| «Σε μια εποχή που η «φανέλα», οι προσωπικές φιλίες και οι σχέσεις ήταν πάνω απ’ όλα για τους αθλητές, είχα την τύχη ν’ αγωνιστώ κι εγώ στον ΕΣΠΕΡΟ, να φορέσω την εμφάνιση με το «αστέρι», να την τιμήσω για πάρα πολλά χρόνια. Όταν πρωτοξεκίνησα, το δέλεαρ για να παίξω δεν ήταν το «οικονομικό», ούτε οι ανέσεις, ούτε το ωραίο κλειστό γήπεδο, αφού έπρεπε να παίζουμε στο «νταμάρι», συχνά με αντίξοες καιρικές συνθήκες και με δάπεδο …τσιμέντο, αντί παρκέ.
Ήταν η αγάπη για την ομάδα, για το βόλλεϋ, ήταν η φιλία για το Λουκά, το Γιάννη, το Μάκη, τον Πέτρο, το Δημήτρη, το Μανόλη, τον Ηλία, το Δημήτρη… Ήταν η άδολη προσφορά, η ενότητα που μας ενέπνεαν οι αείμνηστοι Πρόεδροι Κοντούζογλου και Αντωνιάδης. Αξέχαστες εποχές…
Οι σημερινές ομάδες, που διαθέτουν το υλικό, την υποδομή, όλα εκείνα που δεν είχαμε εμείς, ας προσθέσουν και λίγο συναίσθημα, αυτό που «περίσσευε» σε μας, για να συνεχίσει το «αστέρι» του ΕΣΠΕΡΟΥ να λάμπει…» |
