτσι στην 7η αγωνιστική, τη Δευτέρα του Πάσχα του 1969. Σύγκρουση ισόβαθμων πρωτοπόρων στο γήπεδο του Πανιώνιου: Καλλιθέα-Αναγέννηση Άρτας. Το πρώτο παιχνίδι που άλλαξε τη ροή της ποδοσφαιρικής ιστορίας της «Καλλιθέας», η οποία ροή μπήκε οριστικά σε άλλη κοίτη στο τελευταίο παιχνίδι της ίδιας χρονιάς. Είμαστε όμως ακόμη στη Δευτέρα του Πάσχα. Τη μέρα αυτή υπάρχουν αγώνες του πρωταθλήματος της Α’ Εθνικής, αλλά από κάποιο καπρίτσιο της τύχης όλοι οι μεγάλοι της περιοχής (Ολυμπιακός, Παναθηναϊκός, ΑΕΚ, Πανιώνιος) παίζουν εκτός έδρας και μάλιστα εκτός Αθηνών. Παίρνουμε τις θέσεις μας από νωρίς στη μεγάλη εξέδρα του Πανιώνιου και όσο η ώρα περνά δεν πιστεύουμε στα μάτια μας. Το γήπεδο γεμίζει, γεμίζει, γεμίζει και τιγκάρει. Εκεί που μέχρι σήμερα μαζευόμασταν πεντακόσιοι, άντε χίλιοι στα ντέρμπι, 15.000 θεατές έχουν έλθει να δουν αγώνα της «Καλλιθέας». Υπάρχουν καμιά πεντακοσαριά Αρτινοί, υπάρχουν και ουδέτεροι. Οι περισσότεροι όμως είναι Καλλιθεάτες. Ολυμπιακοί, Παναθηναϊκοί, Αεκτζήδες, Πανιώνιοι, αλλά Καλλιθεάτες. Πήραν χαμπάρι ότι κάτι καλό γίνεται στην πόλη κι ήρθαν μαζικά, για πρώτη φορά, να το δουν, να το πιστέψουν και να το στηρίξουν. Οι περισσότεροι κόλλησαν στην «Καλλιθέα» τα χρόνια που ακολούθησαν και την ανέδειξαν πολλές φορές ως μια από τις εμπορικότερες ομάδες της Β’ Εθνικής.

Το παιχνίδι με την Άρτα ξεκινά. Οι φιλοξενούμενοι προηγούνται την πρώτη φορά που πέρασαν τη σέντρα. Η Καλλιθέα ισοφαρίζει γρήγορα, πριν το ημίχρονο. Το δεύτερο μέρος είναι ένα ανεπανάληπτο μονότερμα, η μπάλα όμως δεν μπαίνει με τίποτε στα δίχτυα. Το ματς τελειώνει 1-1. Δεν είναι καταστροφή, αλλά η αγωνία για την άνοδο παρατείνεται. Πόσο μάλλον που την Κυριακή ακολουθεί κι άλλο δύσκολο εκτός έδρας παιχνίδι με τον Παναιγιάλειο.

8η αγωνιστική, Κυριακή του Θωμά. Τρίτη χρονιά στην ιστορία της Καλλιθέας. Πρώτος ουσιαστικά εκτός Αθηνών αγώνας με τη συνοδεία οπαδών της. Στις δυό εξόδους που προηγήθηκαν στη νησιωτική επαρχία (Μυτιλήνη, Ηράκλειο), την ομάδα συνόδευσαν αεροπορικά λίγοι φίλοι. Τώρα όμως στο Αίγιο παίζεται ίσως η χρονιά. Καμιά εικοσαριά πούλμαν φεύγουν για να ενισχύσουν την ομάδα. Έχουμε καταλάβει τη μισή εξέδρα του σταδίου του Αιγίου. Το παιχνίδι είναι πολύ σκληρό. Ο Παναιγιάλειος παίζει το τελευταίο του χαρτί. Το ημίχρονο τελειωνει χωρίς γκολ, αλλά στην επανάληψη οι τρεις κοντοί, οι τρεις σαϊτες της Καλλιθέας (Σκανδάμης, Δορκοφίκης, Μάρκου), εκμεταλλεύονται τη μαζική προώθηση του Παναιγιάλειου στην περιοχή μας κι αρχίζουν το πάρτι. Στο 65’ ο γιατρός Νίκος Σκανδάμης φεύγει από κανονική θέση και γράφει το 0-1. Στο 70’ ο γιατρός ξαναχτυπά και 0-2. Οι Αιγιώτες χάνουν το έδαφος κάτω απ’ τα πόδια τους. Η χρονιά τελειώνει γι’ αυτούς. Πέφτουν πάνω στον διαιτητή. Τον “στολίζουν” με ψιλές και γαλλικά. Ο αγώνας διακόπτεται υπέρ της Καλλιθέας.

