| «Στο παρόν σημείωμα για τα 60 χρόνια από την ίδρυση του Π.Ο.Κ. ΕΣΠΕΡΟΣ θεωρώ υποχρέωσή μου να κάνω μνεία ενός παράγοντος του σωματείου μας, που άφησε ανεξίτηλη τη σφραγίδα του σ’ αυτό. Πιστεύω ότι ανά το πανελλήνιο δεν πέρασε ποτέ κανείς παράγοντας, που να είχε το ανάστημα του κ. Τάκη, όπως εμείς οι αθλητές του ΕΣΠΕΡΟΥ τον λέγαμε, διότι ήταν ο δικός μας άνθρωπος, φίλος και πατέρας μαζί.
Ήταν ο άνθρωπος που μέχρι αυταπαρνήσεως υπηρέτησε την ομάδα. Μαζί με τους συνεργάτες του, που όλοι είχαν επιμελώς διαλεχτεί απ’ αυτόν, είχε δημιουργήσει ένα σύλλογο, που ήταν συγχρόνως για μας σπίτι, φωλιά και κατηχητικό. Εκεί προσφεύγαμε όλοι οι αθλητές, που επί το πλείστο ήμασταν φτωχά παιδιά, για να βρούμε θαλπωρή και ζεστασιά, που συνήθως έλειπε από το σπίτι μας. Εκεί τρέχαμε για να λύσουμε τα πολλά προβλήματα που είχαμε τη δύσκολη εκείνη εποχή. Όλοι μας βρήκαμε κατανόηση, πολλοί βρήκανε δουλειά, τόνωση ψυχολογική και γενικά επίλυση των προβλημάτων τους.
Αυτός ο άνθρωπος επί τριάντα και πλέον χρόνια υπηρέτησε το σωματείο, με τρόπο που κανείς δεν μπορεί να φανταστεί. Ενώ ήταν ένας επιτυχημένος επιχειρηματίας, εύρισκε ωστόσο το χρόνο να είναι μαζί μας από το πρωί ως το βράδυ. Καλοκάγαθος, προσηνής, πράος, χωρίς νεύρα, πάντοτε προσιτός σ’ όλους και πρόθυμος να μας βοηθήσει ποικιλοτρόπως. Νομίζω ότι κανένας από τους παλιούς συμπαίκτες μου, όταν έμαθαν για τον αδόκητο θάνατό του, δεν έκλαψε λιγότερο από τότε που έκλαψε τον φυσικό του πατέρα.
Η ζωή εμού του γράφοντος προσωπικά νομίζω χωρίς αυτή την γνωριμία θα ήταν πολύ διαφορετική. Κι αυτό γιατί ο κ. Τάκης ήταν ο φωτεινός φάρος, που μας οδηγούσε στο καλό, στην πρόοδο και στην προκοπή, αφού κι ο ίδιος ήταν ΑΨΕΓΑΔΙΑΣΤΟΣ σ’ όλα.
Μέσα σ’ αυτές τις λίγες γραμμές θέλησα ν’ αποτίσω φόρο τιμής στον ΑΝΘΡΩΠΟ του ΕΣΠΕΡΟΥ που λεγόταν Κύριος ΤΑΚΗΣ ΚΟΝΤΟΥΖΟΓΛΟΥ. Κύριος με κεφαλαία γράμματα, διότι ήτο Κύριος σ’ όλα του. Ας αποτελέσουν αυτά τα λίγα λόγια μου ένα μικρό μνημόσυνο στο ΜΕΓΑΛΟ ΠΑΡΑΓΟΝΤΑ του ΕΣΠΕΡΟΥ και ίσως τον ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟ σ’ όλη την αθλητική κοινότητα της χώρας μας». |