Ο δρόμος για τη Β’ Εθνική έχει ανοίξει διάπλατα. Μια αγωνιστική πριν το τέλος του 1ου γύρου η Καλλιθέα έχει παίξει εκτός έδρας όλους σχεδόν τους βασικούς ανταγωνιστές της (Κορωπί, Ηρόδοτο, Παναιγιάλειο) και δεν έχει χάσει από κανένα. Το μόνο δύσκολο εκτός έδρας παιχνίδι του β’ γύρου είναι αυτό στην Άρτα. Τότε όμως, τρεις αγωνιστικές πριν το τέλος, όλα μπορεί να έχουν κριθεί. Με 5 νίκες και 3 ισοπάλιες η Καλλιθέα περιμένει τη νίκη της προσεχούς αγωνιστικής εντός έδρας με το Σαρωνικό Αίγινας, για να στρογγυλοκαθήσει με το τέλος του α’ γύρου στην 1η θέση της βαθμολογίας.

Ο αγώνας γίνεται Κυριακή στο γήπεδο Πανιωνίου. Ο Σαρωνικός είναι ουσιαστικά αδιάφορος. Οι παίκτες μας όμως το πήραν εντελώς στην πλάκα και πριν καταλάβουν τι γίνεται είναι πίσω στο σκορ 0-3. Το παιχνίδι το έχει πάρει πάνω του ένας παικταράς, ο Ανυφαντής, που στη συνέχεια έκανε αξιόλογη καριέρα στην Α’ Εθνική με τον Απόλλωνα Αθηνών. Το ματς τελειώνει 2-4. Οι χρυσές νίκες στο Ηράκλειο και στο Αίγιο ουσιαστικά πάνε στράφι. Άρτα, Καλλιθέα και Κορωπί ισοβαθμούν στην κορυφή με το τέλος του α’ γύρου. Το πρωτάθλημα ξαναρχίζει απ’ την αρχή.

Στις αρχές του β’ γύρου η ομάδα δεν περπατάει. Πετάει βαθμούς στο γήπεδο Νικαίας στο τοπικό ντέρμπι με την ΑΕΚ Φαλήρου (1-1). Νικάει με δυσκολία εντός τη Μυτιλήνη (2-1). Πετάει κι αλλους βαθμούς την επόμενη Τετάρτη στην Τρίπολη με τον Παναρκαδικό (0-0). Αποτυχαίνει εντός έδρας να κάμψει την αντίσταση του Κορωπιού (0-0). Νικάει με μεγάλη δυσκολία τον Ηρόδοτο εντός έδρας (2-1).

Μένουν τέσσερα παιχνίδια: Τρία εκτός (Κως εξ αναβολής, Άρτα και Αίγινα) κι ένα εντός με τον Παναιγιάλειο. Χρειάζονται μόνο νίκες. Εξαιρετικά δύσκολο. Τη «νύφη» πληρώνει, όπως πάντα, ο προπονητής. Ο Αντώνης Κρασάς, αυτός δηλαδή που πήρε την ομάδα από τα χωμάτινα συνοικιακά γήπεδα της Αθήνας και την έφερε μπροστά σε χιλιάδες φιλάθλους στον χλοοτάπητα του Πανιώνιου, απολύεται.

Οι Καλλιθεάτες παίζουν τώρα το χαρτί της ευρύτερης δυνατής συσπείρωσης. Την ομάδα αναλαμβάνουν δυο μεγάλες τοπικές δόξες: Ο μακαρίτης πια Τάκης Παπουλίδης, γέννημα-θρέμα του Καλλιθεάτικου προσφυγικού συνοικισμού και σέντερ-μπακ του Πανιώνιου, του Παναθηναϊκού και της Εθνικής Ελλάδος και ο θρυλικός Κώστας Νεστορίδης, επίσης γέννημα-θρέμα του ίδιου συνοικισμού, σέντερ-φορ του Πανιώνιου, της ΑΕΚ και της Εθνικής Ελλάδος και πρώτος σκόρερ της Α’ Εθνικής τα πέντε πρώτα συνεχή χρόνια της ιστορίας της (1960-1964).

Την Κυριακή στην Άρτα, μπροστά σε χιλιάδες φιλάθλους, η Καλλιθέα λυγίζει. Χάνει με 0-2 και όπως όλα δείχνουν την 1η θέση καπαρώνει η Αναγέννηση. Στη 2η ισοβαθμούν Κορωπί και Καλλιθέα. Αν στους αγώνες που απομένουν δεν γίνει κάποια «στραβή», η άνοδος θα κριθεί σε αγώνα μπαράζ. «Στραβή» το Κορωπί αποκλείεται να κάνει με όλη τη ΓΓΑ πίσω του. Η Καλλιθέα όμως;

Την Τετάρτη περνάμε εύκολα από την Κω (5-0). Την Κυριακή το πρωί, στο γήπεδο του Πανιώνιου, νικάμε τον Παναιγιάλειο με 3-1. Το απόγευμα πηγαίνουμε ομαδικά στο Κορωπί, που παίζει με τη γειτόνισσά μας ΑΕΚ Φαλήρου, ελπίζοντας σε απώλειες βαθμών. Ξύλο. Οι γηπεδούχοι νικούν 2-1 και μας κυνηγάνε στα χωράφια γύρω απ’ το γήπεδο. Το θερμόμετρο έχει ανέβει πολύ. Τώρα η άνοδος απέχει σίγουρα δυο νίκες, μακρυά από την έδρα μας: Την Κυριακή στην Αίγινα και την επόμενη στο μπαράζ με το Κορωπί.

15 Ιουνίου 1969. Τελευταία (18η) αγωνιστική του Πανελλήνιου Ερασιτεχνικού Πρωταθλήματος. Σαρωνικός-Καλλιθέα στην Αίγινα. Αν δεν είχε γίνει η γκέλα του 1ου γύρου, τώρα θα πηγαίναμε στην Αίγινα εκδρομή. Ετοιμαζόμαστε όμως για μάχη. Οι Καλλιθεάτες ναυλώνουν δύο φέρι-μποτ. Το ένα ήταν σίγουρα ο «Πορτοκαλής Ήλιος», με το οποίο ταξίδεψα. Η ένταση είναι μεγάλη. Και διάχυτες είναι οι φήμες ότι ο Σαρωνικός πριμοδοτείται από το Κορωπί για να μας κόψει βαθμούς και να πετάξει η άνοδος. Στο γήπεδο υπάρχουν περίπου 2.000 Καλλιθεάτες, που παρακολουθούν τον αγώνα όπως μπορούν: όρθιοι πίσω από το συρματόπλεγμα ή σκαρφαλωμένοι σε μαντρότοιχους και πεύκα. Το ημίχρονο τελειώνει 0-0. Στις αρχές του δευτέρου η Καλλιθέα σκοράρει. Δεκάδες οπαδοί της πέφτουν πανηγυρίζοντας μέσα στο γήπεδο από τους τοίχους και τα δέντρα όπου ήσαν σκαρφαλωμένοι. Σε λίγο ξανασκοράρουμε. Η νίκη εξασφαλίζεται. Τελικό σκορ 2-0. Προβλέπεται πόλεμος την επόμενη Κυριακή στο μπαράζ. Πως θα περάσει αυτή η βδομάδα; Κι είναι Ιούνιος. Έχουμε εξετάσεις. Τελειώνουμε την 4η Γυμνασίου.

Τα πρωινά γράφουμε στους διαγωνισμούς του Ιουνίου, τα απογεύματα διαβάζουμε και τα βράδυα μαζευόμαστε στη λέσχη της Καλλιθέας, στην πλατεία Δαβάκη. Όσο πλησιάζει η Κυριακή, κόσμος πάει κι έρχεται στα γραφεία. Ο πασα-Μιχάλης, φροντιστής της ομάδας και φύλακας των γραφείων, είναι στις δόξες του. Ναυλώνονται είκοσι πούλμαν, πενήντα, εκατό. Μέχρι το βράδι του Σαββάτου έχουν ναυλωθεί εκατόν είκοσι! Άλλοι θα πάνε με ΙΧ κι άλλοι πολλοί, όπως ο Γιώργος ο ψαρομάλλης, που δεν μπαίνει σε αυτοκίνητα, θα πάνε με τα τρένα των ΣΕΚ. Το Σάββατο τυπώθηκε σε χιλιάδες αντίτυπα η αφισούλα «Καλλιθέα αγάπη μου». Κολλήθηκε στα παρμπριζ εκατοντάδων λεωφορείων και ΙΧ και καρφιτσώθηκε σε ρούχα και καπέλα. Προσδιόρισε την ταυτότητα του τεράστιου καραβανιού των οκτώ έως δέκα χιλιάδων ανθρώπων, που ξεκίνησαν το πρωί της Κυριακής να φέρουν την άνοδο από τη Χαλκίδα.

Τη Χαλκίδα; Ναι! Όλα τα πρωταθλήματα είχαν τελειώσει. Όλα τα γήπεδα σε Αθήνα-Πειραιά ήσαν διαθέσιμα. Αλλά η χούντα όρισε το μπαράζ Καλλιθέας-Κορωπιού στη Χαλκίδα! Έτσι κι αλλιώς περισσότεροι από πεντακόσιους-χίλιους Κορωπιώτες δεν επρόκειτο να βρεθούν στο γήπεδο, όπου κι αν γινόταν ο αγώνας. Αν όμως γινόταν στου Καραϊσκάκη ή τη Φιλαδέλφεια και μαζεύονταν καμιά τριανταριά χιλιάδες Καλλιθεάτες και «περίεργοι»; Πώς θα γινόταν η «στραβή»; Κι αν γινόταν η «στραβή», τι θα γινόταν μετά; Μας έστειλαν λοιπόν στη Χαλκίδα για να’ χουν το κεφάλι τους ήσυχο. Λογάριασαν όμως χωρίς τον «ξενοδόχο». Εκατόν είκοσι λεωφορεία, ΙΧ και τρένα γεμάτα Καλλιθεάτες ξεκίνησαν για τη Χαλκίδα, να φέρουν την άνοδο. Τίποτε τέτοιο δεν είχε γίνει πριν στην Καλλιθέα κι ούτε έγινε ποτέ μετά μέχρι σήμερα.

Οι Καλλιθεάτες είχαν επιφυλάξεις για τη διαιτησία. Προσπάθησαν λοιπόν να αποτρέψουν με το βροντερό παρόν τους οποιαδήποτε σκέψη για λαθροχειρία. Στο παρασκήνιο οι φιλοκαλλιθεάτες στρατιωτικοί απέσπασαν την υπόσχεση του ΓΓΑ Ασλανίδη ότι το παιχνίδι θα παιχτεί στα ίσια. Διαιτητής ορίστηκε κάποιος άγνωστος Θεσσαλονικιός, ο Κατσώρας. Η αψεγάδιαστη διαιτησία του στον έντονα φορτισμένο αγώνα μπαράζ Καλλιθέας-Κορωπιού αποτέλεσε αργότερα τα καλύτερα διαπιστευτήρια μιας αξιόλογης καριέρας, που έφτασε σε διεθνές επίπεδο. Αυτά όμως έγιναν μετά. Την Κυριακή 22 Ιουνίου 1969 στις 5 το απόγευμα, όταν ο Κατσώρας σφύριζε την έναρξη του αγώνα Καλλιθέας-Κορωπιού στη Χαλκίδα, κανείς δεν ήξερε τι θα επακολουθήσει.

Κυριακή 22 Ιουνίου. Η μεγαλύτερη σε διάρκεια ημέρα του έτους. Κατά τη μιάμιση το καραβάνι παίρνει τον δρόμο για το Εθνικό Στάδιο Χαλκίδας. Έξω από το «Λούσυ» ανταμώνουν με γυμνούς από τη μέση και πάνω Κορωπιώτες, που έχουν στο στήθος και την πλάτη ζωγραφισμένη με μπλε μπογιά την πουλάδα της «επανάστασης» της 21ης Απριλίου. Τους πετάνε στη θάλασσα και συνεχίζουν προς το γήπεδο. Στις τρεις, δυό ώρες πριν την έναρξη του αγώνα, το γήπεδο είναι τίγκα. Παντού Καλλιθεάτες. Στη μεγάλη εξέδρα, στη μικρή εξέδρα απέναντι, όρθιοι στα πέταλα. Σε μια γωνιά της μικρής εξέδρας καμιά πεντακοσαριά Κορωπιώτες κάνουν μια πρώτη προσπάθεια να φωνάξουν, αλλά τις ιαχές τους σκεπάζει μυριόστομο γιουχάϊσμα. Δεν ξαναεπιχειρούν. Παραμένουν σιωπηλοί από τις τέσσερις μέχρι τις επτάμιση, οπότε ολοκληρώθηκε το δράμα.

Ο αγώνας ξεκινά στις πέντε κάτω από αφόρητη ζέστη. Το πρώτο ημίχρονο τελειώνει χωρίς φάσεις και χωρίς σκορ. Τα ίδια και στην επανάληψη. Το άγχος των ποδοσφαιριστών είναι τεράστιο, ιδιαίτερα αυτών της Καλλιθέας, που κουβαλάνε στην πλάτη τους μια ολόκληρη πόλη, που τους συνόδεψε μέχρι εδώ. Επιπλέον, το Κορωπί βολεύεται και με ισοπαλία, αφού υπερέχει στη διαφορά τερμάτων. Το εννενηντάλεπτο τελειώνει χωρίς γκολ. Αν τελειώσει με ισοπαλία και η παράταση, προβιβάζεται το Κορωπί.

Στο 4ο λεπτό της παράτασης ο Μαξούρης στέλνει με σουτ τη μπάλα στα δίχτυα του Κορωπιού. Κάποιοι υπερβολικοί ισχυρίζονται, ότι οι πανηγυρισμοί ακούστηκαν στην Καλλιθέα! Η παράταση τελειώνει. Πέντε χιλιάδες Καλλιθεάτες πηδούν στο γήπεδο και παίρνουν στους ώμους ποδοσφαιριστές και προπονητές. Άλλες πέντε χιλιάδες τους αποθεώνουν από τις κερκίδες. Οι ιαχές «England», «Καλλιθέα» και «Παπουλίδης-Νέστορας» δονούν τον ουρανό της Χαλκίδας.

Την ίδια ώρα στη Λεωφόρο Αλεξάνδρας γίνεται άλλος αγώνας μπαράζ: Απόλλων Αθηνών – Προοδευτική. Ο χαμένος θα υποβιβαστεί από την Α’ και θα συναντήσει την Καλλιθέα στη Β’ Εθνική. Το παιχνίδι παρακολουθούν είκοσι χιλιάδες θεατές. Λήγει ισόπαλο. Ισόπαλη λήγει και η παράταση. Δεν έχει θεσπιστεί ακόμα η διαδικασία των πέναλτι. Έτσι, αφού οι δυό ομάδες ισοβαθμούν και στη διαφορά τερμάτων, ο νικητής θα προκύψει από κλήρωση! Διαιτητές και ποδοσφαιριστές αποσύρονται στα αποδυτήρια για την κλήρωση. Στη διάρκεια αυτού του διαλείμματος ο εκφωνητής του γηπέδου αναγγέλλει από τα μεγάφωνα τη νίκη της Καλλιθέας στη Χαλκίδα. Είκοσι χιλιάδες θεατές ξεσπούν σε επευφημίες!

Το καραβάνι της Χαλκίδας παίρνει τον δρόμο της επιστροφής. Εκατοντάδες ΙΧ και λεωφορεία σχηματίζουν μέσα στη νύχτα μια ατέλειωτη φωτεινή σειρά πάνω στις στροφές της Ριτσώνας. Η πόλη ετοιμάζεται να υποδεχτεί την ομάδα της. Κάτω από τα γραφεία της «Καλλιθέας», στην πλατεία Δαβάκη, έχουν κιόλας συγκεντρωθεί χιλιάδες κόσμου. Είναι αυτοί που δεν πήγαν στη Χαλκίδα. Ώρα με την ώρα, καθώς τα αυτοκίνητα του καραβανιού αρχίζουν να φτάνουν στην Καλλιθέα, η συγκέντρωση μεγαλώνει σε πλήθος και ενθουσιασμό. Στις έντεκα το βράδι φτάνει η ομάδα. Ποδοσφαιριστές και προπονητές βγαίνουν στο μπαλκόνι των γραφείων και αποθεώνονται από τους Καλλιθεάτες.

Την ίδια νύχτα, από το ελληνικό δελτιο ειδήσεων του BBC ακούγεται: «Σήμερα, στην πρώτη μαζική αντιδικτατορική εκδήλωση στην Ελλάδα, η ποδοσφαρική ομάδα της Καλλιθέας νίκησε τους εκλεκτούς των συνταγματαρχών, σκορπώντας τον ενθουσιασμό στους κατοίκους της μεγάλης αυτής δημοκρατικής συνοικίας».

Όσοι δεν ξεχνάμε, πονάμε ακόμη την «Καλλιθέα». Οι υπόλοιποι, τραβάτε όπου γουστάρετε.